Negan the FUC*KING Smith

32.

Negan 'ın gözüne girebilmek için bir an önce işlere koyuldum. Elimden geldiğince stratejik çözümler bulmaya çalışıyordum. Bugünki toplantıya bile olabildiğince hazırlanmıştım. Konu diğer hayatta kalanlardı.
"Negan 'ın dediği gibi, olabildiğince çok insanı canlı tutmalıyız. Bizler katil değiliz, bizler kurtarıcılarız."
"Peki bunu nasıl yapmalıyız bir fikrin var mı, Eve?"
Negan toplantıya gelmişti, evet bugün onun görevlerini üstlenmiştim ama toplantıda onun koltuğuna oturmak gibi bir aptallık yapmamıştım.
"Elbette biliyorum Negan."
"Dinliyorum." Yavaşça yürüyerek koltuğuna oturmuştu.
"Onları olabildiğince korkutacağız. Bu senin stratejin."
"Dediğin gibi, bu benim stratejim. Kendi fikrin yok mu?"
"Aslında var. İnsanlara fiziksel yani maddi korkular vermek zorunda değiliz."
"Biraz daha açabilir misin?"
"Manevi korku, maddi korkuyu yener. Örnek olarak sen bir hayatta kalansın, canlandırma yapalım."
"Buyur." Çok bitkin olmasına rağmen ayağa kalktı. Diğerleri de dikkatle bizi izliyordu.
"Ben Negan 'ım, seni ve tüm sevdiklerini öldürebilirim. Bu seni etkiledi mi?"
"Hayır."
"Ben Negan. Eğer kurtarıcılara katılırsan, acı çekmeden yaşayabilirsin. Çocukların normal çocuklar gibi büyür. Akşam yemeğinde ne isterseniz onu yersiniz. Eğer bize katılmazsan, çiğ et ile beslenmek zorunda bile kalabilirsin, yaralandığında seni iyileştirebilecek tıbbi malzemen ve bir doktorun olmadan acı içinde yaşar belki de acı ile yavaş yavaş ölebilirsin. Benim açımdan bir kaybım yok ama senin kaybedebileceğin çok şey var." Duraksadım Negan menun olmuş bir şekilde bakıyordu. "Şimdi?"
"Evet, kurtarıcılara katılmak istiyorum." Sonra bir kahkaha attı, başta dalga geçtiğini düşündüm. Çünkü yapısı böyleydi.
"Arkadaşlar siz anladınız mı? Yine de açıklayayım. Bu psikolojik bir strateji, önce en iyi ihtimali dinliyorsunuz. Sonra da en kötüyü duyduğunuzda zihniniz en iyi ihtimali istiyor. Olay bundan ibaret."
Herkes onaylar şekilde başını salladı. Takdir edilmek hoşuma gitmişti. Bu sırada Negan ise biraz daha dinlenmiş görünüyordu.
"Başka bir öneriniz var mı?"
"Siz ne derseniz o patron."
Dwight konuşmuştu. Hemen atıldım: "Bizler koyun değiliz. Farklı fikirleri duymazsak en doğru karara varamayız. Lütfen fikirlerinizi paylaşın, bana katılmak zorunda değilsiniz."
Negan dudağını büzdü, gülmemek için kendini zor tutuyor gibiydi. Ama ses çıkarmadı.
"Ee, bence Eve bir hoşgeldini haketti. Öyle değil mi?"
Alakasını anlayamamıştım ama tebessüm ettim.
"Bundan sonra burada bizimle toplantılara katılacak. Etkisini göreceğimizden eminim. Eve?"
"Evet efendim." Başımı eğdim. 'Efendim' demiştim. Negan gerçek anlamda patronum olmuştu. Artık burada bir işim vardı.

Toplantı bitti, herkes dağıldı. Saat dörde geliyordu. Ben de eve geçtim. Negan 'ın bütün işlerini bitirmiştim ama ne hikmetse o benimle gelmemişti. Belki de benim yapamayacağım daha mühim işleri vardır diye düşünerek duşa girdim.

Duştan çıktığımda Negan eve gelmiş yatakta yayılmış yatıyordu.
"Çok mu yoruldun?"
"Bana iş bıraksaydın belki."
"İşin yoksa neden geciktin?"
"Yok demedim. Ayrıca şu havluyu çıkarsan mı ki?"
"Senin önünde mi? Canıma susamadım, teşekkürler."
"Neden olmasın?"
"Zamanı değil, Baruh 'un bakıcısı burada."
"Onu gönderdim."
"O zaman onunla ilgilenmesi gereken sensin."
"Oh, hadi amaa. Her neyse zaten uyuyor."
"İstersen onu uyandırabiliriz."
"Çok yorgunum Eve... Biraz sessiz ol lütfen, uyumam gerekiyor."
"Seni anlıyorum, sana iyi uykular. Benim üzerinde çalışmam gereken planlar var, yeni patronum oldukça sinirlidir de..."
"Ahh, eğer patronuna cilveli yaklaşırsan kabuklarını kırabileceğine eminim."
"Hayır, iş yerinde saygılı olmayı ve kendi becerilerimle yükselmeyi planlıyorum, torpille değil."
"Senin kaybın..."
"Ben kaybetmem."
"Eve yatak çok sıcak, gelmek ister misin?"
"Elbette, daha sonra uyumak için geleceğimden şüphen olmasın."
"Uh, siktir..."
 
Negan uyumamakta ısrarlıydı, zaten gün boyu uyumuştu da. Ancak ben sorumluluklarımı yerine getirmek için çok çalışmalıydım, pozisyonumu haketmeliydim. Öyle de yaptım, gece geç saatlere kadar uyumadım ve planlar hazırladım.

Gece yarısı olduğunda çoktan yatağa uzanmıştım. Tam uykuya dalacakken Baruh 'un ağlama sesleri duyulmuştu.
"Ben bakarım, sen bugün çok yoruldun." Bu Negan 'ın sesiydi.
"Bu kadar düşünceli olduğunu bilmiyordum."
"Hadi uyu sen."

  Uyudum...