3 Gün sonra
Ve O gün Tam da O gün öyle bir gün oldu ki Herkesin canının yandığı kalbinin sızladığı gündü Herkesin Acı keder yaşadığı Ah vah dediği gündü Ve O gün hiç unutmayacağımız unutamayacağımız Bir gündü çünkü Acı günler unutulmaz İnsan Sevdiğini kaybettiği günü asla unutamaz öyle değil mi ne ben Ne Diğerleri unutamadık Silemedik aklımızdan istesek bile silemezdik... Ne ben ne diğerleri hiç birimiz
Peki İnsan öldüğünde arkasından en çok ağlayacak Olan kimdi En çok canı yanacak Olan en çok kalbi ağrıyan ve en çok yas tutacak olan kimdi Eğer bir annesi bir babası yoksa... Ağabeyi olurdu En iyi dostları olurdu Amcası olurdu Peki Bir İnsan Hiç Daha veda edemeden Ölüp giderse Ne olurdu Zaten İnsan zamansız Giderdi ki öyle değil mi ve O zamansız gitmeler herkesin canını yakardı Hemde çok yakardı benimde yaktı onun zamansız gitmesi...
3 gün Önce
Zeliha Yattığı yerde yavaşça açtı gözlerini başını zor kaldırdı Ve kalktığında Ateş yanında yoktu tek başına kalmıştı odada ayağa kalktı ve Kapıya vurmaya başladı Birinin sesini duymasını istedi ama kimse Yardım etmedi ona kimsenin umrunda olmadı Zeliha Bağırarak Sinirle daha hızlı Vurmaya başladı ve Sonunda biri girdi içeri içeri giren ise Arslan bey oldu Zeliha onu gördüğünde Sinirden çıldırdı üstüne yürüdü Arslan bey kolundan tutup duvara yapıştırdı
"Çıkarın Beniii!!! Sesimi duyan yok mu çıkarın dedim size çıkaaar!!! " Dedi Zeliha daha çok vurmaya başladı
"Ne var nee!" Diyerek bağırdı Arslan bey Bağırarak sinirle gözlerini kocaman açarak baktı ona
"Allah belanı versin haysiyetsiz" Dedi Zeliha üzerine yürüdü tam tokat atacağı sırada Arslan tuttu ve kolundan tutup onu İtti duvara
"Bana bak beni delirtme uslu uslu otur burada Ölümü bekle seni ellerimle değil burada açlıktan susuzluktan öldüreceğim" Dedi Arslan bey Sinirle geri çıkıp kapıyı kapattı tekrar kilitledi
Ve Mühendis Ezgi yine ofiste çalışırken İnşaat hafif sallanmaya başladı Ve hemen ayağa kalktı Mühendis Ezgi Diğerleri de aynı şekilde ve hemen ayağa kalktılar dışarı çıkıp inşaata doğru baktılar Yıkılacak gibi duruyordu Ve bunu düzeltmeleri gerekiyor daha iyi hale sokmaları gerekiyordu
"İnşaat çok kötü bir hal alıyor yıkılacak gibi üzerimize yıkılmasa bari" Dedi ekipten Bir tanesi
"Yoo bir şey olmayacak... Yani umarım olmaz yoksa çok can yanar" Dedi Mühendis Ezgi
Ve tüm ekip içeri Girdiler Korktular İnşaat çökeceği için korktular canlarına zarar geleceği için korktular ama Mühendis Ezgi Annesi ve babasının yaşadığı evi tekrar Güzel Tam ev gibi yapamayacağı için üzülmüştü Oturdu Düşündü Çok düşündü ve tekrar kalktı yerinden Çalışanların yanına gitti onlara en iyi çimento en iyi Malzemeleri kullanmaları için Konuştu güzelce Gerekirse onların işini Kendi yapardı ama yinede O İnşaat olacaktı ne pahasına olursa olsun
"Ezgi neden Bu kadar çok uğraşıyorsun Yani Neredeyse canını vereceksin İnşaat için" Dedi Arkadaşı Merakla sordu yanına dikilip
"Çünkü burası benim için çok önemli En önemlisi burası Annemle babamın evi biliyorsun Ben tekrar güzel bir ev yapmak istiyorum burayı" Dedi Mühendis Ezgi hafifçe gülümsedi
