Parallel lines.

Chapter 1

"The things we cannot see are the ones we feel the strongest"
×××

Het was een zomer zoals alle andere. Het was warm, het strand krioelde van de toeristen en overal hoorde je huilende kinderen die zeurde om een ijsje. Meisjes liepen rond in bikini's die hun lichaam meer bloot lieten dan bedekten, en jongens liepen rond met surfboards en ontbloot bovenlijf. Iedereen genoot van het weer en niemand maakte zich zorgen, want hé, het was zomer.

Alhoewel, niet iedereen. Zo had je mensen zoals ik. Ik haatte het strand en de zomer. Niet vanwege het zand of de huilende kinderen of vanwege de drukte; bij mij ging het om de jongens. En mijn ouders. Ik weet niet wat die mensen mankeerde, maar zij dachten dat de natuur, en dan vooral het strand, goed voor me was. Dus joegen ze me elke dag naar buiten met de boodschap dat ik minstens drie uur buiten moest blijven. Kwam ik eerder dan die drie uur terug, dan werd ik niet binnen gelaten. Mijn ouders klinken nu als vreselijke mensen, maar eigenlijk vallen ze wel mee. In de winter, herfst en de lente waren ze geweldig.

Maar nu was het zomer en ik stond minder op de boulevard. De zon brandde in mijn nek en het liefst wilde ik mijn shirt uitdoen en net zo rondlopen als de rest van de jongens hier. Maar ik wist dat als ik dat zou doen, ik de meest hatelijke opmerkingen naar mijn hoofd zou krijgen geslingerd. Men had namelijk vernomen dat ik homo was en hier, in het Amerikaanse Californië, werden homo's niet echt getolereerd.

Eigenlijk ben ik pas laat achter mijn geaardheid gekomen. Ik was al die tijd een normale jongen, die speelde met auto's, vecht spelletjes deed, en meisjes pestte. Op mijn vijftiende veranderde alles een beetje, aangezien ik toen begon met boeken lezen in plaats van gamen. Maar op mijn zestiende was het pas echt 'fout'. Ik was op een feestje, en vanuit het niets was daar een jongen. Zelfs nu wist ik nog hoe eruit zag. Bruin haar, blauw groene ogen, en een scheve lach. Hij was die avond duidelijk dronken, en dat was dan ook waarschijnlijk de reden dat hij me zoende. Na de kus liep hij rustig weg, alsof er niks aan de hand was, maar ik wist wel beter; vanaf dat moment was mijn leven compleet veranderd.

Ik vond de kus namelijk fijn. Ik had daarvoor al weleens met meisjes gezoend, maar dat voelde anders. Deze kus voelde specialer en het leek alsof hij een knop bij me had omgezet. Op het strand keek ik steeds naar jongens in plaats van naar de meisjes, en ik voelde mezelf soms gewoon opgewonden worden van al die natte, ontblote jongens borsten. Eerst schaamde ik me ervoor, maar uiteindelijk leerde ik ermee leven. Mijn ouders hebben me enorm gesteund toen, zie je wel dat ze geweldig zijn, en ze accepteerde het meteen. Helaas deed niet iedereen dat.

Ik huiver even bij de gedachte aan alle pesterijen die, zelfs nu, nog gewoon doorgaan. Vooral de surfboys maakte opmerkingen en de meisjes die bij hen hoorde volgde ze braaf. Vandaar dat ik doe groepjes zo veel mogelijk vermijdde, hoe jammer dat ook was. De meeste surfers hadden geweldige lichamen. Ik zucht even zachtjes en haal dan mijn mobiel uit mijn broekzak. Één voordeel aan homo zijn waren de vriendinnen; ik had er één, genaamd Emily, en ze stond altijd voor me klaar. Misschien kwam dat omdat ze naast mij ook niet echt iemand anders had. Maar goed, als ik iemand nodig had of behoefte had aan gezelschap was zij er. Ook nu weer. Drie seconden nadat ik haar een bericht heb gestuurd antwoord ze met dat ze er over vijf minuutjes is. Ik glimlach even en ga dan op een bankje zitten. Terwijl ik wacht werp ik steelse blikken op de surfende jongens. Als ik hun gespierde torso's en zwevende haren zie voel ik het bloed naar mijn onderlichaam loopt. Vroeger, toen ik nog wat jonger was, gingen mijn vader en ik weleens jongens spotten. Telkens als we een knappe tegenkwamen fluisterde hij "let op de broek Matthew" en ik, naïef als ik was, greep daarna altijd verschrikt naar mijn kruis om vervolgens te ontdekken dat er niks aan de hand was. Mijn vader liep dan altijd grinnikend verder, en daarom bleef ik de actie telkens herhalen. Ik wilde hem zien grinniken, want op de een of andere manier gaf me dat een gerust gevoel.

