MAFYA HASTAM

Bölüm 2: Söz.

******

Içsesimi sonunda susturabilmiştim.

Hastamin yarasında ki bantları vs yenilemiştim.

Kapı birden açıldı kafamı kaldırıp bakmadım. Ve onun sesi duyuldu "Viran abi buldum ! Buldum !" Tabi kide Furkan'di bu gelen.

Viran bey dişlerinin arasindan konuştu "bağirmasana lan !" Dedi anlaşılan sinirlenmişti.

Furkan'a döndüm ve "neyi buldun Furkan ? Hem ben sana demedim mi odaya girme diye ?!" Sordum.

Furkan hızlı bir şekilde konuştu "Seni buldum güzelim seni." Ne diyordu bu ! Ben burdaydim. Ne saçmaliyordu ki ?

"Furkan Ne saçmalıyorsun ? Adam akıllı anlat şunu !" Dedim ama Furkan'in yüzünde anı bir değişim oldu. Ne olmuştu ki ?

"Bisey yok ya. Ben sadece Viran abinin durumunu soracaktım." Dedi ama olay bundan ibaret değildi. Anlamıştım.

"Evet söyleyeyim. Viran bey'in de-" diyecektim ki Hastam sözümü kesti.

"Viran demen yeterli olacaktır. Beye gerek yok doktor." Demişti. Ne diyeyim be adam! Ben tüm hastalarıma bey yada hanımefendi vs diye sesleniyordum. İsmiyle hitap edemezdim. Peki ne diyecektim?

'Mesela kocam diye bilirsin.'

'Sana sormadım kes!'

'Okeeeey'

"Ben.... diyemem ki." Diye konuştum.

'Salak yemin ederim gerizekali ya. Kocam diyeceksin diyorum.'

"Dersin doktorum.. dersin." Demişti. Çok sağol yaa çok yardımcı oldun.

"Neyse.. evet hastamin durumunu söyleyeyim. Hastam da duysun o zaman." Dedim son cümlemlemde 'hastam' derken hastama bakmıştım ama o yüzünde ki gülümseme ile yaka kartıma bakıyordu.

Açıkçası rahatsız olmuştum. Daha öncesinde de söylemiştim ki yüzümü begenmiyordum ve bir daha beni görmeyecek Birinin benim yüzümü görmesini istemiyordum. Ben cirkindim. Ben hep çirkin oldum ve olacağımda. Annem hep "senden iğreniyorum." "Çok çirkinsin." "Seni gerçekten Birinin sevebileceğini mi sanıyorsun?" Diyerek zaten yıkılan ozguvenimi daha da yikmışti. O kadına anne bile demek istemiyordum.

Bir başkasının yanında canım cicimken evde bir insan evladına yapılmayacak işkenceler yapıyordu. O kadın beni hiç sevmedi. Ölürken bile son sözleri bana lanet ediyordu.

Bir gün karşıma çıksa ona soracağım tek şey "Neden ?" Olurdu. Bir kelime birçok anlam.

Mesela " neden beni hep küçük düşürdün anne ?" " neden beni hiç sevmedin anne?" "Neden bana hep iğrenerek baktın anne?" "Neden beni daha ben 8 yaşındayken tecavüzcü dayımın  yanına bırakıp gittin anne ? Beni hiç düşünmedin mi ?" "Neden anne neden?"

Bana hep "sen bana bir cezasin !" Derdi.

Affet anne. Eğer sana bir ceza olduysam affet anne. Ben de istemezdim dünya ya gelmek anne. Affet beni. Affet anne.

Peki babam ? Bana 6 yaşındayken taciz eden babam. Beni 14 yaşındayken öldüresiye döven babam. Bana doğum günümde kan kusturan babam. İstisnasız her doğum günümde bana kan kusturan babam. Anne denilen o kadından daha beterdi babam. O da derdi "Senin yüzünden oldu hersey !" Derdi.

Affet baba. Affet. Affet beni. Eğer hersey benim yüzümden olduysa Affet. Affet beni. Affet baba.

Neden peki? Neden?  Ne yaptım?  Ben size ne yaptım? Neden? 

Tek istediğim şey sevgiydi. Ufacık bir sevgiydi. Disarida ki sokak köpeklerine bile sevgi gösteren annem babam bana sevgi göstermedi. Benim bir sokak köpeği kadar değerim yokmuydu. Yokmuş demek ki.