Dertler okyanus gibi neden bitmiyor? Neden böyle devam ediyor? Hani yaşımız geçtikçe dertler azalırdı? 18 yaşındayım ve azaldığını görmedim. Her gün sanki daha da çoğalıyor. Sürekli hiç azalma göstermeden. Sadece ben mi böyleyim yoksa diğerleri de mi böyle? Herkes de bir aşk acısı... Ama işte bende öyle değil ne sevebiliyorum ne hoşlanamıyorum. Yolda " Aaa yauşukluymuş" dediğim sayılmaz. İşte en son 2013 de sevebilmiştim. Birini görmeden,kokusunu bilmeden,dokunmadan... Uzaktan ilişki yürütmek öyle her baba yiğidin harcı değil. Görmeden nasıl sevebilirdim ki ? Onu nasıl herşeyim yaptım? Sonuç belli ayrılık. Mesafeler gerçekten de çok boktan birşey. Artık bir şey hissedemiyorum. Yazsa yüzümde ufak bir tebessüm bile oluşmuyor. Sanırım yok ettim onu. Yok ederken kendimi de bitirdim.. Kendimi hırpaladım onu yok etmek için. Değmeyecek kişiler için zamanımızı boşuna harcıyoruz. Bir daha kimseye bağlanmam yeterince bağlanıp kaybettim. Aslında daha devam edebilirdik gerçekten ne zaman görüşebilirdik ? Ne zaman kokusunu içime çekecektim? Zaman geçtikçe hissizleşmek.. Yok olmak.. Yaşayan bir ölüyüm sadece. Bazen boşuna oksijen tüketiyorum hissine kapılıyorum. Yolda yürürken bi an nasıl çabucak geldim buraya diyorum kendi kendime. Değer miydi kendime bunu yapmam?İleride adını bile hatırlamayacağım bi insan için bunu yapmam. Yeni insanlar tanımak istediğimde olmadı işte en fazla 10 gün katlanabildim. Daha 18 yaşındaki bi insan gençliğin baharında nasıl böyle solup gidebilirdi ki zaten... Onu yazmam bile hataydı aslında. Yok olmak demişken hiç müzik dinlerken müzik bitince müziği dinlediğinizi o an farkettiniz mi ? Ben hep farkediyorum. Diyorum kendi kendime gene kimi düşünüyorsun? İşte sorunda bu.. Kimseyi.. Hiç kimseyi. Koyu bir karanlığın içerisindeyim. Kalbim buzlaşmış. Güneşimi arıyorum. Karanlıktan beni kurtarsın ve kalbimdeki buzu eritsin diye...
