'Sana iznin olmadığı sürece dokunmayacağım ama istediğim zaman dudaklarının tadına bakacağım'
22 yaşında babasının zoruyla tanımadığı biri ile evlenen bir kız.
Peki bu evlilik mutlu bir evlilik mi?
Takıntı mı?
Platonik mi?
Evlilik mi???
Ellerim ister istemez şişkin karnıma gitti. Ve işte tam o an aklıma birşey geldi. Oturduğum koltuktan kalkıp hızlı adımlar ile Atalay'ın çalışma odasına doğru çıktım. Kapıyı -çalma gereği duymadan- açıp içeri girdim.
Atalay kısa süre sonra başını dosyalardan kaldırıp bana baktı.
Yanına gidip sesimi olabildiğince tatlı çıkarmaya özen göstererek
"Atalay ben senden birşey isticem" dedim o ise
"Seni dinliyorum güzelim" dedi
Derin nefes alıp
"Düşündüm de biz neden baby shower yapmıyoruz"
(Doğru mu yazdım bilmiyorum ve bebeklerin cinsiyetlerinin kaçıncı ayda öğrenildiğini de bilmiyorum sorry)
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Giydiğim beyaz elbisenin içinde harika gözüküyordum. Ben aynada kendime bakarken yanıma Atalay geldi o'da üstten beyaz giymişti altında ise siyah bir pantolon vardı.
Birlikte evin bahçesine çıktığımızda ailelerimiz ve arkadaşlarımız buradaydı.
Babam da buradaydı. Yüzsüz
Onun neden geldiğini bilmiyorum ben sadece annemin gelmesini istiyordum.
Tamam evet onun yüzünden Atalay ile zorla evlendim ve şuan zorla evlendiğim adama hem aşığım hemde ondan hamileydim.
O'nu her ne kadar affetmek istesemde olmuyor. Birşey buna engel oluyor. Kim bilir belki bu gururumdur veya babama karşı hissettiğim öfke ve belkide nefrettir.
Her neyse şuan moralimi hiçbirşey bozamaz.
Çünkü birazdan BEBEĞİMİN CİNSİYETİNİ ÖĞRENECEKTİM.
Atalay ile ben elimize sprey boyaya benzer kutuları aldık. Herkes pür dikkat buraya bakıyordu. Atalay ile ben hazır olduğumuzu hissettiğimiz an boyaları sıktık ve
Atalay ile ben şaşkınlık içinde birbirimize baktık. Atalay'ın beyaz tshirtü mavi benim beyaz elbisem ise pembe olmuştu.
Dudaklarımın arasından o'na 'ikizler' diye fısıldadım.
...
Hamileliğin 8. Ayında
"Hadi ama Atalay git işte ne zamandır gitmiyorsun hem bak ben gayet iyiyim."
Şuan kocamı işe gitmesi için zorluyordum. Neredeyse 1 haftadır işe gitmiyordu. Sebebi ise doktorumun dediğine göre hamileliğimin son haftalarına doğru riskli olmasıydı. Ama bugün üzerinde aylardır uğraştığı toplantı olacaktı.
Açıkçası bana bunca zaman birsey olmadı zaten doğuma burda 3-4 hafta kalmıştı.
Atalay en sonunda gitmeyi kabul etmişti.
...
Atalay'ın arkasından kapıyı kapatıp kendimi -yavaşça- koltuğa attım. Bi gitmedi ya. 3 kere fazla hareket etmemem gerektiğini iş yapmayacağımı ve o ne zaman iyi olup olmadığımı sormak için ararsa açacağımı falan söylemişti.
2 Saat Sonra
Koltukta oturup televizyon izlerken birden karnıma şiddetli bir ağrı girdi. Birazdan geçer diyerek sakinleşmeye çalıştım.
Ama bunun geçeceği yoktu!!
Bu sefer derin nefesler alıp vermeye başladım ne de olsa filmlerde herkes böyle yapıyordu değil mi?
Sorun şu ki BİZ ŞUAN FILMDE DEĞİLİZ VE BU AĞRI GEÇMİYORDU!
Elime telefonumu alıp Atalay'ı aramaya karar verdim.
Onu defalarca aramama rağmen açmıyordu. Ardından gözüm saate takıldı. Saat 14:35 idi. Bildiğim kadarıyla Atalay'ın toplantısı saat 14:30'da başlayacaktı.
OLAMAZ!
Altımda hissettiğim ıslaklık ile başımı eğdim. Suyum gelmişti.
...
Hastane odasında öylece bekliyordum.
Neden burada yalnızım? Herkes nerede? Kocam nerede? Ailem nerede? Bebeklerim nerede?
Ben bunları düşünürken kapı gür bir ses ile açıldı içeri endişeli bir şekilde Atalay girdi.
Yanıma gelip tam birşey diyeceği esnada bu seferde içeri iki tane hemşire girdi. Kucaklarında Atlas'ım ve Liya'm vardı.
Atlas ve Liya...
...
Eve geldiğimizde onları odalarına yerleştirmiştik ve Atalay ile ben onlara hayran olmuş bir şekilde bakıyorduk.
Atalay bana dönüp
"Eee üçüncüyü ne zaman yapıyoruz" dedi...
SON
⬇⬇LÜTFEN OKUYUN⬇⬇
EVET BU KITABIMIN FINAL SAHNESIYDI. BU KADAR ÇABUK BITMESINI ISTEMEZDIM AMA MALESEF AKLIMA BAŞKA KONU VE OLAY GELMIYORDU. BENDE FINAL YAPMA KARARI ALDIM. BENBU KITABI YAZARKEN BENI HER ZAMAN DESTEKLEYEN VEBANA YARDIMCI OLAN CANIM ARKADAŞIMyaprakKuver E ÇOK TEŞEKKÜR EDIYORUM. BEN BU KITABI YAZARKEN OLUMSUZ YORUMLARIN GELECEĞİNİ BILIYORUDUM AMA BU KADAR 'KÜFÜRLÜ VE ARGO'LU OLMASINI BEKLEMİYORDUM BU DURUM BENI HER NE KADAR ÜZSEDE KITABI YAZMAYA DEVAM ETTIM. KITABA ÖZEL BÖLÜM OLARAK BIR 'INSTAGRAM' BÖLÜMÜYAPACAĞIM BÖYLECE ATLAS VE LIYA'YI DA GÖRMÜŞ OLACAKSINIZ. SIZLERI SEVİYORUM HOŞÇAKALIN SEVGILI OKURLARIM...
