Parallel lines.

Chapter 6

"He was never mine, but  losing him broke my heart"
»»»«««

"Waar was je?". Nadat Emily en ik een tijdje doodstil op het strand hebben gezeten vond ik het wel tijd voor die vraag. Ze was zomaar verdwenen, had me ontzettend bezorgd gemaakt, en nu deed ze alsof er niks aan de hand was. Iets in me voelde daarom ook dat ze iets voor achterhield. Dat gevoel wordt alleen maar versterkt als ik zie hoe ze ongemakkelijk heen en weer schuift en me niet aan durft te kijken. Ik probeer oogcontact te maken, maar ze blijft maar weg kijken. Net als ik mijn mond open wil doen om weer wat te vragen zegt ze wat. "Je vriendje komt eraan". Ze wijst naar een figuur die vanaf het strand naar ons toekomt en ik herken Drew. Achter hem staat een groep meisjes vuil naar me te kijken, en ook de surfboys kijken niet erg blij. Ik slik even zenuwachtig en kijk dan even naar Emily. Haar gezicht vertoont een opgeluchte glimlach en meteen voel ik hoe er een knoop in mijn maag wordt gelegd.

Voordat Drew bij ons is, is Emily weg. Ze kreeg een berichtje, stond toen op, en liep na een knuffel en een luchtkus weg. Het voelde daardoor niet echt prettig toen Drew naast me kwam zitten, zeker niet toen hij over haar begon. "Sorry dat ik je vriendin heb weggejaagd...ik wil niet de saboteur van jullie relatie zijn. Ze weet dat er niks tussen ons is, toch?". De meeste mensen zouden nu een gebroken hart hebben, maar ik kan hem alleen maar verbaast aankijken. "Waar heb je het over..? Emily is een gewone vriendin, niet mijn vriendinnetje. We zijn gewoon best wel close". Eigenlijk waren, voeg ik er in gedachten aan toe. Toen jij kwam verdween ze met een of ander groot geheim, en nu voelt het alsof ik haar aan het verliezen ben aan de hippiebuurt en zijn bewoners. Ik zucht even en wrijf dan vermoeid door mijn ogen. Afgelopen nacht had ik waarschijnlijk maar een paar uur geslapen en ik voelde de vermoeidheid nu toeslaan. Bovendien had deze dag zelf al aardig wat van me gevraagd; ik daagde niet elke dag een surfer uit. Zorgen maken om Emily deed ik wel bijna elke dag, maar deze keer waren de zorgen volgens mij oprecht en daardoor beangstigend, en ze vroegen daardoor meer aandacht en energie dan anders. Mijn hoofd loopt over met stemmen van gedachtes en die zouden misschien eindelijk hun mond houden als ik even mijn ogen dicht kon doen.

Half in slaap leun ik naar rechts, verwachtend dat Emily daar zit en dat ik mijn hoofd op haar schouder kan leggen. Als ik alleen maar lucht tegenkom kreun ik gefrustreerd en ik hijs mezelf weer omhoog. "Je mag mijn schouder wel lenen". Ik kijk even naar links. Drew steekt op een lachwekkende manier zijn schouder naar me uit, en ik twijfel. Emily en ik waren close en zaten wel vaker knus bij elkaar. Hoewel mijn hele lichaam schreeuwt dat ik niet zo moeilijk moest doen en gewoon mijn hoofd op zijn schouder moest laten zakken doe ik het niet. Nog niet. Ik kijk hem even kort aan om te checken of hij geen grap maakt, maar zijn bruine ogen stralen alleen maar onschuld en oprechtheid uit. En hoe langer ik in die ogen staar, hoe dichter ik naar hem toe leun. Als mijn hoofd uiteindelijk op zijn schouder belandt zucht ik opgelucht en als antwoord krijg ik gegrinnik van zijn kant. Zijn arm glijdt om mijn middel, maar ik besteed er amper aandacht aan. Ik verkeerde in een soort slaap trance, te vermoeid om iets te doen. De vermoeidheid overmande me nu volledig en ik voel mijn ogen dichtzakken. Net als ik denk in slaap te vallen doet Drew zijn mond open. "Ben je..?". Ik weet gek genoeg precies wat hij bedoelt. Even twijfel ik, alweer, maar dan besluit ik dat het geen kwaad kan om eerlijk tegen hem te zijn. Waarschijnlijk wist hij het toch al. Ik knik dus, en vraag het meest voor de hand liggende, ook al weet ik het antwoord al. "Jij?". Hij knikt, althans dat denk ik, aangezien ik hem niet kan zien. Een glimlach verspreidt zich over mijn gezicht. Ik was eindelijk niet meer de enige. Met die gedachte, en een glimlach om mijn lippen, val ik in slaap.

Het zand zit overal. In mijn haar, op mijn kuiten, in mijn slippers en zelfs in het shirt dat ik niet meer aanheb. Shirt dat ik niet meer aanheb. Ik schiet overeind, maar wordt tegengehouden, en val weer terug. Ergens van achter of onder me hoor ik iemand zachtjes kreunen en ik raak meteen in paniek  Heb ik iemand verwondt? Of bijna vermoord? Dan herinner ik me pas dat ik in slaap ben gevallen op Drew's schouder, en dat hij dus degene is die kreunde. In plaats van dat de paniek minder wordt blijft die nog net zo groot als net. Misschien was een kreunende Drew wel net zo erg als een moord, gezien ons gesprek van net.