Parallel lines.

Chapter 7

''His arms slip around me and hold me tight, lifting me onto the tips of my toes''
»»»«««

~ Twee weken later ~

Drew's POV
Ik staar naar de blauwe lucht. Het zand kriebelt aan mijn rug, maar ik merk het amper. Mijn hoofd is ergens anders mee bezig, of eigenlijk met iemand anders: Matthew. Die jongen maakte me al twee weken helemaal gek, en hoewel ik het eerst niet wilde toegeven, weet ik één ding nu wel zeker; ik was langzaam verliefd aan het worden op hem.
Eigenlijk had ik geen idee hoe en waarom. We waren gewoon erg veel omgegaan met elkaar de laatste paar weken, zeker toen bleek dat Emily meer ging rondhangen met Petey en co. Matthew kwam steeds vaker naar mij toe, en hoewel mensen van me verwachtte dat ik hem wegstuurde liet ik hem altijd blijven. Met hem was het rondhangen gewoon...anders. Het was prettig om een keer over andere dingen te praten dan surfen, meisjes en school. Met Matthew praatte ik zelf soms over mezelf. Dat was een wonder, want ik wilde nooit over mezelf praten, en al helemaal niet over mijn familie. We hadden het weleens over mijn zusje, Nathalie, en langzamerhand gingen meer gesprekken ook over mijn moeder; mijn vader was echter nog nooit besproken. Misschien klinkt het gek, maar ik praat liever over mijn overleden moeder dan over mijn levende vader. Mijn vader is namelijk niemand minder dan David Coin, manager van de Bank of America. Hij staat één plek onder de directeur, en dit maakte van hem dan ook een hele belangrijke, en bijna wereldberoemde, man. En zo gedraagt hij zich ook. Vandaar dat ik me nog steeds afvraag of mijn moeder is gevallen op zijn geld of op zijn persoonlijkheid. Maar goed, veel mensen behandelen me anders als ze weten dat ik de zoon van meneer Coin ben. Voor Max gold dit niet, en waarschijnlijk waren we daarom ook beste vrienden geworden. Ik wist alleen dat niet iedereen was zoals Max, en ik moest er eigenlijk niet aan denken Matthew kwijt te raken vanwege mijn vader.

Ik zucht even zachtjes en ga dan rechtop zitten. Mijn surfplank ligt naast me, dus ik besluit nog wat golven te pakken. Eigenlijk had ik willen nadenken over Matthew, maar mijn vader had mijn vredige gedachtes ruw verstoord. Mijn concentratieniveau lag laag, maar toch waad ik de zee in, mijn surfplank onder mijn arm. Misschien kon een beetje surfen mijn gedachtes weer bij Matthew brengen.

Matthew's POV
Ik blijf even twijfelend onder de palmbomen staan. Eigenlijk had ik naar Drew toe willen lopen om naast hem te kunnen liggen, maar opeens was hij opgestaan en de zee in gelopen. En natuurlijk was drie seconden nadat hij op zijn surfboard stond het hele strand weer volgelopen met 'fans'. Meisjes gilde hun longen uit hun lijf, de jongens bekeken Drew's bewegingen zeer nauwkeurig. Ik zag ze vanaf hier goedkeurend knikken en ik moest op mijn lip bijten om een gefrustreerde zucht binnen te houden.

Drew en ik waren nu twee weken 'bevriend'. Ik durfde hem nog niet echt mijn vriend te noemen, want voor hetzelfde geld liet hij me alsnog zitten. Dat was al vaker gebeurd; de meeste van mijn nieuwe vrienden konden er niet tegen om buitengesloten te worden. Want ja, dat hoort erbij. Als je bevriend raakt met mij, Matthewski de grootste loser van Los Angeles en omtrekken, word je even later net zo hard genegeerd en getreitert als ik nu. Het viel me dan ook op dat Drew nog niet was verstoten. Aan de ene kant was ik blij voor hem, maar aan de andere kant...Waarom werd hij aanbeden alsof hij een of andere God was? Zijn medesurfers lieten duidelijk merken dat ze mij er niet bij wilde, maar hij trok zich er niks van aan, en vervolgens zei niemand er wat van tegen hem. Het irriteerde me mateloos en ik vroeg me af hoelang ik nog met deze irritatie kon omgaan, ondanks het feit dat ik blij was met mijn nieuwe ''vriend''.

Ik weet mijn gedachtes even stop te zetten en loop richting het water, waar Drew ondertussen uit is komen lopen. Als onze blikken elkaar kruisen begint zijn gezicht te stralen en meteen heb ik spijt van mijn negatieve, hatende gedachtes van net. Hij kon er niks aan doen, dus ik schenk hem een glimlach, waardoor zijn gezicht nog stralender wordt. Hij baant zich een weg door de menigte en ik voel me even ongemakkelijk. Hij duwde veel toffere mensen weg om bij míj te komen en om míj te spreken. ''Hi''. Ik ben me bewust van de mensen om ons heen, ookal begint de groep langzaam uit elkaar te vallen. Er staan nog maar een paar mensen om ons heen, maar ik wacht net zolang tot iedereen weg is voordat ik hem terug begroet. ''Hey. Je ziet er...nat uit''. Oh geweldig Matthew, wat een begroeting. Ik rol even met mijn ogen en ik hoor hem grinniken. ''Jij ziet er erg droog uit. Zin om nat te worden?''. Voordat ik iets kan doen, ohgod hij gaat me toch niet in zee gooien, slaat hij zijn armen om me heen en trekt me tegen zich aan. Mijn shirt plakt meteen tegen mijn borst en ik voel een straaltje water uit zijn haar mijn nek inlopen. Ik bevries als hij nonchalant zijn handen in de achterzak van mijn spijkerbroek stopt en zijn neus in mijn nek duwt. ''Jeez wat is het koud. Bedankt voor het zijn van een levende verwarming''. Zijn handen en lichaam verdwijnen net zo snel als ze zijn gekomen en ik kijk even verbaasd naar zijn gestalte die richting de douches loopt. Wat was dat..?

