Parallel lines.

Chapter 2

''I want to hurt them as much as they hurt me''
×××

Pas als we ons in bekend terrein bevinden weet ik het gevoel enigszins van me af te zetten. We waren nu in het Arts District, en deze wijk ademde rust uit, misschien dat het daardoor kwam. Ik kijk even om me heen en glimlach dan even. Op de muren zijn grote bloemen met daartussen peace tekens gespoten en overal waar ik kijk staan bloemen. Er staan her en der wat bankjes, waar nu niemand op zit, en er staan een paar prullenbakken. "Hey Ems, jij ook hier?!" hoor ik een jongen lachend roepen, en ik krimp even ineen. De stem hoort bij Petey, voor zover ik weet de populairste hippiejongen. Iedereen mocht hem, behalve de surfers dan natuurlijk, en hij deed ook zijn best om aardig te worden gevonden. Tussen hem en mij had het alleen nooit lekker gelopen en nu werd weer even duidelijk waarom. Emily had zich net in zij armen geworpen en hij zwierde haar nu in het rond, een brede lach op zijn gezicht en een uitdagende twinkeling in zijn ogen. Die twinkeling kon ik zelfs zien vanaf waar ik stond, zo'n vijf meter verderop, en dat wist hij maar al te goed. De uitdagende blik was namelijk voor mij bedoelt.

Vanaf moment één was het mij al duidelijk geworden dat Petey Emily wel zag zitten. Hij hing altijd bij haar rond, knuffelde haar zo vaak mogelijk, en hing de charmante jongen uit. Emily liet het eerst gewoon over zich heen komen, maar de laatste tijd leek ze er steeds meer op te reageren. Dat laatste irriteerde me. Ze is mijn enige vriendin, en ik zat er niet op te wachten haar kwijt te raken aan één of andere straatgozer. Vandaar dat ik telkens tussen die twee in probeerde te komen, al gaat dat de steeds lastiger. Vandaar dat Petey en ik elkaar niet echt aardig vonden. En vandaar ook dat Petey, en daarmee bijna al de andere hippie mensen, me nooit begroeten en gedag zeiden. Op de een of andere manier had Emily dit alleen niet door, en omdat ik haar plezier niet wilde bederven zei ik er ook niks van. Zij kwam namelijk erg graag in deze buurten terwijl ik na een half uurtje eigenlijk wel weer weg wilde.

Als Emily eindelijk is uitgeknuffeld draait ze zich naar mij om. Ik zie de lach op haar gezicht, dus ik kan niks anders doen dat terug glimlachen en naar haar toe lopen. Het volgende uur nemen we twee van de bankjes in beslag terwijl er wordt gelachen, gekletst en gedronken. Emily zit op Petey's schoot. Ik zit ergens aan de buitenkant van het groepje en ik verveel me te pletter. Er praat niemand met me, en als na nog eens tien minuten nog steeds niemand me een blik waardig keurt vind ik het mooi geweest. Ik sta op en wil weglopen, maar word tegengehouden door Petey's stem. "Matthias, waar ga je heen? Het feest is pas net begonnen! En je gaat onze mooie Emily toch niet alles laten missen?" Er glijdt een gemene grijns over zijn gezicht en ik bijt zenuwachtig op mijn lip. Als ik nu wegging zou Emily meegaan, gewoon omdat ze te aardig en lief voor deze wereld is. Meestal was dat geen probleem, maar haar glimlach van net spookt nog steeds door mijn hoofd. Ik wist hoeveel ze van deze plek, en (helaas) van de mensen hier, hield. Ik kon het niet maken om haar nu dwingen weg te gaan, dus verzon ik een smoes. ''Ik..uhm, mijn benen zijn een beetje gaan slapen door dat lange zitten, dus ik ga even een rondje lopen". Nadat ik Petey mijn meest onschuldige glimlach heb geschonken draai ik me om en loop ik weg. Een rondje lopen was altijd een goede smoes, want of ze me nou kende of niet; iedereen wist dat ik een wandelaar was. Zo iemand die uren kon ronddwalen zonder te verdwalen. Iemand die straat in, straat uit liep en gewoon even aan niks dacht. Of in dit geval aan heel veel dacht en zijn gedachtes dus allemaal even een plekje moest geven.

