༄Her iz, bir gözyaşı༄
Arin'in abisi, onun için bir velinimetti; sevgi görmeyen küçük kız için umut dolu kapıların açılmasıydı. Babası tarafından sevilmemek ise onun için her gün kahroluş, yok oluştu; çünkü her kız babasının prensesiyken, Arin babası...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Boğulduğun gün, gözlerimde esir kaldığın gündür..."
★...★
Yüzükler takıldıktan sonra herkes kendi arasında derin muhabbete dalmıştı. Ben de az önce parmağıma takılan yüzüğe. Ne kadar daldıysam artık Kadriye halamın önümde durduğunu fark etmemiştim. Çattığı kaşlarıyla tepemde dikilmiş, "Kız kalksana, misafirleri geçir" dedi.
Gözlerim etrafı taradı. Herkes ayağa kalkmış birbirleriyle vedalaşıyordu. Misafir severim ama bu misafirlerin gelme sebebi yüzünden pek sevindiğim söylenemezdi. Berivan hanım tatlı bir kadındı. Gelmelerinin sebebi isteme olmasa Berivan hanımla daha çok samimi olurdum. İçimde bu evlilikle ilgili beni huzursuz eden bir şeyler vardı. Daha fazla düşünerek beynimi o adamla evleneceğim gerçeğiyle istila etmemek için bulunduğum ve yüzleşmekten kaçındığım gerçeklere, geleceğime odaklandım.
Ayağa kalkıp Berivan hanımın yanına gittim. Beni görünce yumuşak gülüşüyle elini yanağıma indirdi. "Güzel gelinim benim," demesiyle ona içten bir gülüşle bakıp saygıdan elini öptüm. Ne kadar istemesem de o benim büyüğüm saygısızlık etmek bana yakışır kalmaz. Gözleri beğeniyle beni süzerken onu arkamda bırakıp babamın yanında duran Ahmet Ağa'nın elini öptüm, ondan da aynı Berivan hanımın ki gibi tepki almıştım.
Aynı şekilde herkesle teker teker vedalaşma faslı gerçekleştirdim. Babam onlar konaktan çıkmadan önce Civan'ı bir köşeye çekip keyifli bir sohbet gerçekleştirdi, tabii arada Civan denen o herifin bakışları bana kayıp durdu. Bu duruma göz devirip çıkmaya başlayan misafirleri geçirdim.
Herkes konağın kapısına kadar yürürken sanki iki saatir içerde konuşan onlar değilmiş gibi kapıda bile konuşmaya devam ettiler. Geriden gelen babam ve Civan da katıldı.
Berivan Hanım çıkarken bir an durup halama döndü. "Sizin içinde sorun olmazsa," elini omzuma attı. "Arin kızımla Civan oğlum yarın bir akşam yemeği yemeye gitsinler, hem birbirlerini düğünden önce tanımış olurlar."
Halamın gözleri babamdan onay almak için gezinirken benim de bakışlarım babamdaydı. Sadece gözlerini kısa bir anlığına yumdu. Onayladı. Bana yumduğu gibi. Acılarımı görmezden geldiği gibi. Halam onayı aldıktan sonra Berivan hanıma güler yüzüyle döndü. "Tamam." Memnuniyetle göğsünü kabarttı. "Civan oğlum gelmeden önce haber etsin. Arin de tam vaktinde hazırlanmış olur." Berivan hanım memnuniyetle gülüp arabaya bindi.
Tam herkes gitti diye rahat bir nefes alacakken, kulağıma ılık nefes değdi. İrkilip uzaklaşınca Civan Duran'ın sakallı suratıyla karşı karşıya geldim. Onunla bir ömür... Evlenmek... Aynı cümlede geçmeyi bile hak etmeyen birisiyle nasıl hayatımı bir kılabilirim ki? Bugünü unutmamak adına zihnimin en ücra köşesine büyük harflerle yazdım. Babamın beni nasıl ezdiğini, söylediklerime nasıl sağır kaldığını.
