𝐀ş𝐤 𝐆ö𝐫𝐦𝐞𝐦𝐞 𝐄𝐧𝐠𝐞𝐥 𝐃𝐞ğ𝐢𝐥 -𝐒𝐞𝐲𝐅𝐞𝐫🤍🩹-

𝟙. 𝔹Ö𝕃Ü𝕄; 𝐊𝐀𝐑𝐀𝐍𝐋𝐈𝐊

-1- 𝐊𝐀𝐑𝐀𝐍𝐋𝐈𝐊

Bütün çocuklar karanlıktan korkar.

Öyle değil mi?

Karanlık, içinde insanı yakalayıp sessizce yiyen canavarların olduğu, kapıları ve pencereleri olmayan bir odadır.

Kimse karanlıkta yaşamak istemez.

Hiç kimse karanlıkta uyumak istemez.

Çünkü karanlık korkutucudur.

İnsanı korkutur.

Aklına kötü şeyler gelir ve panikler.

Bu da kötü bir durum.

Ben..

Ben 6 ay sonra tamamen karanlığa bürüneceğim.

Ama gözlerimin içindeki karanlık..

Bu gerçekten kulağa hoş gelmiyor.

Neden kimse giydiği elbiseleri, arkadaşlarını, odasını, anne ve babasını ve kedisini renksiz görmek istesin ki?

İşte tam 6 ay sonra ben bunları yaşayacağım..

Her ne kadar istemesem de bunları yaşayacağım.

Her ne kadar o göz doktoruna gitmek istemesem de bunların hepsi olacaktı.

Karanlık korkutucudur.

Ürperirsin o anda.

Ve korktuğun içinde o anki korkunun geçebilmesi için bir şeyleri düşünmen gerekir ama düşünemezsin.

İşte bu durum.

"Bu yüzden bu 6 ayımı iyi değerlendirmek istiyorum."

Hep böyle diyorum fakat gözlerimdeki lekeler daha fazla artınca kendimi kötü hissediyorum ve asosyal oluyorum.

Benim bir arkadaşım yok..

Buna inanmaya bilirsiniz.

"Kaç yaşına gelmişsin sende, bir tane bile arkadaşın yok mu sahi?" Diyebilirsiniz.

Evet yok..

Beni kimse istemez çünkü.

Hep dalga geçerler benimle.

O yüzden hiç arkadaşım olmadı.

Sadece okulda olan hizmetli görevli Burcu ile arkadaşım.

O çok güçlü!

Tam bir kraliçe kadar güçlü!

Şimdi bana diyeceksiniz.

"Sen kaç yaşındasın da okuldan bir hizmetliyle arkadaşsın?" 

Ben..

Ben 15 yaşındayım.

Evet ergenlik çağındayım.

Yaşım büyük veya küçük değil.

Ama benim içimde..

Benim içimde hala o küçük çocuk var.

Ve gitmesini istemiyorum.

Hem de hiç.

Hep böyle içimde bir çocuk ruhu olsun istiyorum.

Ve sanırım artık size başından olanları anlatmamın vakiti geldi.