Çıkmaz sokak

YAKABOZ

Ilık ılık yağmurun yukarıda düşüp saçıma konmasında ne kadar nefret etsemde sesimi çıkarmadım . Adımlarım sakin ve bir o kadar acaleciydi. Derin bir nefes alarak yağan yağmuru ardırış etmeden yürümeye devam etim . Önüme düşen iki tutam saçlarımı elimle toplayıp okuldan çıkmadan önce cebime koyduğum saç tokasını elime koyup saçlarıma doladım. Sağ elimi montuma koyarken sol elimdeki metal şeyde bir an önce kurtulmak istiyorum . Bedenim titreken soğuktan değilde yabancı bir adam tarafından gözetildiğimi çok iyi biliyorum . Korkuyordum ama bunu karşı tarafa hissedirmeyecek kadar soğuk kanlıyım böyle durumlarda hep aklımı kullanırım ve şuan ki durumda tek çıkışım salağa yatmak olacak .
Eğer rakipin sende önce bir atak yaparsa kesinikle kazanan taraf siz olursunuz .

Dayma önce başlayan kaybeder .

Şuan duygularımla değil aklımla hareket etmeliyim . Düşmanım atığım her adımı düşünecek kadar hafife alınmayacak bir katil . Bir kere kaçmişken bir daha o cehheneme girmem gerekirse ölürüm ama geri dönmem.

Kalabalıkğa daldığım için şuanlık derin bir nefes alabilirim düşmanımın beni her kesin içinde öldürmeyeceğini bilecek kadar ensesindeyim . Bir zamanlar çocuğulumu çalan bu adamlar ölmeyi haketmiyecek kadar iğrencler . Bellki o gece kaçmasaydik şuan yaşıyor olmazdık bembeyaz bulutların içerisinde çıkartık buz gibi kimsesizmisi küçümsecek kadar bir yaratığın kuklası olduk . Yıllarca ayak işleri , getir götürünü , yemeklerini , atığı yumruklarını yutmak zorunda kaldık. Biz daha on yaşındaydık kime ne yapmış olabiliriz ki ?Tek suçumuz çocuk olmak mı ? Kimsesiz anne babasız büyümek mi ? Kendi kaderimizi seçmemiz olmamız mı ?

Ben kimim sıla mı ? Yakabozmu ?
Neden bu hayatı yaşıyorum? Neden bizi öldürmek istiyorlar ?

Kafamda binlerce soru işareti ama cevaplayamayacağım kadar gerizekalı olmam beni çıldırtıyor.

Kalabalıktan sesiz sokağa saptigimda içimde bir ürperme gezindi . Kalbim baş bas " koş " deseyde kalbimle değil mantiğimla hareket etmek daha cazip geldi .

Kusura bakma kalbim bu günlük aklımı dinleyecem neden olsa sende zeki .

Arkamda geliyormu diye umuzumda geliye baktığımda maskenin arkasındaki yüzü görmek korkusuyla adımlarımı hızlandırdım .

Şuan korkuyu iliklerime kadar hissediyorum bedenim kendini yere atmak için çırpınır Ken zar zor yürüyebiyordum . Biliyorum dursam o serefsiz beni öldürecek ve bu isteyeceğim son şey .

Omuzumda geliye baktığımda onu görmeyince olduğum yerde durdum .

Hayır şuan arkamda olamaz değilmi ?

Korkuyla arkamı yavaşça çevirdiğimde gözlerimi kapatiğımı farkında bille değildim .

Bir şey yok sadece bakacaksın , sonuçta insan oda halimizde anlar değilmi.

Gözümü yavaşça açtığımda" Anne" diye bağırdım .

Korkudan küçük dilimi yutmak üzereyim. Panik vücudumu sardığında farkında olmadan geriye bir adım atım .
Önümdeki kişi hareketsiz bir şekilde hareketlerimi izleyip üzerime yürüdü .
Atığı her adımda kalbim ağzımda çıkacak gibi güm güm atıyor.

" Maskeniz çok güzel kaça aldınız ?" evet bunu söyledim ama ne yapayım merak ediyorum acaba tüm seri katiler aynı yerdemi bu maskeleri alıyor . Eğer nerde aldığını öğrenirsem o yeri yakarım böylelikle onlarda maske takmazlar .

Çocuk söylediklerimi önemsemeyip üzerime gelmeye devam eti o gerdikce onu tekme dayak dövmek istedim .

" Çok soğuk değil mi " ses çıkartmadı ama sende hiç yardımcı olmuyorsun . Elini cebine koyunca ne yapacağını anlayıp " imdat " diye çığlık atıp koşmaya başladım.