Ben karanlıktım.
Kayalıkların arasında kalan kocaman bir karanlık. Güneş bile doğmuyordu bana. Oysa o, güneşi içine alıyordu. Saydamdı. Ama hırçın. Vurdukça vurdu korunağım olan kayalıklara. Her seferinde inceldi tabakalar. Birbirimize ulaşmadıkça arttı azgın sular. Çarptıkça sertleşti kayalıklar.
Ne olacağımız belli değildi. Deniz mi durulacaktı? Kayalıklar mı parçalanacaktı? Güneş mi sızacaktı içeri ince ince?
Bilmiyorduk.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Issız Ruhum
Teen FictionKavin, siyahın tonuydu. Karanlık suların en dibi. Okyanusun en ıssız yerindeki yeni dünyaya açılan kapının siyahlığı. Asrın'sa beyazdı. Azgın maviliğin oluşturduğu dalgaların ucundaki beyazlık. Açık denizden yavaşça yükselen ama kıyıda çok hasar bır...