Als ik er nu aan terugdenk vraag ik me af waarom we uberhaupt jongens zijn wezen spotten. Misschien omdat hij de eerste was aan wie ik vertelde dat ik misschien, waarschijnlijk en eigenlijk jongens toch leuker vond dan meisjes. Of misschien omdat hij vroeger ook met die gedachtes heeft geworsteld en me daarom extra begreep. Hij is het niet geworden, voor zover je homo kunt worden, maar toch was er een soort sfeer tussen ons, een soort band die ik met mijn moeder nooit heb gehad. Die band is nu wat aan het verslappen en ik vraag me voor de zoveelste keer af hoe dat kan. Waar en waarom is het fout gegaan?

Ik schrik op uit mijn gedachten als ik voel hoe iemand mijn hand vastpakt, me omhoog trekt en me vervolgens een knuffel geeft. Het duurt even, maar dan besef ik dat het Emliy is. Meteen verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. "Hé Matthewski". Ik glimlach als ik mijn oh zo bekende bijnaam hoor. Ze heeft mijn hand nog steeds vast en ik voel hoe ze me nu mee trekt richting het strand. Ik frons mijn wenkbrauwen even. Meestal gingen we naar één of andere hippiewijk of we bleven op de boulevard; het strand was verboden terrein voor mensen zoals wij. Het lijkt alsof ze mijn gedachten kan lezen, want opeens blijft ze staan en draait zich naar me om. "Luister, er is een nieuwe jongen, een surfer, en iedereen praat over hem. En dan ook echt IEDEREEN". Ze spreekt de laatste woorden extra zorgvuldig uit en ik begrijp haar meteen. Als zelfs de mensen van onze "soort" over hem praten MOET hij wel bijzonder zijn. "Dus ik dacht, laten we een kijkje nemen. Eens kijken of hij echt zo bijzonder is. Hij is nu ergens daar aan het surfen...". Ze wijst even vaag naar rechts en begint dan weer te lopen, mij achter aan haar aantrekkend. Ik zucht even, veeg het haar uit mijn gezicht, en loop dan met haar mee.

We hoeven niet lang te lopen. Als snel komen we bij kleine groepjes mensen aan die allemaal naar één punt op zee kijken. Naarmate we dichterbij zee komen wordt de groep groter en is het eerder een groot geheel. Een grote groep mensen die als een stelletje toeristen naar één of ander bijzonder zeedier staan te kijken. Maar, ik moet de mensen hier gelijk geven; de jongen is ook echt bijzonder. Hij is lang, heeft donker haar, wat zowel zwart als heel donkerbruin kan zijn, en hij surft alsof zijn leven ervan af hangt. De kleur van zijn ogen is niet te zien vanaf hier, en ik voel een soort nieuwsgierige kriebel door mijn lichaam gaan. Ik moest weten welke kleur zijn ogen waren, al wist ik niet zo goed waarom.

Helaas heb ik geen mogelijkheid om zijn oogkleur te ontdekken. Als hij uit het water komt, met surfboard en al, wordt hij meteen omringt door mensen. Jongens slaan hem op zijn schouder, geven hem complimentjes over zijn surf technieken, terwijl de meisjes allemaal even overdreven en kinderachtig met hun wimpers knipperen en hun haar over hun schouders gooien. Deze jongens hoorde thuis bij de surfers, en was voor mij en Emily dus onbereikbaar. Blijkbaar denkt Emily er hetzelfde over, want ze pakt mijn hand en trekt me mee, weg uit de drukte, en weg van het strand. Terwijl we naar één van onze favoriete hangplekken lopen denk ik terug aan de jongen. Hij was bijzonder, had iets wat andere niet hadden, en juist daarom was ik zo teleurgesteld; ik had gehoopt dat hij misschien bij onze soort zou terechtkomen. De mensen hier hadden hem vast geweldig gevonden. Ik glimlach even flauwtjes bij die gedachte en zet dan de jongen uit mijn hoofd. Waarschijnlijk was hij na een tijdje weer net zo arrogant als alle andere surfers en was hij alleen bijzonder omdat hij nieuw was. Bovendien wist ik nog steeds zijn oogkleur niet, en dat was voor mij meestal meteen al een minpunt, maar deze was dat niet zo. Ik bleef een opgewonden, kriebelig gevoel houden, en eerlijk gezegd maakte ik me daar zorgen over.

Einde eerste hoofdstuk.

WAAAAH hoe vonden jullie het? Sorry als het te lang/te kort is. Ik hoop echt dat mensen dit leuk vinden, want ik vind het zelf stiekem wel leuk (oei arrogantie) en ik heb hier best lang over gedaan ben ik bang...

Comment alsjeblieft wat je ervan vindt, daar ga ik me zekerder door voelen

Liefs van de schrijfster x