Ik hup ongemakkelijk heen en weer, mijn shirt zwaaiend in mijn hand. Ik wist nog steeds niet waar die omhelzing van net op sloeg, maar ik besluit er geen speciale aan te geven. Drew had wel vaker rare, ''ik-wil-je-torso-zien'' buien. Meestal bleven die buien onopgemerkt, en ik dacht deze keer ook, maar blijkbaar was toch nog niet iedereen weg net. Brandon en zijn groepje komen namelijk uit de schaduwen van de palmbomen tevoorschijn en aan hun gezicht te zien hebben ze weer een reden gevonden om me te treiteren. Deze keer kan ik de reden zelf ook wel raden. ''Waar denk je mee bezig te zijn, mietje? Probeer je soms andere jongens je homobuurten in te trekken?''. Ik wil zeggen dat Drew degene was die me omhelsde en niet andersom, maar ik hou mijn mond. Het had toch geen zin om tegen ze in te gaan; verzet stond gelijk aan nog meer getreiter in dit geval. ''Nou? Krijg ik nog antwoord? Je dacht toch niet dat Drew een opvulling kon zijn voor je saaie, saksloze avonden hé?''. Ik hou nog steeds mijn mond, maar mijn wangen zijn wel rood gekleurd nu. Brandon komt dichterbij staan en pakt mijn schouder vast. Even lijkt het alsof hij me op het strand gaat gooien, maar dan hoor ik hem vloeken en trekt hij zijn hand weg. ''Je hebt geluk dat je nieuwe vriend eraan komt, anders had je hier nu niet gestaan. Ik waarschuw je, Conner. Blijf met je poten van onze nieuwe surfer af of er zullen nare dingen gebeuren''. Ik zucht even diep als ze weglopen en draai me dan om. Drew staat vlak achter me, en hij kijkt me vragend aan. ''Niks, het was niks. Gewoon zoals altijd'' mompel ik als antwoord op zijn blik. Hij zucht even diep en maakt dan aanstalten om zijn armen om me heen te slaan. Het dreigement van Brandon zit nog vers in mijn gedachten, maar Drew is me weer te snel af. Zijn armen vinden mijn middel en mijn hoofd valt automatisch tegen zijn nog vochtige borst. Zijn wang leunt tegen de zijkant van mijn hoofd en zijn haar kriebelt in mijn gezicht. Zo staan we tijdje, totdat hij zich voorzichtig terug trekt en een me paar centimeter van de grond tilt. Ik kan niks doen aan de glimlach die op mijn gezicht verschijnt en de tranen in mijn ogen. Hij zet me zachtjes neer en kijkt me dan onderzoekend aan. Zijn vingers glijden even snel over mijn wang. ''Niet huilen, doctor 11. We gaan lekker een ijsje halen en daarna laat je me die hippiebuurten van je zien''. Er breekt een glimlach door op mijn gezicht als hij me nog snel  een bone crushing hug geeft en me daarna los laat. Ik herstel mezelf en loop dan samen met hem richting de boulevard. Een paar honderd meter voor de ijswinkel blijf ik staan. Hij stopt ook, iets later dan ik, en draait zich dan vragend om. ''Die bijnaam..?''. Hij lacht even zachtjes en loopt dan naar me toe, alleen om met zijn hand door mijn haar te gaan. ''Ken je Doctor Who niet? De elfde doctor wordt gespeeld door Matt Smith. Ik neem aan dat je wel snapt dat Matt lijkt op Matthew, en dat dit dus je nieuwe bijnaam is totdat ik een betere verzin?''.

Einde van hoofdstuk 7

A/N

DOCTOR WHOOO. Sorry, ik moest dat er even in verwerken. Wat vinden jullie van de bijnaam? Ik vind hem pretty bad, maar ach, er komt vast wel een leuke nieuwe. Toch? ;) 

Sorry voor dit lange hoofdstuk, ik wilde even meerdere dingen erin verwerken. Bijv. het kontzakstukje, de bijnaam, het dreigement...dat soort dingen. Nu we het toch over het dreigement hebben: wat is Brandon toch een kluutzak hé? 

Hopelijk vinden jullie dit hoofdstuk leuk & niet te lang. Geniet nog van jullie laatste week vakantie (snik) en als je al op school zit (dubbel snik): veel succes dit jaar!

Kussies Michelle

P.s. Sorry voor de late update, ik zat afgelopen week in Noorwegen en had even een inspiratieloze inzinking.