Parallel lines.

Chapter 9

"You can never be 'just friends' with someone you fall in love with".
»»»«««

Matthew's POV
Uiteindelijk bleek ik gewoon ziek te zijn. Niet Drew, maar een of andere bacterie in mijn ijsje had ervoor gezegd dat ik nu op bed lag, diep weggestopt onder de dekens. Mijn moeder had me meteen toen ik thuiskwam naar de badkamer gestuurd en na een warme douche voelde ik me al een stukje beter. Toch stond ze er op dat ik even op bed ging liggen, dus deed ik dat. Vervolgens sliep ik een paar uur en nu lag ik stilletjes na te denken over vandaag. Ik wilde niet denken aan mijn jaloerse reactie op Drew in de wijk, maar ook Drew's ijsjestruc spreekt me op dit moment niet erg aan. Toch voel ik hoe mijn gedachtes naar dat moment zweven, maar gelukkig red mijn moeder me door binnen te komen. Ze glimlacht even als ze me ziet en komt dan bij me op bed zitten. "Er komt al de hele middag een jongen langs. Bruine ogen, warrig haar, hij heeft wel wat weg van een surfer. Hij vraagt de hele tijd om je, volgens mij is hij hartstikke bezorgd. Waar ken je hem van?". Ik kreun even zachtjes. Mijn moeder wilde altijd alles weten en stelde dan ook altijd directe vragen. Als je om een antwoord heen draaide had ze dat meteen door, dus het was beter om bij haar gewoon de waarheid te spreken. "Dat is Drew. Hij is nieuw in de stad. Ik heb hem op het strand leren kennen". Ik loog niet, maar ik had ook geen zin om er verder over te praten. Blijkbaar had ze dit door, want ze knikte alleen even en stond toen op. Toen ze bij de deur was draaide ze zich nog even om. "Stuur die jongen tenminste een berichtje. Hij is volgens mij echt bezorgd om je". Ik zucht even zachtjes als ze de deur uit loopt en pak dan mijn mobiel. Ik open een Whatsapp gesprek met Drew en app hem dat ik oké ben, gewoon misselijk en hoofdpijn, en dat het me spijt dat ik hem alleen heb gelaten in de wijk. Bijna meteen krijg ik antwoord. Ik was niet van plan lang met hem te praten, maar uiteindelijk appen we een uur, totdat mijn moeder me wat te eten komt brengen. Ze moet zien dat ik vrolijker ben dan net, maar ze vraagt niks en loopt in plaats daarvan de kamer weer uit. Ik eet snel mijn bord leeg, ik voelde me al niet echt ziek meer, en pak daarna mijn telefoon weer. Ik stuur Drew een berichtje, maar de rest van de avond antwoordt hij niet meer.

Drew's POV
Zijn handen glijden door mijn haar en ik zucht even tevreden. Mijn armen liggen om zijn middel, mijn handen kruipen voorzichtig onder zijn shirt. Precies op dat moment bijt hij even zachtjes op mijn lip, en verrast zet ik mijn nagels in zijn rug. Hij kreunt even zachtjes en drukt zich stevig tegen me aan en ook ik kan een kreun niet binnen houden. Onze tongen draaien snel en gepassioneerd rondjes en ik voel zijn handen nu op mijn buik. Elke vezel in mijn lichaam is bewust van dit moment, van ons, zoenend, tegen de muur naast mijn bureau gedrukt. Ik voel hoe zijn handen onder mijn shirt vandaan verdwijnen, hoe ze langzaam langs mijn heupen naar beneden glijden en vervolgens de binnenkant van mijn dijen onderzoek en. Hij tekent rondjes in mijn dijen, vlakbij het warmste punt van mijn lichaam, en ik vergeet zo ongeveer hoe ik moet ademen. "Fuck, Matthew...".

Ik schiet overeind, nat van het zweet en met een duidelijk voelbare boner. Mijn handen knijpen het laken bijna fijn en ik hoor mijn zware ademhaling. "Fuck". Langzaam laat ik het laken los en ik loop naar de badkamer op de overloop. Het was aardedonker, dus ik nam aan dat het midden in de nacht was. Het liefst wilde ik even douchen nu, maar dan zou ik mijn vader en Nathalie waarschijnlijk wakker maken. Ik vloek weer even zachtjes en gooi dan maar wat koud water in mijn gezicht. Daarna steun ik op de wasbak en ik bekijk mezelf in de spiegel. Het was misschien raar om te zeggen, maar ik straalde gewoon opwinding en seks uit. Mijn wangen waren rood, in mijn ogen was een gevaarlijke, opgewonden twinkeling te zien en mijn haar zat volledig door de war. En dit was pas een droom. Laat staan als Matthew en ik echt...Shit, niet aan denken, mijn boner was al erg genoeg. Bovendien, Matthew en ik zouden dat nooit doen. Niet zonder reden in ieder geval.

Ik staar een tijdje naar mezelf in de spiegel. Wat moest ik hiermee? Ik had nog nooit zoiets gedroomd, laat staan over een vriend. Mijn lichaam speelde met me en ik speelde op mijn beurt weer met Matthew. Dat moest ophouden. Hij is een vriend, niks meer en niks minder. Vanaf nu geen flirterige antwoorden meer, geen knuffels, geen experimenten met ijsjes en zeker geen dromen. Matthew is gewoon een vriend. Terwijl ik terug naar mijn kamer loop blijf ik die zin in mijn hoofd herhalen, en tegen de tijd dat ik in mijn bed lig ben ik overtuigd. Matthew is gewoon een vriend, niks meer en niks minder. Met een gerust hart val ik in een droomloze slaap.

Einde hoofdstuk 9

What did I just do. Sorry. Sorrysorrysorry (en grata German Destiny, I owed you something).
Oké goed, ik ga hier verder niks over zeggen, kijk maar wat je ervan vindt. Welkom in het brein van een tienermeisje.

X Michelle

P.s. Ik heb een keer snel geüpdate,hoezee. Het schrijven gisteren beviel me ggoed dus who knows, heeeeel misschien hou ik het nu een keer vol.