GECE GİBİYİM

15. Mutluluk sensin

Not: Bu kitapta geçen kişiler ve olaylar tamamen hayal ürünü olup her bir ayrıntısına kadar kurgudan ibarettir!

Keyifli okumalar dilerim...

Lara ile kütüphaneden çıkmıştık. Zilin çalmasına beş dakika kalmıştı ki, merdivenlerin oraya gelip aşağı indik. Holde Arhan ve Polat'ın dersten çıkmasını beklemeye başladık. Kısa süre sonra Polat geldi yanımıza. Lara'nın yanağına eğilip öptü ve geri çekildi.

Bana döndü ardından Polat. "Nâber?" dedi gülümseyerek.

"İyi," dedim bende aynı şekilde gülümseyerek.

Lara, "Arhan nerede?" diye sordu.

Gercekten neredeydi?

"Bilmiyorum," dedi. "Bende bulamayınca sizin yanınızdadır diye düşündüm."

"Yanımıza gelmedi," dedim ve bakışlarımı Polat'a çevirdim. "Nerede olabilir?"

"Dur arayayım ben." Polat telefonunu cebinden çıkarıp bir kaç tuşa bastı. Telefonu kulağına tutarken hafif kaşları çatılmıştı. Bir kaç saniye bekledi. Başını iki yana sallayarak kulağından çekip tekrar Arhan'ın numarasını girerek kulağına tuttu. Yine bekledi ama yine telefon açılmayınca pes ederek telefonu kapattı.

"Açmıyor mu?" diye sordu Lara.

"Açmıyor."

Tedirgin olmuştum. Bir anda nereye kaybolur? Aklıma bir şey geldiğinde yutkundum. "İlayda..." dedim. İkisininde bakışları bana döndü. "İlayda ile karşılaşmış olmasın?"

"Olabilir mi ki?" diye bir soru yöneltti Lara.

Bakışlarımı yana çevirdim. "Olabil-" derken yandan gelen kişinin siması ile sözlerim ağzımda kaldı. İlayda sert adımlarla bize doğru geliyordu. Bir adım attı, bir adım daha ve bir adım daha... Biraz daha yaklaştığında açık kahve rengi gözlerindeki o ateşi gördüm. Uzun kumral saçları yürüyüşü yüzünden savruluyor, sinirli olduğunu ortaya çıkarıyordu. Birkaç saniyede tam yanımıza ulaştı. Bakışlarımı onda kitlenmişti. Sert adımları yüzünden topuklu ayakkabıları öyle bir ses çıkarıyordu ki, ben dahil Lara ve Polat'ın da bakışları ona döndü. Bakışları bana kitlendi birden. Yanımızdan geçerken hızlı ve sert adımları yavaşlayıp gözlerini bana dikdi. Gözlerime öyle bir öfke ile baktı ki ürpermeme neden oldu. Duracağını düşündüm ama o bunun aksine bana son bir kez nefret dolu bakışlarla bakıp yanımızdan geçip gitti.

Bakışları yüzünden ilk kez içim titredi. Birini anımsattı o an. İlayda'nın bakışları o kadar tanıdık geliyordu ki. Neden bir anda bu bakışlardan ürperdim? Neden birini bana anımsattı? Neden İlayda'nın bakışlarında babamı gördüm? Bu bakışlar hiç ama hiç iyi işaret değildi. Öyle ki gözleri ile bile beni boğabilirdi. Hafif gözlerinde yaşlarda görmüştüm. Ağlamıştı sanırım ama neden? Bir anda neler oluyordu böyle? Arhan ortalıkta yoktu, İlayda böyle... Zihnim artık kaldırmıyordu.

"Ne olmuş lan buna?" diye herkesin içimdeki soruyu dillendirdi Lara İlayda'nın arkasından şaşkın bir ifade ile bakarken.

"İlk kez böyle görüyorum," diye şaşkınlığını ifade etti Polat.

Şu an İlayda umrumda değildi. Olmasında. Şu an umrumda olan tek şey Arhan'ın nerede olduğuydu. İçimden bir ses, İlayda'nın böyle olmasınsa Arhan'ın parmağı var diyordu. Umarım yanılıyorumdur, çünkü Arhan'a bir şey yapmamasını defalarca söylemiştim. Ama tamam diyip geçiştirmişti her seferinde.