Próba Wojownika

Mei

Ależ nudy!

Mała dziewczynka spacerowała korytarzami pałacu, ciągnąc za sobą wielką lalkę, która była prawie tak duża, jak ona. Odkąd nie było Kobego i Audre, okropnie się nudziła. Co prawda ciocia Rida starała się ją czymś zająć, ale ciocia była już stara i nie chciała się z nią bawić lalkami czy w podwieczorek. Nie przynosiła jej też nowych książek, a wszystkie, które miała, przeczytała już kilka razy.

Nudy.

Postanowiła, że może odwiedzi swojego nowo narodzonego braciszka. Mało go widywała, a była go strasznie ciekawa! Taki mały bobas musiał wyglądać zupełnie jak jej lalki. Na pewno był śliczny!

Tata nie odwiedził jej ani razu, odkąd starszy brat wyjechał, a obiecał, że będzie to robił. I tak go mało widywała, głównie na oficjalnych przyjęciach, bo do jej pokoju nigdy nie wchodził. Tęskniła za mamą, ale nie wiedziała nawet, jak wygląda. Tata zdjął i spalił wszystkie jej obrazy. Kobe mówił jej, że jest bardzo podobna do mamy, więc lubiła sobie wyobrażać, że też miała takie włosy i oczy i małe usta, tylko była większa. I ładnie się uśmiechała.

Pałac był duży i już trochę się zmęczyła chodzeniem po nim. Braciszek był ulokowany w oddzielnym skrzydle, zatem musiała pokonać prawie cały budynek, zanim dotrze we właściwe miejsce. Mijały ją po drodze służące i strażnicy, kłaniając się jej uprzejmie. Ta lalka była zdecydowanie zbyt ciężka, by ciągnąć ją taki kawał.

Podeszłszy więc do jednej z ławek, które co kawałek były ustawiane wzdłuż szerokich korytarzy pałacowych, usadziła na nim lalkę.

— Wrócę po ciebie, poczekaj tu grzecznie! — pogroziła lalce palcem.

A potem, nie oczekując odpowiedzi, żwawszym krokiem ruszyła do skrzydła nowej królowej.

Pogoda była dziś taka ładna, a nikt nie chciał wziąć jej na spacer. Audre na pewno by ją wzięła, może poszłyby do niej do domu? Miała w ogrodzie huśtawkę i potem by ją poczęstowała jakimiś swoimi wypiekami albo konfiturami! Poszłyby pozbierać kwiatki, zrobić z nich wianek. Mogłaby z Audrasem postrzelać z łuku, gonić się z nim po polanie za domem. A tak? Okropnie się nudziła.

Kiedy dotarła do właściwego skrzydła, wokół pokoju maluszka kręciło się sporo służących. Nowa królowa, mama jej braciszka, siedziała w luźnej sukni na hamaku i czytała książkę. Mei zapukała lekko do drzwi.

— Proszę wejść! — rzuciła królowa, nie podnosząc głowy znad książki.

— Wasza Wysokość, czy ja mogę popatrzeć na braciszka? — zapytała nieśmiało Mei. Nie znała dobrze nowej królowej i nie wiedziała, czego się spodziewać.

— Och, oczywiście Mei — kobieta odłożyła książkę i się uśmiechnęła. — Tylko umyj rączki najpierw.

Dziewczynka weszła i wdrapała się na podany jej przez służącą podnóżek, by mogła dosięgnąć do misy z wodą. Dokładnie wyszorowała dłonie pachnącym mydłem i wytarła je w czysty ręczniczek. Uważając, by niczego nie dotknąć, nieśmiało podeszła do kołyski i zajrzała do środka.

Maleńki człowieczek leżał w bawełnianej, zdobnej koszulince wiercąc się i rozglądając wokoło. Miał ciemnoniebieskie oczy, a zamiast włosków ciemny meszek. Trochę urósł, odkąd go ostatnio widziała, ale wciąż był taki mały! Wyciągnęła rączkę do dzidziusia i ujęła jego dłoń. Była mięciutka i pulchniutka. Malutkie paluszki się zacisnęły.

— Wasza Wysokość, czy wybrałaś już imię, które zostanie mu nadane podczas Ceremonii Wschodu Słońca? — zapytała. Bardzo chciała wiedzieć, jak będzie się zwracać do braciszka.