Karanlığın içindeki yıldız

4. Bölüm

Karl ile korkulu bakışmamızı tekrar deli gibi çalan kapı bölmüştü.

-Sen burada dur, neler olduğuna bakmaya gidiyorum.

Karl cevap vermeden arkamı dönüp odadan çıktım. Hole girdiğimde babamın kapıyı açtığını gördüm. Panik gözükmemek için birkaç saniye soluklandım ve sakin adımlarla kapıya gittim. Muhafızlara anlamsız bakışlar atıp babama döndüm.

-Baba ne oluyor?

Babam bilmiyorum anlamında omzunu imdirip
kaldırdı.

-Bilmiyorum kızım. Şimdi açtım kapıyı.

İkimizin meraklı gözleri muhafızlara döndü. Dört kişi gelmişlerdi ve dördüde bu oyunumuza inanmış gibiydiler.

-Aldığımız bir ihbara göre aradığımız bir suçlu buradaymış.

Kaşlarımı çattım. Elena bilmesem ben bile inanıcam ha. Önemli olan senin değil onların inanması iç ses. Neyse konuya dönelim

-Burada eğer bir suçlu olsaydı haberimiz olurdu herhalde.

Muhafız kaşlarını kaldırdı.

-Eminimki haberiniz olucaktır. Ancak bizim evi aramamız gerek.

Ne gerek, ne gerek? Evi aramakmı. Sakin olmak için kendimi zorladım, eğer belli edersem bizim sonumuzda Karl gibi olucaktı çünkü.

-Arama izni varmı?

Muhafız arkasına uzattı elini. Arkadaki muhafırlardan biri bir kağıt verdi. Kağıdı alıp bana verdi, kağıda baktığımda bunun bir arama izni olduğunu gördüm. Bu sefer büyük sıçtık. Kesinlikle, bu sefer büyük sıçmıştık. Düşüncelerimden zorla sıyrılıp muhafıza baktım ve kapıdan çekildim.

-Arama izniniz varsa benim söyleyebileceğim bir şey yok.

Bunu biraz yüksek sesle söylemiştim. Karl duysun ve arka balkondan çıksın diye. Muhafızlar aramaya ilk benim odamdan en uzak odadan yani salondan başlayınca derin bir nefes aldım. Arkamdan kapı açılma sesi duyduğumda arkamı döndüm. Karl odamdan çıkmış bana bakıyordu. Kafamla mutfağı gösterdim. Kafa sallayıp hızla mutfağa gitti. Derin bir nefes verdim. Eğer dışarıda bekleyen birisi yoksa kurtulmuştuk.

• • •

Muhafızlar bütün evi didik didik etmişlerdi ama hiçbir şey bulamamışlardı. En sonunda evden çıktıklarında annem ben ve babam rahat bir nefes aldık. Bunuda atlatmıştık. Annem bana dönüp.

-Karl nereye kaçtı bu arada?

Bilmiyorum dercesine dudak büzdüm, çünkü gerçekten bilmiyordum.

-Umarım iyi bir yere saklanmıştır.

Biz düşüncelere dalmışken kapı çalındı. Heyecanla kapıya gidip açtım. Karşımdaki Karl değil, yakın arkadaşım Emma'ydı. Karşımdaki arkadaşıma hayal kırıklığıyla baktım. Emma benim bakışlarıma şaşırmıştı.

-Ne oldu ya? Neden beni gördüğüne üzüldün?

-Yok seni gördüğüme üzülmedim, sadece başka birini bekliyordum.

Emma kaşlarını kaldırdı.

-Başka birimi? kimi bekliyordun?

Kapıdan başımı uzattım, bizi izleyen birinin olup olmadığına baktım.

-İçeri gel anlatıcam.

Emma içeri girdiğinde bende dışarı bir bakış daha atıp içeri girdim. Annem Emma'yla konuşuyordu. Bazen benden daha çok Emma'yı sevdiğini hissediyordum. Yanlarına gidip Emma'nın kolunu tuttum.