Meteen als ik weg ben van de groep en de hangplek komt het kriebelige gevoel van eerder vandaag terug. Ik was eigenlijk van plan om mijn gedachtes en irritaties over Emily en Petey een plek te geven, maar nu trekt dit meer mijn aandacht. Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Ik wist zeker dat ik niet verliefd was, want dan voelde ik me anders. Dit was een soort...roep naar avontuur of zoiets. Ik wilde meer over de jongen te weten komen, ondanks het feit dat hij een surfer was. Als deze gedachte door mijn hoofd schiet voel ik hoe de kriebel heftiger wordt. Oké, waarschijnlijk was het gewoon een zenuwachtige kriebel, aangezien ik op het punt stond een soort grens te overtreden. Of eigenlijk had ik dat al gedaan, want ik merk opeens dat ik op het strand sta. De grote groep mensen van net was verdwenen en in plaats daarvan waren er nu kleine groepjes surfers ontstaan. Het ene groepje zat lachend bij elkaar op het strand wat te drinken, terwijl het andere groepje een spelletje kaart speelde. Weer een heel ander groepje werd vergezeld door een grote groep meisjes. Ik kneep mijn ogen even samen om het beter te zien, maar ik zie tot mijn opluchting dat de nieuwe jongen niet bij dat groepje hoorde.

''Zoek je wat Conner?''. Ik schrik me dood als ik opeens een stem hoor. Even hoop ik dat de surfers gewoon doorlopen, maar dan voel ik een hand op mijn schouder en het volgende moment sta ik oog en oog met hen. Het is een groepje van zeven jongens en, ik kan er niks aan doen, mijn ogen zoeken naar de bijzondere jongen. Opgelucht zie ik dat hij er niet bij is; hij zal dus geen getuige zijn van de vernederende dingen die ze voor me in petto hebben. ''Ben je een beetje verdwaald? De homobuurten zijn een eindje verderop hoor''. Er werd gegrinnikt. De woorden kwamen van Brandon, één van de belangrijke surfers hier. Alles wat hij deed was cool en iedereen volgde hem dan ook blind. Hij was degene die de hippiewijken ''homowijken'' begon te noemen, en tegenwoordig noemde iedereen ze zo. De naam deed me eigenlijk niet zoveel meer; hij ging al zolang rond, je wende er vanzelf aan. ''Oh maar wacht eens even, je kunt niet naar je vriendjes daar hé? Niet zolang je lieve vriendin met je grote vriend zit te bekken''. Het voelt alsof er een deur in mijn gezicht wordt dichtgeslagen. Hoe wisten ze over Emily en Petey? Volgde ze ons? Het gegrinnik is nu overgegaan in lachen en ik voel mezelf rood worden. Dit werd persoonlijk. En daarbij, wat als ze het doorvertelde aan Emily? "Heb je het warm Matthewski? Misschien moeten we je maar eens laten afkoelen dan''. Ik voel hoe een paar handen me in de richting van de zee duwen. Mijn instict zegt dat ik me moet verzetten, dus ik blijf staan, en sla de handen weg. Meteen word ik ruw vastgepakt en ik schreeuw even verschrikt als iemand mijn arm omdraait. ''Ik zou maar doen wat we zeggen, tenzij je wilt dat we alles aan Emily vertellen? Ik denk niet dat ze je zal begrijpen''. Brandon's woorden zuigen mijn laatste wilskracht uit me en ik laat me gewillig meevoeren. Als we bij de rand van de zee zijn laten ze me mijn schoenen uitdoen. Mijn sokken moet ik aanhouden. Ik knars geirriteerd met mijn tanden. Ze moesten wel weten hoe vervelend natte sokken in droge schoenen voelde. Wanneer ik mijn schoenen uit heb gedaan word ik gedwongen de zee in te lopen. Ik loop totdat ik niet meer kan staan en vervolgens zwem ik een stukje. Daarna loop ik weer terug en als ik als een soort verzopen kat op het strand sta zie ik hem. Eerst denk ik dat hij net is komen aanlopen, maar aan zijn blik te zien is hij er al een tijdje. Het kriebelige gevoel wat hij me eerst gaf verandert nu in een misselijk gevoel van schaamte. Mijn wangen worden weer knalrood en ik hoor de groep lachen. Ik probeer het te negeren en vestig daarom mijn blik en gedachtes op de plek waar mijn schoenen staan. Of stonden. Één van de jongens heeft ze in zijn handen en gooit ze met een boog het water in. Ik kijk er even verlamd naar en loop daarna weer het water in om ze te pakken. Als ik halverwege even snel over mijn schouder kijk zie ik het groepje weglopen. Opgelucht laat ik me onder water zakken en ik schreeuw net zolang ik geen lucht meer heb. Dan kom ik boven, pak mijn schoenen, en loop terug het strand op.

Einde hoofdstuk 2

Wow oké, hey allemaal. Beetje lang hoofdstuk denk ik, sorry daarvoor.
Ik hoop echt dat ik snel meer readers krijg, want dit hele "niet stemmen en reageren" stresst toch wel een beetje. Kan IEMAND me laten weten wat hij/zij er tot nu toe van vind? Het hoeft absoluut niet positief te zijn, tips zijn ook altijd welkom!

Morgen begint school weer, dus dat betekent dat ik later update! Nog drie daagjes, dan proefwerkweek, en dan zomervakantie :D

Bedankt voor het lezen :)

Xoxo Michelle