Kitap Şarkısı- Kahraman Deniz~
Suç Mahalli
Kaybetmek ne kadar da acıydı. Ne kadar da katlanılmaz bir duyguydu. Öyle değişik bir sızı kaplıyordu ki vücudumu... Öyle nefes alamıyordum ki, daha fazla yaşayamayacak gibi.
Değerini bilmediğimiz ne kadar güzel şey var etrafımızda. Ne kadar güzel yaşama sebeplerimiz var. Nankörlük etmemeli, sevdiklerimizin değerini bilmeliyiz. Sevdiğimiz kişiye sıkı sıkı sarılıp, ona ne kadar çok değerli olduğunu hissettirmenin tam sırası.
Unutmayın, olanla ölene çare yok. Bugünün işini sonraya bırakma. Gurur yapıp kendini de başkasını da yakma. Gurur yapma gerektiğinde, mücadele et. Gerekirse sonuna kadar savaş.
Her başlangıç yeni bir ışık, umuttur.
(Naz'ın Anlatımıyla...)
Uzun uzun, sıkı sıkı sarılmıştık Kerem'imle. O kadar çok endişelenmişti ki, o kadar iyi hissettmiştim ki...
Şuan sıkıca sol elimi tutuyordu. Dikkatlice yola bakıyordu. Çok korkmuştum birşey oldu diye.
Beni ameliyattan sonra bir eve götürmüşlerdi. Narkozun etkisiyle kimseyi hatırlamıyordum. Kenan denen adam benimle konuşmamıştı bile. Sadece yanımda telefonla konuşmuştu, beni de konuşturmuştu Kerem'le.
Çok değişik bir adamdı Kenan. Çok komik görünmeye çalışıyordu ama beceremiyordu. Kerem'le neden bu kadar kötülerdi? Neden aralarında saçma bir bağ olduğunu hissediyordum?
"Sana dokunmadı değil mi gülüm?"
Kerem'in düşünceli sesi kendime gelmeme vesile
oldu. Kafamı çevirip baktım, yola bakmaya devam ediyordu. "Hayır tabiki, konuşmadı bile."
Hafifçe gülümsedi. Gülüşüne bütün ömrümü sığdıracak kadar çok seviyorum oğlum seni...
~Lütfen aile var.
"Sen beni çok mu merak ettin?" dedim bütün neşemi belli ederken. Kısa bir ara bana baktı. "Hasret kaldım gülüm, bir daha göremeyeceğim sandım."
Öyle içten içe söylemişti ki, tüm benliğimle hissetmiştim. Kerem gerçekten Kerem'di. Benim Kerem'imdi.
Daha da gaza bastığını fark ettiğimde kaşlarımı çattım. Neden hızlanmıştık bir anda?
Kaşlarını çatmıştı, direksiyonu daha sıkı tutuyordu. Yan aynadan arkaya baktı kısa bir ara. "Anasını..." Devamı getirmedi, bana bakıp tekrardan yola baktı...
"Ne oluyor Kerem?"
"Peşimizde birileri var gülüm."
Birşey demeden aynadan baktım bende. Kerem'in yanında güvendeydim ama yine de tırsmıştım.
Kerem vırajları dönerken ani fren yapıyordu, burnumu torbidoya çarptım.
Sızlanarak burnumu tuttum. Kerem kemerimi takmamı söyledi hemen sonra. Burnumu kıvırdım kemerimi takarken. Başımı iyice eğdim, eğmemek mümkün değildi.
"Amına koyduklarım takip ettiğine göre yolu da kesmişlerdir!"
Yutkundum. Kerem yine kara olmaya başlıyordu. Titreme Naz, sakın titreme.
Kerem'in elimi sıkıca tuttuğunu hissettiğimde gülümseyerek baktım. Beni canı kadar seviyordu.
~Bilmem. Seviyor mu?
"Yanındayım, korkma tamam mı?" dediğinde kafamı salladım korkuyla. Ama bir yandan da gülümsüyordum. "Seninle ölüme bile giderim!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BÖYLE SEVER 2
Romantizm"Şehrime bir gelmeye gör, her virane saray olur. Beni tekrar sevmeye gör, mapushane cennet olur. Böyle sevmek olur mu? Böyle sevsek olur mu? Geç olmadan ver cevabı, şimdi sevsek olur mu?"
