Parallel lines.

Chapter 8

"I didn't lose a friend; I just realized I never had one"
»»»«««

Drew's POV
Ik zucht even gelukkig als ik me naast Matthew op een bankje laat vallen. Het liefst had ik hem op mijn schoot getrokken, maar hij was degene die net voorop liep, en om nou bij hem op schoot te gaan zitten...Ik had nog geen idee hoe hij over me dacht. Hij deed in ieder geval niks om het flirten tegen te gaan, maar dat zei nog niks. Waarschijnlijk gaf ik hem de kans niet eens om er iets tegen te doen.

Ik lik aan mijn ijsje en kijk om me heen. Er liepen niet zoveel mensen, dus misschien was dit wel een goed moment voor een experiment. Ik grijp mijn ijsje iets steviger vast, stoot Matthew even aan zodat hij zijn gezicht naar me toe draait, en duw dan mijn ijsje in zijn gezicht. Mijn bolletje blijft nog net op het hoorntje zitten, maar laat wel een vlek achter op zijn neus. Ook zijn lippen en wangen zitten onder; er lopen straaltjes ijs van zijn neus naar zijn lippen en er zitten vage strepen op zijn wangen. God, hij zag er letterlijk uit om op te eten. Ik grinnik even zachtjes als hij me pruilend aankijkt en schuif dan wat dichter naar hem toe. "Wacht, laat me je helpen". De meeste jongens zouden nu een server je tevoorschijn toveren of er een gaan halen, maar ik was nou eenmaal niet zoals de meeste jongens. In plaats daarvan buig ik me naar hem toe en ik lik voorzichtig een straaltje ijs van zijn wang. Zijn wangen kleuren meteen donkerrood, ik voel zijn hitte onder mijn tong, maar ik ga rustig door tot zijn wang enigszins schoon is. Mijn ogen glijden even naar zijn lippen, en zijn blik volgt de mijne, want hij tovert snel een zakdoek uit zijn broekzak en veegt de rest van zijn gezicht ermee af. Vervolgens kijkt hij me even aan en dan gooit hij met een grijns de vieze zakdoek in mijn gezicht. "Volgende keer ga je een servetje voor me halen, smeerpijp. Afgesproken?". Hij lacht, staat op van het bankje en trekt mij met zich mee. Ik lach zachtjes met hem mee, maar diep vanbinnen voel ik lichte paniek opkomen. Ben ik net een grens overgegaan?

Matthew's POV
Oh God, oh God, oh God, oh God. Zolang Drew's tong aan mijn gezicht vastgeplakt zit is dit het enige woord dat door mijn hoofd gaat. Mijn lichaam blokkeert volledig en ik heb moeite met ademen. Waar was die jongen mee bezig? Zijn spelletjes maakten me gek, ik wist niet wat ik ermee moest. Er kon van alles achter zitten, behalve dat ene. Drew was niet verliefd op me. Nooit. Er was nooit iemand verliefd op me geweest, laat staan een surfer. De eerste jongen die verliefd op me werd is geen surfer, en dus zeker geen Drew.

Ik voel me duizelig terwijl we richting de hippiebuurt lopen, dus ik leg Drew de route uit en zeg hem dat ik achter hem aan kom. Hij kijkt me even bezorgd aan, maar loopt gelukkig zonder bezwaar te maken de goede kant op. Ik wacht tot hij uit het zicht is en ga dan op de grond zitten, mijn hoofd tussen mijn benen, handen in mijn haar. Zo zit ik ongeveer een kwartier dan sta ik op en loop de kant op waar ik Drew zelf net heen stuurde. Ik voel me nog steeds niet goed, en hoe dichter ik bij de wijk ben, hoe slechter dat gevoel wordt.

Mijn gevoel klopte precies. Als ik aankom in de buurt zie ik Drew zitten, midden in de groep. Meisjes zitten op zij schoot en hij is druk in gesprek met Petey, die naast hem zit. Emily zit voor hem op de grond. Hij heeft het duidelijk naar zijn zin, want hij lacht en maakt wijde gebaren tijdens het praten. De meisjes luisteren geboeid naar hem en ook de andere mensen uit de wijk komen dichterbij om een praatje te maken. Opeens zie ik de ware Drew, de Drew die zich in mijn gezelschap niet laat zien, maar die er wel diep vanbinnen is. Dit is de sociale Drew, de surfer Drew, de Drew die door iedereen aardig wordt gevonden, zelfs als hij met mij omgaat. Dit was de Drew waar ik niet bij paste, die niet bij mijn soort hoorde, en waar ik zelf ook niet bij wilde horen. Deze hele wijk bestond eigenlijk gewoon uit mensen bij wie ik niet hoorde, maar dat had Emily nooit willen begrijpen. Wat deed ik eigenlijk hier? Wat had ik gedacht toen ik Drew vertelde over deze wijken? Dat ik hem trots aan al mijn hippie vrienden kon voorstellen en daarna door de wijk zou leiden? Ik was hier een nobody, deze wijk hoorde net zomin bij mij als het strand en zijn surfers. Dus wat deed ik nog hier?

Ik ben misselijk, duizelig, allerlei nare gevoelens overspoelen me. Ik was de wijk net uitgevlucht, gelukkig had niemand me gezien. Ze zouden me niet missen, wie miste mij ooit überhaupt? Zelfs mijn enige vriendin liet me stikken. Mijn gedachtes maakte me woedend, maar aan de andere kant voelde ik me ellendig. Ik struin door wat straten, niet echt wetend waar ik heen ga, en voor ik het weet zit ik op mijn knieën op straat. Mijn lichaam schokt en beeft, en terwijl de tranen over mijn wangen stromen geef ik over.

Einde hoofdstuk 8

Moet ik nog sorry zeggen voor de veel te late update? Sorry :(

Ook sorry voor dit dramatische, zielige hoofdstuk. Het begin vond ik zelf wel even leuk (oh wat een lekkere rare flirt die Drew) & het einde..Ik weet niet. Drama is wel mijn ding ofzo. Anyway, hopelijk vinden jullie het wat en stel ik jullie niet teleur nu. Nogmaals sorry voor de late update! En succes iedereen die weer naar school moet morgen (including me woehoe)

X Michelle

P.s. Blijf stemmen! Het betekent veel voor me.
P.p.s Wie gaat er nog meer naar 5SOS, 21/05/2016?