මිනිස්සු තනිකමට හුරු උනාම ඒකට ඇබ්බැහි වෙනවා. මටත් දැන් වෙලා තියෙන්නෙම ඒක. එයා නැතුව අවුරුදු පහක් තනියම කොහොම ජීවත් උනාද කියලා මටවත් හිතාගන්න බෑ. ජීවත් වෙන්න ආසාවක් නැති උනාට මැරෙන්න තරම් හිතේ හයියක් නෑ. මේ ගෙදරත් දැන් මට දැනෙන්නේ හිර ගෙයක් වගේ. ඉස්සර එයා මේ ගෙදර කොහොමද තියාගත්තේ දැන් කොහොමද මේ ගේ තියෙන්නේ. අමනුස්ස ගුහාවක් කියලා හිතෙයි මේක ඇතුලට කවුරුහරි ආවනම්. මටම මේ ගෙදර දැන් එපා වෙලා. එයාගේ මතක අස්සේ හිරවෙලා මේ ගෙවන ජීවිතේ මටම එපා වෙලා තියෙද්දි අවුරුදු පහකට පස්සේ මට ඕන උනා මගේ හිතටත් පුංචිම පුංචි විවේකයක්. ඉතින් ඒ නිසයි මං තීරණයක් ගත්තේ මගේ අත්තම්මා ළඟට ටික කාලෙකට යන්න.
"ගෞරව් උබ අවුලක් තියාගන්න එපා මචං. මං කම්පැනි එකේ වැඩ බලාගන්නම්. උබ ගිහින් පරිස්සමෙන් ඉඳපන්."
"තෑන්ක්ස් මචං. උබ ඉන්න එක මාර හයියක් මට. පුලුවන්නම් මේ ගේත් පොඩ්ඩක් අස්කරලා තියපන් කවුරුහරි දාලා."
"හරි ගෞරව් මං ඒක බලන්නම්. උබ හිතේ සැනසීමෙන් ගිහින් වරෙන්කෝ."
"සැනසීම කියන වචනේ මට හරි ඈතයි ආකාශ්. මේ ආත්මෙට සැනසීම නම් මට කවදාවත් විඳින්න ලැබෙන එකක් නෑ."
"එහෙම හිතන්න එපා හැමදෙයක්ම හොඳින් වෙයි."
"හොඳින් වෙන්නේ මොකක්ද බන්. එයා නැතුව මට සැනසීමක් නෑ. මහිම යන්න ගියේ මගේ සැනසීම, සතුට, නිදහස මේ හැමදෙයක්ම අරන්. එක අතකට එදා මටත් යන්නයි තිබුනේ බන්. එහෙනම් මමත් මේ වෙනකොට ජීවතුන් අතර නෑනේ.."
YOU ARE READING
ආදරේ වේදනා ||| Completed ||| Sinhala BL
Non-Fiction"මං දන්නේ නෑ ඉස්සරහට මොකක් වෙයිද කියලා ඒත් මං ප්‍රාර්ථනා කරනවා ඔයා එදාට පරක්කු නොවී තියෙන්න කියලා.. හරියටම තව අවුරුද්දකින් ඔයාගේ මේ ඇස්වලට පේන්නෙවත් නැති දුරකට මං යන්නම්.. මේ හිටියා වගේම මේ ටික කාලෙත් ඉවසන්න. එතනින් එහාට ඔයාගේ දවස මූසල කරන්න මම ඔයා...
