𝐒𝐎𝐍 ( tamamlandı)

-16-

( DEFNE IŞIK)

Yeni yeni uyanıyordum hava daha yeni aydınlanıyordu gözlerimi açtığımda tanımadığım bir yerdeydim olduğum yer sanki bir saray gibiydi  odanın kapısını açmaya gittiğimde kapı kulpunun üzerinde '' üzgünüm prenses ben uyanana kadar odada sabret'' yazıyordu. Ve sonra bir şey fark ettim dün Efe ile buluştuktan sonraki hiç bir şeyi hatırlamıyordum unutkan biri değildim yani dünü hatırlamamam normal değildi telefonum dahil hiç bir eşyam yanımda değildi . O an aklıma dün geldi garip garip mesajlar almaya başlamıştım en son mesajda bana bilinmeyen numara ''KOŞ'' yazmıştı koşmamıştım evime yürüyerek geldikten sonra sonrasını hatırlamıyordum ama o bilinmeyen numara kimse şu anda onun  evindeydim annemle babamın benim yokluğumu fark ettiklerinden şüpheliyidim fark etmemiş olabilirlerdi çünkü evden çıkarken onlara dödüğümde saat geç olursa arkadaşımda kalabilceğimi söylemiştim onlarda izin vermişlerdi gidip pencereye baktığımda bir şeye emin oldum şehir dışında bilinmedik bir ormanın içindeydik.

Yaklaşık yarım saat sonra arkamda bir kapı açma sesi duyuldu arkamı döndüğümde çıkan kişi Mert'ti eski sevgilimdi bana takıntı yapan bir çocukdu onu terk ettiğimden sonra aylarca beni arayıp bana ulamaya çalışmıştı ancak sonunda pes etmişti şimdi ise zaferine ulaşmaya çalışıyordu ama izin vermicektim bana şiddet bile uygulamıştı ona karşı içimde nefret değil korku vardı onla ayrıldıktan sonra  bir süre psikologdan destek almak zorunda kalmıştım. Büyük bir sessizliğin ardından '' Günaydın Defne aşağı gel kahvaltı edelim'' dedi ardından bende '' seninle kahvaltı etmek istemiyorum senden tek bir şey istiyorum nerde olduğumuzu söylermisin?'' '' Defne sence söylicek kadar salak birimiyim ben eğer söylersem ne yapar ne eder gider bir şekilde birilerine ulaşırsın'' '' Peki söylemesen bile illaki birileri benim yokluğumu fark etcek haberin olsun'' '' sen öyle san burayı polisler bile bulamaz'' . Son dediği cümle iyice sinirlerimi bozmuştu ama haklıydı bir ormanın içinde beni bulma imkanları %50'den azdı özellikle tek bir arabanın veya herhangi bir taşıtın olmadığı yerde bu oran %5'e düşüyordu diğer kalan %95 ise benim ömrümün sonuna dek burda yaşamam demekti...

( EMRE SÖNMEZ )

Gece gözüme uyku bile girmemişti duvara bakarak kahvaltı ediyordum karakoldan hâlâ  haber gelmemişti ama ben Efe olduğuna emindim başka kim olabilirdiki zaten mesajda '' Gelsen bile gelemezsin unut artık Defne'yi'' yazıyordu kahvaltıyı ettikten sonra hemen üstünmü giyip Efe'nin evine gittim kapıyı açınca benim suratıma baktı ve hiç bir şey demedi o hiç bir şey demeyince ben devreye girdim '' DEFNE NERDE SEN ONU NE HAKLA KAÇIRIP BANA GİZEMLİ MESAJLAR ATIP BANA MEYDAN OKURSUN?!'' '' Ne mesajı kardeşim ben en son Defne ile buluştuğumuz yerden eve geçtim oda sağol sana ihtiyacım yok diyerek otobüse binmeye gitti  sonra ne oldu bilmiyorum'' '' Sen kaçırmadınmı yani?'' '' Kaçırılmışmı ki?'' '' Tamam özür dilerim'' Tam arkamı döndüm ve o an yalan söylebilceği ihtimali geldi koşarak evin içine girdim çocuk neye uğradığını şarşırmıştı odaları gezmeye başladım ama hiçbirinde Defne yoktu Efe doğru söylüyordu gerçektende dün buluştuktan sonra bir daha Defne'yi görmemişti bana başka biri mesajlar atıyordu...

( DEFNE IŞIK)

Biraz daha odamda sinir krizi geçirip aşağıya kahvaltı yapmaya indim  Mert masada oturmuş beni bekliyordu '' Heleşükür geldin'' dedi ve bana oturmam için sandalyemi açtı bende hiç tepki vermeden oturup ağzıma bir kaç şey atmaya başladım sinirden öyle hızlı yiyordumki midem bulanmaya başlamıştı '' Defne, güzelim sencede çok hızlı yemiyormusun'' ''BEN SENİN GÜZELİN FALAN DEĞİLİM'' '' Sus Defne sen hâlâ  benimsin'' '' Değilim!'' '' Ya kiminsin o zaman'' sessiz kaldım ben kimsenin değildim bir an Emre demek için ağzımı araladım ama sonra kapattım artık onunda değildim bir süre bekledikten sonra '' kimsenin değilim kimseninde beni sahiplenmesine ihtiyacım yok!'' '' Peki sen öyle iste sonuçta şu anda benimle bu evde başbaşasın'' .

Bu kadar sakin olması daha çok sinirimi bozuyordu hiç bir şey demeyip sandalyemden kalkıp yukarı,odama çıktım. Pencereye gittiğimde ormanda yürüyen birini  gördüm bu benim şansım olabilirdi hemen '' Pardon bakarmısınız'' diye baktım bana doğru bakınca şok oldum Bu oydu. Emre burdaydı!