နေနိုင်း အလုပ်က ပြန်လာတော့ ဧည့်ခန်းမှာ ဟိန်းမင်းသော်တို့ မိသားစုနှင့်အတူ ဒေါ်စုစုနိုင်က ထိုင်ရင်း စကားပြောနေကြသည်။ ကလေးတွေကတော့ စားပွဲကို ပတ်ပြေးကာဖြင့် ကစားနေကြသည်။ နေနိုင်း အိမ်ထဲမဝင်ခင် ပင်ပန်းနေသည့် မျက်နှာကို လက်ဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး ပုံမှန်အတိုင်းဖြစ်အောင် ကြိုးစားယူလိုက်သည်။
" အစ်ကိုတို့ အလည်ရောက်နေကြတာလား။ "
" အင်း ... ညနေပိုင်း အားနေတာမို့ မိသားစုနဲ့အတူ ညစာလာစားတာ။ "
" သြော် ... "
နေနိုင်းက အကုန်လုံးကို ဝေ့ဝဲကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး အခန်းထဲ သွားဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။
" သားငယ်လည်း ပြန်ရောက်ပြီဆိုတော့ ညစာ စားလိုက်ကြရအောင်။ ကလေးတွေက ဗိုက်ဆာနေတာ ... သား ပြန်မရောက်သေးလို့ စောင့်နေကြတာ။ "
နေနိုင်း ပင်ပန်းနေပြီမို့ အခန်းထဲ သွားကာ တစ်ယောက်တည်း နေချင်သည်။
" စားနှင့်လိုက်ကြပါ။ ကျွန်တော် ပြီးမှ စားလိုက်မယ်။ ခဏလောက် နားချင်လို့။ "
" နေမကောင်းဘူးလား သား"
နေနိုင်းက ခေါင်းရမ်းပြသည်။ အမေကို စိတ်မပူစေချင်တာမို့ စကားကို ပြင်ပြောရသည်။
" နေကောင်းပါတယ် အမေ ။ ထမင်း အရင် စားကြတာပေါ့။ သား ကူလုပ်ပေးမယ်လေ။ "
" အေးအေး သား "
နေနိုင်း ဘယ်လောက်ပဲ ပြုံးနေနေ မျက်လုံးတွေထဲမှာ မှိုင်းညှို့နေသည်ကို မိခင်ဖြစ်တဲ့ သူမက မသိဘဲ မနေပေ။နေနိုင်းက ကျောပိုးအိတ်လေးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းက ခုံပေါ်မှာ တင်ခဲ့ကာ မီးဖိုချောင်ထဲ လိုက်ဝင်ခဲ့သည်။
" သား အကုန်အဆင်ပြေတယ်မလား။ "
ဒေါ်စုစုနိုင်က ဟင်းတွေ လှယ်ထည့်ပေးသည်ကို နေနိုင်းက စားပွဲပေါ် ကူတင်ပေးသည်။ ဇွန်းနှင့်ခက်ရင်း လိုက်ထည့်ပေးသည်။ ဒေါ်စုစုနိုင်က မေးတော့ နေနိုင်းက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
