Ve yine aynı şeyi yaptı. Tamamen bitirmişken yok etmişken yazdı. Kendini hatırlattı. Yine boşluğa sürükledi beni. Sevdiğini söyledi. Seven insan nasıl gitti o zaman? Neden bırakıp gitti? O kadar hakaret edip nasıl geri dönebildi? Tekrar ona döneceğimi sandı. Eski ben yoktum karşısında. Hala bunun farkında değildi. Ne kadar ona eski ben yok desemde inanmamıştı. Şu an bir yerde isterse hüngür hüngür ağlasın. Zerre umrumda olmaz. Hayatımın içine sıçıp giden adam pardon oğlan bunu yaptıysa tabiki zerre umrumda olmaz. Ne yani bir de aaa bebeğim ya mı deseydim? Her başkasından ümidini kesince yazmasından bıktım, beni başından atmak için hakaret etmesinden bıktım. Kısacası ondan bıktım. Sevgi falan yok. Yazınca artık gram bişey hissetmiyorum. Tebessüm? O da yok. Utanmadan seni sevdiğimi unutma demesi yok mu ? Altta kalırmıyım hiç. O kadar gecelerimi ziyan etti şimdi sıra bende. Sende benim seni sevmediğimi unutma. Dedim. Ve bitti. İnanmamış olabilir her zamanki gibi. Neye inandı ki zaten. Ya görmedim dokunmadım ama sevdim be adi herif. Evden çıkmayan ben sesini duymak için evden dışarı çıkardım anca. Adını kazırdım sıralara. Her yerde adın vardı. Sen benim sevgimi haketmedin. İlk aşkmış. Kıçımın ilk aşkı seni. İlk aşkı sonsuza kadar götürebilen insanları tebrik ediyorum. Zaten bundan sonra hayatımdan ne düzen oldu ne de bi şekil. Dengesizlikler kendini boşlukta bulmalar. Mutluluk gitme lütfen. Çocuk değiliz ikimizde anlaşırız. Depresyon gelmez zaten artık. Ben iyiyim. Acı falan yok. Kalbim de gayet iyi. Hala buzlaşmış ona şüphe yok canım. Kuzenin gelince çözülür o buz sen hiç merak etme. Kendimi kandırdığım yok. Eski ben yok demiştim değil mi sana. Hem mutlu olmam için birine de gerek yok. Dostlar ne güne duruyor değil mi?
