You, Again | ✔

[V] Ruby Red

"Emi, you're two minutes late," sabi ni Nico nang makarating na ako ng clubroom. He's acting high and mighty 'cause he wanted to get back at me for blackmailing him yesterday.

"Alam mo bang tinakbo ko ang mga hagdan mula first floor hanggang dito sa fourth floor para lang makarating on time?"

"Of course I knew. Kung hindi ka tumakbo edi mas malelate ka."

Waah~ He's really starting to tick me off.

"Anyway, ano ba ang magiging theme natin? We're free to choose a theme, right?"

Tumango ako at nilagay ang bag ko sa mesang nandoon.

Lunch time ngayon at nagdesisyon kami kahapon na ngayon pag-usapan ang theme namin para sa painting contest. And after thinking about it for the whole evening ay wala pa rin akong maisip na magandang tema.

Pero hindi ako concern sa theme lang. I'm more concern of the other reason. It's me who pushed him to participate in this contest after all. What if he's actually mad at me? Pero normal pa rin naman ang pakikitungo niya sa 'kin. I'll just pretend to be oblivious for now.

"Hansel gave me this idea that we should probably paint two different pictures without telling each other what to paint. Tapos ipapakita natin sa isa't-isa ang mga gawa natin. Then maybe after that makakaisip na tayo ng pwede nating maging theme. Ano sa palagay mo?" tanong niya sa 'kin.

"That might probably work. Ano, simulan na natin 'to?"

Tumango siya sa 'kin. Bago pa man ako makapagsalita ulit ay pumwesto na siya sa gilid ng bintana at pinatugtog ang classical music na katulad kahapon. Pumwesto na rin ako sa upuan kaharap niya at nilagay ang canvas ko sa tapat ng canvas niya. Pagkatapos no'n ay nagsimula na akong magpinta ng pinakaunang larawan na lumitaw sa utak ko.

"I didn't know that you can be this ruthless, Emi." Narinig kong sambit niya. Napatingin tuloy ako sa kanya pero hindi siya nakatingin sa 'kin at nakafocus lang siya sa pagpipinta.

"I guess I am, Nico," sagot ko at binalik ang tingin sa canvas sa harapan ko. "I did this because I'm one of those few who knows how much you love painting. May mga taong walang kamay, pero nakakapagpinta gamit ang paa. May ibang walang paa at kamay, pero nakakapagpinta gamit ang bibig nila. It's not fair for them if you just give up painting even though you have both of those parts and you have the talent."

Napatigil ako ng marinig ang mahina niyang tawa.

"Hey, ano'ng nakakatawa?" 'di ko mapigilang itanong.

"Really, you're quite a tough girl, Emi," puna niya.

Napangiti naman ako. "Sunflowers are tough, Nico."

Pagkatapos ng maikling usapan na 'yon ay wala ng may nagsalita sa 'ming dalawa. We both succumbed ourselves in painting. Kami lang naman kasi ang nandoon sa clubroom. Kahit na tumunog na ang bell para sa first period ng hapon na 'yon ay hindi namin itinigil ang pagpipinta.

Painting with him is so fulfilling. Matagal ko na rin kasing pinangarap na mangyari 'to-ang makasama siyang magpinta na kaming dalawa lang. I'm so excited that both my hands are shaking like crazy.

Siguro'y umabot kami ng mahigit isang oras doon bago matapos ang ipininta ko. Sinilip ko si Nico at mukhang tapos na rin siya. Ibinaba ko ang brush at napahinga ng malalim.

"Hey, Nico, tapos ka na ba? Ready ka na ba?"

Tumingin siya sa 'kin at sinuklian ako ng isang ngiti. Tumayo naman ako.

"Okay. Magbibilang ako hanggang tatlo tapos sabay nating ipakita ang mga gawa natin a," sabi ko at tumango ulit siya. "1... 2... 3!"

