"ගෞරව්.. එයාට නින්ද ගිහින්.."
"ම්න්. මට ඔයාගෙන් දෙයක් අහන්න තියෙනවා යශ්වින්.."
"කියන්න ගෞරව් මොකක්ද.."
"ඔයාට කොහොමද මහීව හම්බඋනේ."
"එදා මම හිටියෙත් කොච්චිකඩේ පල්ලියේ. එයා ඇවිත් ඉඳගත්තේ මං හිටපු තැනින්. මහිම ආවේ පරක්කු වෙලා නිසා ඉඩ තිබුණෙ නෑ ඉඳගන්න. මං ටිකක් එහාට වෙලයි ඉඩක් දුන්නෙත්. ඊටපස්සේ එයාට මං ඉඳගෙන හිටපු තැන දීලා වැදගත් කෝල් එකක් ආපු නිසා එළියට ගියා. ඒ වෙනකොටත් පූජාව ඉවරවෙන්න ළංවෙලා තිබුණේ. මං එළියට යනවත් එක්කම වගේ තමයි ගෞරව් පිපිරීම උනේ. ආයේමත් මම ඇතුලට යනකොට මුලු පල්ලිය පුරාම මිනිස්සු සී සී කඩ. එකම විලාපයයි. මං ඉක්මනට ගිහින් බැලුවේ මං හිටපු තැන මිනිස්සුන්ව. එහෙම ලොකු ඩැමේජ් එකක් ඉස්සරහ පේලිවල හිටපු අයට තිබුනේ නෑ. ඒත් මහිම හිටියේ බිම එයාගේ කකුල් දෙක උඩට බංකුවක් පෙරලිලා නැඟිටගන්න බැරුව හිරවෙලා. එතන හිටපු මිනිස්සු දෙන්නෙක් තුන්දෙනෙක් එක්ක බංකුව අයින් කරල මගේ කාර් එකෙන් අරන් ගියේ ළඟම තිබ්බ හොස්පිටල් එකට. එයා හිටියේ හරි අමාරුවෙන්. ඒ වගේම ලොකු කම්පනේක හිටියේ. ඇහුවට මොනාවත් කිව්වේ නෑ. ෆෝන් එකක් තිබුනෙත් නෑ එයා ළඟ කාටහරි කෝල් එකක්වත් දෙන්න. එයාව හොස්පිටල් එකට ගෙනිච්ච ගමන්ම තියටර් එකට ගත්තා ඔපරේශන් එකක් කරන්න. ඒ අස්සේ මට හදිස්සිම කාරණාවක් නිසා නුවර එන්න සිද්ද උනා. මහිමව බලාගන්න කවුරුත් නැතිනිසා මට සිද්ද උනා ඔපරෙශන් එකෙන් පස්සේ නුවර හොස්පිටල් එකකට එයාව මාරු කරගන්න.
ඊටපස්සේ මාස තුනක්ම එයා හිටියේ නුවර. ඒ මාස තුනම එයා හිටියේ උන කම්පනය නිසා ශොක්වෙලා. ටික ටික එයා ආයෙම කතා කරන්න ගත්තා උනත් විස්තර මොනවත්ම කිව්වේ නෑ. එයා කිව්වෙම එයාට කාත් කවුරුත් නැ කියලා. අන්තිමට කාත් කවුරුත් නෑ කියපු එයාගේ පවුල උනේ අපි. මගේ අම්මයි තාත්තයි මාරුවෙන් මාරුවට එයා ළඟ නැවතුනා. අන්තිමට මාස ගානකට පස්සේ එයාව මේ ගෙදරට එක්කගෙන ආවා.
YOU ARE READING
ආදරේ වේදනා ||| Completed ||| Sinhala BL
Non-Fiction"මං දන්නේ නෑ ඉස්සරහට මොකක් වෙයිද කියලා ඒත් මං ප්‍රාර්ථනා කරනවා ඔයා එදාට පරක්කු නොවී තියෙන්න කියලා.. හරියටම තව අවුරුද්දකින් ඔයාගේ මේ ඇස්වලට පේන්නෙවත් නැති දුරකට මං යන්නම්.. මේ හිටියා වගේම මේ ටික කාලෙත් ඉවසන්න. එතනින් එහාට ඔයාගේ දවස මූසල කරන්න මම ඔයා...
