𝐀ş𝐤 𝐆ö𝐫𝐦𝐞𝐦𝐞 𝐄𝐧𝐠𝐞𝐥 𝐃𝐞ğ𝐢𝐥 -𝐒𝐞𝐲𝐅𝐞𝐫🤍🩹-

𝟠.𝔹Ö𝕃Ü𝕄; 𝐇𝐞𝐫 ş𝐞𝐲 𝐢ç𝐢𝐧 ö𝐳ü𝐫 𝐝𝐢𝐥𝐞𝐫𝐢𝐦..

Arkadaşlar bölümün sonunda yazdığım şeyleri okursanız çok sevinirim💘

Keyifli Okumalar ve Dinlemelerr💖

----------------------------------

-𝟖- 𝐇𝐞𝐫 ş𝐞𝐲 𝐢ç𝐢𝐧 ö𝐳ü𝐫 𝐝𝐢𝐥𝐞𝐫𝐢𝐦..

Zorlukla gözümü açtım. Kafam uyuşmuştu. Etrafta gözlerimi tradım. Kafamı sağa çevirdiğimde kafası düşmüş ve uyuklayan Ferit'i gördüm. Saçlarıma doğru düşmüştü kafası. Bir yandan da elimi tutmuştu. O kadar güzel hissettirdi ki bu görüntü.

"Fe-Ferit?" Dedim soru sorarmışcasına.

Ferit yavaşça gözlerini araladı. Bana baktı bir süre.

"Seyran uyandın mı?" Dedi Ferit.

"Yok şuan konuştuğumuza göre uyuyorum." Dedim ters ters. Doğrulmaya koyulacaktım ki Ferit kolumdan tutarak durdurdu beni.

"Seyran kalkma. Dinlenmen lazımmış." Dedi sakince yüzüme bakarak.

"Ha öyle mi olmuş? Tamam dinlenirim bende." Dedim gözlerimi kısıp ona bakarak. Kolumu bırakmıştı. Bende anında doğrulmuştum. Ayağa kalkmış kapıya doğru ilerliyordum. Ayağım bir şeye takılıyordu ki belimde bir el hissettim. 

"Yeter be kızım, düşme artık." Dedi gözlerime bakarak. Bende ona bakarak.

"Bırak düşeceğim." Dedim gözlerimi kaçırarak. 

"Bırakmam. Gel hadi dinlen. Kaçmaya çalışma Seyran. Benim için kaçmıyorsun. Sağlığın için." Dedi Ferit gene sakince.

Bu çocuk niye bu kadar sakindi? 

Direnemeyip sedyeye tekrar yattım. Yoksa bu Ferit beni bırakmazdı. Harbi neden bırakmıyordu ki beni? Çok mu umurundaydım ki?

"Ferit." Dedim karşımdaki cama bakarak. Ben cama bakıyordum ama onun bakışlarının benim üstümde gezindiğinden çok emindim.

"Efendim Seyran?"

"Neden bırakmıyorsun beni? Neden gitmeme izin vermedin? Sen beni zorbalıyor olmuyor muydun şimdi." Dedim birden. Uzun süre kimsede ses çıkmadı.

Çenemden tutup beni kendisine çevirdi. Biraz sıkmıştı. Canım acımıştı. Ama sonra sanki hissedip bırakmıştı.

"Bir daha kimseye zorbalık yapmayacağım Seyran. Sen de dahil. Neden bırakmadım seni; çünkü.. çünkü.." Devamı gelmedi. Getiremedi sanki.

Ha! Zorbalık yapmayacakmış mış. Aynen! Bende Dilan Polat. Kesin bir b*k bulur gene zorbalar. Birisini döver.

"Çünkü ne!" Diye çıkıştım. Gereksiz bir sinir vardı üzerimde.

"Seyran sakin ol." Dedi

"Olamam!"

"Olamam çünkü sinir ediyorsun beni!" Diye bağırdım suratına.

"Tamam. Etmem bundan sonra. Ama lütfen kötü olma benle." Dedi yavru kedi gibi. Çok sakindi. Bu sakinliğin nereden geldiğini anlayamıyorum.

"Ha! Sen beni zorbalarken iyi. Beni merdivenden aşağıya itip, telefonumu kıran ve bankta beni kuc-" Diyemeden yanağımda bir öpücük hissettim.

Birden duraksadım. Tek ben değil hayatımda durmuştu sanki. Şok olmuştum. Bu öpücükte neyin nesiydi? Ama bir o kadarda iyi hissettirmişti.