ASİSTAN

2.BÖLÜM "İLK GÜN"

İnstagram hesabı: asistanwattpad

Bana ulaşmak isterseniz.

Aitlik duygusu nedir? Babama göre
Kayalar Holding, annem için ailemiz, benim için neydi? Sevdiğim işi yapıyordum fakat sadece seviyordum. Kendimi hiç bir yere ya da hiç kimseye ait hissetmiyordum. Yeni başlangıçlar yapmak belki de nereye ait olduğumu anlamama yardımcı olur diye hep yeni şeyler denerdim. İlkokuldayken altı, ortaokulda beş, lisede beş okul değiştirmiştim.Kendimi bir yerde fazlalık gibi hissetmenin ne demek olduğunu çok iyi biliyordum. Zaten her şeyi bırakıp kendi dükkanımı açmamın amacı da belki bana ait bir yer olursa iyi hissederim diyeydi.

Evet açmıştım ve yaptığım işi seviyordum fakat bu benim için yeterli değildi. Şimdi burada işe başlamak aslında benim için çok da zorlayıcı olmamıştı. Değişikliklere alışıktım. Bir şeylere karar verirken çok düşünmeyi sevmezdim, olacağı varsa olurdu ve sonra geçerdi.

Ekrem amcanın odasından çıkmış ve asansörle en aşağı kata inmiştim. Dışarıya baktığımda fırtınanın çıkmış olduğunu gördüm. En iyisi hava biraz olsun düzenlene kadar lobide oturmaktı. Herkes arı gibi çalışıyordu, aralarından bir kişi dikkatimi çektiğinde lise arkadaşım olan Nur olduğunu fark ettim. Uzun boyuna aldırış etmeden siyah bir topuklu ayakkabı, bol bir kumaş pantolon, gömlek ve ceket giymişti. Aradan yıllar geçmesine rağmen güzelliğinden hiç birşey kaybetmemişti. Omuz hizasındaki düz koyu kumralsaçları,hafif çekik gözleri ve dudağının köşesindeki ben ona ayrı bir hava katıyordu.

"Nur." Diye seslendiğimde elindeki evraklardan başını kaldırıp beni fark edebilmişti.

"Yağmur, senin ne işin var burada." Heyecanla bana sarıldığında karşılık vermiştim. Lisede ki tek arkadaşımdı Nur. O zamanlar herkes beni farklı nedenlerden dolayı zorbalarken Nur bana hep yardımcı olmuştu ve arkadaş olmuştuk. Hayat bizi farklı yerlere sürüklemişti. Ama yollarımız yine kesişmişti.

Birbirimizden zar zor ayrıldığımızda sorusuna cevap vermem gerektiğini hatırladım.

"Ben işe başladım.Daha doğrusu yarın ilk günüm."

"Ne kadar sevindim anlatamam, hangi pozisyonda başladın?" Bir insan hiç mi değişmez arkadaş? Hâlâ aynı samimiyetteydi.

"Ekrem Bey' in oğlunun asistanıyım. Sen ne zamandır buradasın?" Benimle konuşmaya devam ederken bir yandan da saatine bakıyordu. Sanırım yetişmesi gereken bir yer vardı.

"Ben iki ay önce işe başladım. Sekreterim ve bu dosyaları acilen Figen Hanım' a götürmem lazım. "

"O zaman yarın görüşürüz, kolay gelsin." Birbirimize son kez sarılıp yollarımız ayrıldığında tekrardan lobide ki uzun, krem rengi, deri koltuğa oturdum. Herkes o kadar şık giyinmişti ki görende sekreter değil patron derdi.

Sabah Aleyna' nın yazdığını hatırladığımda onu aradım. Olan biten her şeyi anlattım, o da benim gibi şaşırmıştı. Aleyna'yla iki yıldır tanışıyordum. Üniversitede tanışmıştık o da görsel sanatlar okurken senenin ortasında fikri değişmiş ve sonra da bölüm değiştirmişti. Bir şirkette asistan olarak çalışıyordu. Dışarıya baktığımda yağmurun durmuş olduğunu fark ettim ve dışarıya çıktım. Islak toprak kokusu beni mest ederken yürümeye başladım. Minibüse binmem için biraz yürüyüp daha işlek bir caddeye çıkmam gerekiyordu. Burası şehrin en zengin bölümlerinden biriydi. Plazalar, şirketler, sosyetik mağaza ve kafeler vardı. Buraya gelen kesinlikle bir, iki ünlü görürdü. Minibüse bindiğimde on beş dakika içerisinde mahalleme geri dönmüştüm.