Denemelerim

5

hiçbir şey yapamıyorum, lanet olsun ki hiçbir şey yapamıyorum. her gün yaptığım şey sevdiğim kişiyle konuşup sosyal medyada takılmak. beynim her zaman daha fazlasını istiyor, ama ben hiçbir zaman daha fazlasını vermiyorum, veremiyorum.

akıl almaz bir boşluktayım, sosyal medya beni kötü etkiliyor ama bağımlı gibiyim sanki, kurtulamıyorum. günlük sorumluluklarımı yerine getiremez  hale geldim. bu depresyon mu, bağımlılık mı? bilmiyorum. nasıl kurtulacağımı da bilmiyorum, bu günlük döngüden çok sıkıldım.  her günüm bomboş geçiyor, zihnim köreliyor ve bunun çok farkındayım.

kendime fayda sağlayacak hiçbir şey yapamıyorum ve bu döngüyü kıramıyorum. her şey ilgi alanım olmaktan çıktı. tek yaptığım şey sosyal medyada gezinip müzik dinlemek ve ben buna mutluluk mu diyorum? ne kadar da aptalım. eskiden kitap okumasam bile yazmak için ilham geliyordu oysa, şimdi neden ilham gelmiyor? bir şeyim mi eksildi, ne eksildi benden? üzüntüm mü? evet, mutluyum çünkü aptalım.

mutlu insanlar aptaldır demiyorum beni yanlış anlamayın. benim mutluluğum aptallık üzerine kurulu sadece. anca aptalların yaptığı şeyleri yaparak mutlu oluyorum çünkü. saçma salak videolar izleyip gülüyorum veya ruh halime uygun müzikler dinliyorum veya sevdiğim kişiyle konuşuyorum veya oyun oynuyorum, kafamı dağıtmak için her şeyi yapıyorum.(sevdiğim kişiyle sevdiğim için konuşuyorum sırf kafa dağıtmak için değil, belki biraz ondan bahsederim bilmiyorum.)

düşüncelerim dağılmış bir kenara, birikmişler ve toplamamışım. her gün daha da aptalım. suç bende mi ki? suç bu yaşamda olmasın? şu yaşam denilen şeyin lanet rutini beni öyle çok yoruyor ki belki de ondan yapamıyorumdur istediğim şeyleri.

her gün 3 saat okula gidiş dönüş, akşam 18:30'da eve geliş. neye vaktim kalacak ki? 12 saatim dışarıda geçiyorken nasıl olur da kendime vakit ayırayım ben? körelmiş bu sistem. bu dünya hatalı. sanki her şey beni aptallaştırmak için kurulmuş, sanki düşünme yeteneğim benden çalınmak isteniyormuş gibi. veya hatalıyım ve deliriyor muyum acaba?

bazen vazgeçme seçeneği çok cazip geliyor, kendi canıma kıymaktan bahsediyorum. uzun bir süredir hiç düşünmesem de şu sıralar yine kafamda. olacak sanırım bu hep, o kafamdan çıkmayacak, aynı sevdiğim kişinin kafamdan çıkmadığı gibi.

ama ölemiyorum çünkü onu yalnız bırakamam, ölemiyorum çünkü daha istediğim kiloya ulaşmadım, ölemiyorum çünkü daha felsefede profesörlük yapmadım, ölemiyorum çünkü istediğim kıyafetleri almadım, ölemiyorum çünkü ve çünkü.. hep böyle gidiyor, beynim insan doğası gereği hayatta kalmak için her şeyi yapıyor herhalde.

istediğim her şeyin bu koskoca evrende bir anlamı olmadığını bilmeme rağmen hâlen daha onlara ulaşmak için yaşıyorum. ben cidden bu dünyada yaşayan en boş insanım.
içim bomboş, hiçbir şey doldurmuyor, bir kırıntı bile yok.

daha sevgi nedir emin olmadan bir adam bile seviyorum ama eğer kalbimde hissettiğim bu hoşluk onun içinse, muhtemelen onu seviyorumdur. hayat her türlü boş ama hayatım içinde o olmadan daha da boş geliyor. ayrıca ona sadık kalmak istiyorum. sevmeyi hiç ama hiç bilmediğim zamanlarda ona çok kötü davrandım, bu yüzden ona hak ettiği ilgiyi vermeliyim. sevilmeyi ve yaşamayı herkesten çok hak ediyor o, her zerresi mükemmel, benim gözümde melek gibi. kelimeler onu ne kadar çok sevdiğimi anlatmaya yetmez. peki şu anda ne yapıyorum? ona ilgi vermiyorum, gidip ilgi vermeliyim ama veremiyorum... olabilir, bazen kendime vakit ayırmalıyım ki delirmeyeyim. o beni herkesten çok tanıyor, en acımasız olduğum anlarda bile kabul etti beni. ona yaptığım onca şeye rağmen bana katlandı ve beni uzunca bir süre sevmeye devam etti. beni olduğum gibi kabul eden tek kişi oydu ama ben her şeyi mahvettim. onu sırf yalnız kalmak istediğim için bir başına bıraktım ve yıkıldı. yapacağım en boktan şeyi yaptım. en sonunda yıkıldığı için duygularını kaybetti, ama beni hâlâ sevdiğini söylüyor, bilmiyorum gerçekten. aşk biter sevgi kalır derler, kimse bana aşık olamaz çünkü ben böylesine boktan bir insanım işte. bomboşum. o bir boşluğu seviyor, ben ise onu seviyorum. bu asla değişmeyecek, o giderse ben beklerim, aldatırsa yine beklerim, kullanırsa yine beklerim. bana her şeyi yapabilir çünkü onu seviyorum, acı verecek mi? verecek. ama katlanacağım. seven insan katlanır, aptalca olsa bile. değiştiğimi anlayana kadar durmayacağım, onu terk ettiğim zamandaki ege öldü çünkü. artık bambaşka bir ege var, sevgiyi öğrenen bir ege, ve bu sevgiyi bana o öğretti. sevgiyi ondan  öğrendim. kimsenin beni sevmediği kadar o sevdi beni, ona her şeyimi borçluyum, hayatımı bile. umarım benden soğumamıştır, çok mu kafaya takıyorum acaba? kendim hakkında bir şeyler yazacaktım ama bölümün yarısı onun hakkında oldu, gülünç. onu düşünmeyi bırakamıyorum.