Amaçsız bir şekilde yaşamak hayatımın en anlamlı şeyi aslında. Kendimi boşlukta hissettiğim için yazmaya karar verdim. Cümlelerim devrik, kuralsız olabilir. Birileri okusun diye de yazmıyorum aslında. Rahatlamak işte en güzel şey. Şimdiden rahatlamış hissediyorum. Burası benim kayıp limanım olacak. Ne zaman huzur bulmak istesem buraya geleceğim. Zırvalayacağım bir şeyler. Öyle güzel hikayeler yazamam. Saçmalamakta sınır tanımam tabiki. Hayalperestim diğer insanlara oranla. Herkesin hayalleri vardır. Zaten bu dünyayı çekilir kılan şey de insanların hayal dünyalarıdır. Şairene gibi konuşuyorum bazen, ben bile şaşırıyorum. İşte o zaman kendimi boşlukta buluyorum. Yazınca geçiyor o boşluk hissi. Neden böyle bir anda insan kendini boşlukta bulur ki? Yazmak neden iyi gelir insana? Evde bir deftere yazamıyorum aileden biri okur diye. İnsanın yaşı kaç olursa olsun aile büyüklerinsen biri gelir ve okumaya başlar. Seni anlamaz, duygularını bilmez sadece okur.. Amaçsız bir şekilde.. Senin depresyonda olduğunu dünür. Ama buraya yazarsam çoğu kişi okumaz ve bende rahatlarım diye düşünüp yazmaya karar verdim. İşte şimdi başlayabilirim sanırım.. Okuyan olur belki.. Bir umut. Belkide sadece bir kişi okur ve beni anlar. Beni anlayan sadece bir kişi olsa yeter. Çok şey istemiyorum ki. Sanırım bu kısım belirsiz bir kesime açıklama kısmımdı :)
