ආදරේ වේදනා ||| Completed ||| Sinhala BL

ආදරේ වේදනා - 09 වන කොටස

මනුස්සයෙක්ට ජීවිතේ තියෙන ලොකුම හයිය මේ ලෝකේ තමන් වෙනුවෙන් කෙනෙක් ඉන්නවා කියන හැඟීම. අනාතයෙක් උන මට නැත්තෙමත් ඒක. මං වෙනුවෙන් මේ ලෝකේ ඇත්තටම කවුද ඉන්නේ. දවසක මැරුණත් මං වෙනුවෙන් එක කඳුලු බිඳුවක් හලන්න එක මනුස්සයෙක් මේ ලෝකේ නෑ. ඒක හරිම හිස් හැඟීමක් තමන් වෙනුවෙන් කවුරුත්ම නෑ කියන එක දැන දැනම ජීවත් වෙන්න වෙන එක. ඇයි ඇත්තටම මං මේ ලෝකෙට ඉපදුනේ.. ඇයි මේ වගේ ජීවිතයක් මට ලැබුනේ. සමහරවිට පෙර ආත්ම වල කරුමයක් නිසා අද මට මේ වගේ ජීවිතයක් ලැබෙන්න ඇති.

අද අප්‍රේල් මාසේ පාස්කු ඉරිදා. ජේසුස් වහන්සේ මළවුන්ගෙන් උත්ථාන වීම සිහිපත් කරන දවස. ඉපදුන දවසේ ඉඳන් පල්ලියකින් පාලනය වෙන අනාත නිවාසයක හැදුන මම මතක ඇති කාලෙක ඉඳන් ඇඳහුව ආගම උනේ කතෝලික ආගම. මගේ හැම සතුටක්ම, හැම දුකක්ම මට කියන්න මේ ලෝකේ හිටපු එකම ගැලවුම්කරුවානන් උනේ මගේ ජේසුස් වහන්සේ විතරයි.

අද උදේම ඇහැරිලා කෑමත් හදලා නාගෙන මම ලැස්ති උනේ පල්ලියට යන්න. මේ ගෙදරින් එළියට යන්න මට කිසිම තහනමක් නැතත් එහෙම යන්න තරම් උවමනාවක් මට නැතිකොට මම පල්ලියට ඇරුනම එහෙම එළියට යන්නෙම නැති තරම්..

මම මේ ගෙදරට ආපු මුල්ම දවසේ සුවහස් මට දුන්න ශර්ට් දෙකෙන් එකක් උන ලා කහ පාටට හුරු සුදු පාට ශර්ට් එකයි කලු ට්‍රවුසර් එකයි ඇඳලා මම පල්ලි යන්න ලෑස්ති උනා. අද මට කියාගන්න නොතෙරෙන හැඟීමක් හිතට දැනෙන්නේ. ඒක දුකක්ද සතුටක්ද කියන්න මට තේරුමක් නෑ ඒත් හිතට හරි අමුතුයි. කොණ්ඩෙත් පීරගෙන සපත්තු දෙකත් දාගෙන මේසෙ ළඟට ගියාම මම දැක්කේ මේසෙ උඩ තිබුණ අපි දෙන්නගෙම ෆොටෝ ෆ්‍රේම් එක. ඒ මූණේ හැමදාම වගේම තිබුනේ ආඩම්බරකාර හිනාවක් වෙනකොට මට හරිම ලෝභකමක් දැනුනේ. ඊට එහාපැත්තෙන් මගේ ඩයරි එක. අවුරුදු තුනකට කිට්ටුවෙන මගේ ජීවිතේ එක අකුරක් නෑර මම ලියපු මගේ ජීවිත කතා පොත. විඳවීම් හිමි උනත් ඒ හැම විඳවීමක් අස්සෙම තිබුනේ මගෙයි සුවහස්ගෙයි වේදනාත්මක මතක විතරමයි. කිරිස් කිරිස් ගාන පුටුවෙන් වාඩිවෙලා මම මගේ ඩයරියේ අන්තිමට ලියපු තැන පෙරළා ගත්තා.. කවුද දන්නේ මේ මම ලියන වචන මගේ අන්තිම වචන ටිකද කියන්න..