Don't Cry My Love

Chapter 7

Chapter 7

After a few minutes narating na namin Ang mansion ng relatives namin Mom said dad are here to. He wanted to see me. Siguro namimiss na ako non even though na Galit ako sa kanya dahil iniwan niya kami.

Pagkapasok pa lang namin sa Mansion makikita pa lang dito na mayaman Ang relatives namin. Ang ganda ng mansion na ito the design is pangmayaman talaga well, may side family is a japanese sa dad ko syempre kaya. Di na nakakapagtataka na mayaman sila habang naglilibot ako ng tingin may mga magagandang painting sila dito. Maybe there family are really love the painting just like me.

I'm just remember na ganito rin mga painting na ginagawa ko well, maybe thats a part ng family namin. Nagtungo kami sa dinning area Sabi nga ni Mom na nandito sila at si dad.

"Let's go soreen, your dad waiting for you inside." Aniya at nagtungo na kami napaka engrade ng handa nila mga mayayaman nga Naman.

Pinagmasdan ko Ang mga tao sa dining table nakangiti Silang lahat habang papunta ako sa kanila. My dad is also here waiting to me I miss him so much.

"Good evening, po sa inyong lahat." I greet them with wide smile.

"Good evening din sa iyo ija." They greeted me. I was shock because they also greet me in that way.

I know my father side is a japanese therefore. I was shock by greeted me dahil japanese sila I remember before I going here. I expected na they greetings me with nihongo but then marunong Pala silang magtagalog well ilan years din sila nanirahan dito sa Philippines kaya natoto na rin sila ng salita natin.

"How are you darling?" Bunga sakin ni dad.

"I'm okay Naman po." Actually naninibago ako sa kanya dahil nga ngayon lang kami nagkita.

"Otōsan ga inakute totemo sabishīdesu." (I miss you so much dad) Aniya ko sa salitang japanese. Matagal ng Panahon na patawad ko si dad siguro Meron kirot akong nadarama. Kapag naiisip kong wala siya sa tabi namin nong panahong kailangan ko siya.

Masaya ako dahil kompleto na kami na nag dinner now. I want this to remember that they are all happy.

"Natutuwa ako soreen, dahil napatawad mo na ako dahil sa pag Iwan ko sa inyo ng iyong Ina." He said to me. Actually all I wanted now is we're completely and happy.

"Oo, Naman po papa kita e... kaya papatawarin ko kayo. Dahil alam Kong may reason Naman Ang pag alis nyo." Hanggat maaari ayaw Kong magalit sa dad ko dahil alam. Kong may dahilan siya kaya kami iniwan niya and i always forgive him dahil mahal ko si dad and family is always their by side.

Makikinig Naman ako kung ano Ang dahilan nito.

"Dōmo arigatō soreen." (thank you so much soreen) He said and hugged me with tears in his eyes. Magaan sa pakiramdam na ayos na kami ng family ko.

"Kaya ko kayo iniwan anak dahil inayos ko ang di pagkakaunawaan namin ng lolo at lola mo. Dahil alam ko na di kayo tanggap nila Masaya akong Makita kang muli na malaki na at napatawad mo na ako." Di ko napigilan Ang mga luha ko. Naiyak ako sa mga pinagdaanan ni dad how I wish natulunga ko siya noon. Kaso Bata pa ako non at lagi silang nagtatalo nila Mom it because sa family Pala ni dad.

He added "Hayaan mo soreen, babawi ako sa'yo. Babawi si Otōsan." I hugged him tightly my dad is crying right now. Pati mga tao dito naiiyak samin.

"Thank you dad." I smile to him.

"Let's eat baka lumamig ang pagkain."Mom said I know na umiyak din siya base sa mata niyang mapula pa.

I nodded at them at nagsalo salo kami.