༄Her iz, bir gözyaşı༄
Arin'in abisi, onun için bir velinimetti; sevgi görmeyen küçük kız için umut dolu kapıların açılmasıydı. Babası tarafından sevilmemek ise onun için her gün kahroluş, yok oluştu; çünkü her kız babasının prensesiyken, Arin babası...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
★...★
"Kelimelerin kifayetsiz, davranışların ise hissiyatsız yapıldığı bu devirde ben sana tüm benliğimle geldim..."
★...★
Üşüyorum ama aynı zamanda da bütün bedenim alevlere teslim olmuş vaziyette.
Soğuk ve sıcak.
Yeşil ve kahve.
Kayıp bir yolcu ve karşısına çıkan yabancı.
İki düşman.
Elimdeki cam fanusun içindeki siyah güller kafamda beraberinde binlerce soru getirdi. Yine gördüğüm ilk günkü gibi canlı ve çok güzellerdi. Dudaklarımda hafif bir tebessüm tomurcuk açtı. Böyle güzel, kainatın bize vermiş olduğu harikulade güller varken insanlar nasıl olur da onları dalından kopartır. Güller dalında güzeldir bence. Hem can buldukları, nefes aldıkları yer toprak ve dallarıdır. Bir gülü dalından kopartırsan yaşayamaz ki.
Solar.
Nefessiz kalır.
Boynu bükük kalır.
Yüzümdeki tomurcuk çiçek açmadan soldu. Kahverengi haremden bir damla yaş süzülüp cam fanusun üzerine damladı. Birden bire böyle hüzünlenmemin sebebi bu güllerle aynı kaderi paylaşmamız. Onlar da benim gibi dalından koparılmış, solmaya mahkum bırakılmışlar.
Dudaklarım istem dışı büküldü. Hangi ara bu kadar duygusal olduğumu anlamış değilim. Bu hallere düşecek insan mıydım? Büyüklerin de dediği gibi ne olduğun değil ne olacağın önemli ben daha düne kadar abimin cimcimesiydim bugün... Bugün Arin'im. Arin. Silik bir karakterden farksız olan Arin. Abimin cimcimesi olmayı, yalnızca Arin olmaya tercih ederim.
Başımı yukarı kaldırdım, bir daha ağlamamak içindudaklarımı birbirine bastırıp, derince yutkundum. Gözlerim yaşları tuttuğum için yanmaya başladı. Tuttuğum nefesimi havaya üfleyip, elimdeki fanusa indirdim bakışlarımı.
Bunun burada olması normal mi? Aklımı bir tırmık gibi tırmalamaya başlayan sorular cevabını almadan durmayacak.
Güller. Ben gülleri gördüğüm ilk gün Adar'ı da görmüştüm. açmalama bunları o neden bıraksın? Dedi iç sesim. Ya da neden o bırakıyor? Bunun başka açıklaması olamaz bu güller Adar'a ait. Kafam binbir ihtimali sıralarken kalbim tek doğruyu sayıklıyordu. Bu gülleri bırakan Çağan Adar Karadağ. Evet her şeyi birleştirince karşıma çıkan tek isim Çağan Adar Karadağ oluyor. Hem odasında olması kesinlik katıyor.
Nasıl bu kadar aptal olabildim o kadar da ipucu vardı. Silahının kabzasındaki o siyah gül deseni, kolundaki siyah nokta siyah gül dövmesiydi tam görememiş olsam da..
Bu gülleri bırakan en başından beri oydu, oydu ve... Ve o gün çeyiz odasını da yakan oydu. Zihnimde şimşekler birbirine girmişken elim boşaldı, fanusu tutan parmaklarım hissiyatını kaybetti. Bu adam en başından beridir her şeyi planlı yapmış. çarşıda tesadüfen görmüş gibi yapması, sonrasında çeyiz odasının yanması hepsi birbiriyle bağlantılı. Başıma gelen her şeyin yolu Çağan Adar Karadağ'a çıkıyor. Taşlar koca bir gümbürtüyle zihnimde yerine oturdu.
