Üniversiteyi bitirdikten sonra özgür olmak ve hayallerini gerçekleştirmek isteyen Sidem, Milano'da kendi halinde günlerini geçirirken iş sözleşmesinin feshedilmesi üzerine vize sorunu ile karşı karşıya kalır. En az kendisi kadar zor durumda olan bir...
Bir önceki bölüme bol bol yorum yapmış olmanız beni çoook mutlu etti. Tüm hafta dönüp dönüp okudum desteğiniz için çok teşekkür ederiim.
Bu bölüme de yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmazsanız çok mutlu olurum.
Sınır: 680 oy, 800 yorum
Bu arada instagram ve twitter hesaplarımda alıntı paylaşıyorum. Duyurular da oradan yapılıyor. Hesaplarımın adı: ebyide
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♫ Conan Gray- Memories
♫ Erika Lundmoen- яд
Keyifli okumalar!
Bölüm 7:Ev Diyebilmek
Babaannem ne zaman babam geçmişten bahsetse, "Geçmiş geleceğin malzemesidir. Sen bugüne taşırsan yarını şimdiden yazarsın. Başına geleni bilmiyormuşsun gibi davranamazsın," derdi. Kaçtığım bir geçmişim olmaması için her şeyi yapmıştım. Biraz başarmıştım da. Aynı zamanda bu dünyada herkesin kendi bacağından asılacağına inandığım için bu bana yeterli olur diye de düşünüyordum.
Bazen olmuyordu. Hayat tek kişilik yaşamak isteyen insana bile bazen senin yanına bir yol arkadaşı lazım, diyerek baskı yapıyordu. Bunun en büyük örneklerinden biri, ben olabilirdim. Türkiye'den Milano'ya geçtiğim zamanlarda bir ilişkim yoktu fakat Alex'i tanıdığımda, onun beni burada tutacak kişi olduğunu düşünmüştüm. Yanılınca da ömür boyu yalnız olmam gerektiğinin benim kaderim olduğunu varsayarak köşeme çekilmiştim.
Çekildiğim köşede bir gün Sarp Luca Russo ile tanışmıştım. Onunla olmak kolay görünmüştü. Annesinin dediği gibi ikimizin de birbirine ihtiyacı vardı. Çıkarlarımızı o kadar önemsiyorduk ki birbirimizin suyuna gitmek bize zor gelmeyecekti fakat benim aksime Sarp'ın geçmişi fazlasıyla çetrefilliydi. Bunu umursamam sanıyordum ama mutlu olduğum anda geçmişinin önüme çıkması benim bile göz ardı edemediğim bir şeydi.
Caroline bayıldığı anda korkuyla öne atladım. Sarp ise bir elini kaldırarak olduğum yerde durmamı istedi. Evin kapısı açıldığında Alp bize doğru konuştu. Caroline'i kucağına alan kişinin bir an Sarp olacağını düşünmüştüm ama yeltenmemişti bile. Alp aldığında onun peşinden gitmişti. "Sarp," dedim endişeyle onlara doğru yaklaşırken.
"Sidem sen evde kal." İndiğimiz arabanın arka kapısını açarak Alp'in, Caroline'i yatırmasını sağladı. "Bella korkmuştur, lütfen."
"Ama Sarp," dediğimde Sarp bana doğru döndü. Yanaklarımı kavrayarak ona bakmamı sağladı. "Üzgünüm. Bu gece böyle bittiği için gerçekten üzgünüm ama kızımı senden başkasına emanet edemem şu an." Başımı sallayarak onaylamaktan başka bir şey yapamadım. O sürücü koltuğuna gittiğinde benim bakışlarım hala onlardaydı. Öylece gitmişlerdi.