When he let me see his work, I immediately got this tingling feeling inside me. The cold breeze of the wind touch my skin. The melody of the classical music playing in his cellphone seemed to be dancing around us. Napatingin ako sa kanya at nakangiti siyang nakatingin sa gawa ko.

He never lost his touch. Parang hindi lumipas ang tatlong buwan na hindi siya nagpinta. Ang galing niya pa rin. Siya pa rin ang idol ko. No matter how much I work hard, I can never surpass him. But whatever strange reason it is, the fact that I can never surpass him makes me happy.

I painted a boy standing at the center of a sunflower field while holding sunflowers and watching the blazing mixture of orange and red sunset. Nakangiti itong nakatingin sa araw. But while I painted a picture with a sun, he painted the exact opposite of it- a faceless girl sitting on a swing made of vines amidst the field of red roses that shines under the rays of the pale light of the moon.

I painted a happy picture, but he painted loneliness. It's as if his strong emotion is running through me.

Pareho naming pinasandal sa pader ang mga gawa namin. We stood side by side with each other while watching both of our works.

"Nico..." sambit ko sa pangalan niya. I don't know but when I said his name, my voice cracked. Iiyak ba ako? Maybe. But if I really cry here, I'm sure that I'll have happy tears. The joy of seeing him paint once again, the sight of him facing his weakness- it's overpowering me. "You're amazing."

"The one amazing is you, Emi."

"No- but.."

Napatingin ako sa kanya at nahuli siyang nakatitig sa mga palad niya.

"I haven't felt that tingling feeling for quite a while now," he said. "Nararamdaman ko lang 'yon kapag nagpipinta ako."

Napangiti ako. "See? Painting is fun, right?"

He laughed softly. "Yeah, it's fun. Haha...fun...ha.."

Something sharp struck me when I looked at him again.

"N-Nico..."

Naikuyom niya ang mga palad niya hanggang sa napansin kong nanginginig na ito. The little droplets of his silent tears keep dripping from his eyes. His trembling voice resonates across the quiet room.

"I'm sorry, Emi. I love painting. I really do. Everytime I'm touching the white canvas with my brush, I felt happy. But no matter how happy I am when I'm painting, once I'm done, it's all coming back to me. Her laugh, her happy face when I showed her my painting, her scent, her existence, all of her- they're all coming back to me. And then there's the pain again. It hurts again." Nailagay niya ang mga palad sa mga mata niya. "I'm sorry, Emi."

Hindi ako nakapagsalita nang tumakbo siya palabas ng clubroom. Hindi ako nakaalis sa kinatatayuan ko. I felt like I stopped breathing. I was left there while clutching my chest and watching our paintings.

Ang sikip ng dibdib ko. Pero kahit ano'ng sakit ang nararamdaman ko, alam kong isang tao lang ang makakatanggal ng sakit na 'to. At 'yong taong 'yon na nasasaktan din ngayon, isang tao lang din ang makakagamot sa kanya.

"Why... why did you have to die, Mika? Why did you left him? You know that no one can replace you but why did you go?"

I looked pathetic while blaming the dead. Pero ano'ng magagawa ko?

"It's all your fault, Mika. All of it was your fault." Napaupo ako sa sahig at pinahiran ang mga luha ko. "Do I have to give up now?"

No

Mabilis akong lumingon nang may narinig akong boses. Pero walang tao roon. Ako lang mag-isa sa clubroom. Pumunta ako sa bintana para malaman kung may tao ba sa labas-pero alam ko namang imposible 'yon dahil nasa fourth floor ako.

Then all of a sudden, a rough wind brushed my skin and coiled my hair in different places. Naipikit ko ang mga mata ko dahil sa lakas ng hangin. Mabilis lang namang nawala 'yon pero kinabahan pa rin ako.

Sinarado ko ang bintana. At nang lumingon ako'y hindi ako makapaniwala sa nakikita ko.

There's petals scattered on the floor-petals of red roses. At wala 'yon doon kanina.

----

Vote and comment :3