Mafya

44.

"demir biraz daha kalsaydın olmaz mıydı?"dedim toparlanan demire.

üstünü giyince dolabımdaki aynadan saçını düzeltip kapının yanında duran bana doğru geldi ve durdu.

"çok bile yattım"

dudak büzdüm.
yani sadece iki gün diyeceğim iki günü bile tamamlamadı ki.
ama beni dinlemeyeceği için ne kadar konuşsam da demir demirdir.

"peki ben seninle gelsem"dedim düşünmeden.
evet onunla gelmek istiyordum.
geçici bir süreliğine tabiki o iyleşene kadar onu yanlız bırakmak istemiyordum zaten tekrar gelirim.

"deden falan var efra sen kal burda iyiyim ben hem ben evde pek olmayacağım işlerim var"

demirin konuşması bitince ister istemez sinirli bir ses tonuyla konuştum

"ne demek evde olmuyacagım işlerim var?demir daha ne yaşamalısın?seni öldürsünler mi istiyorsun?daha sana bunun kim yaptığını bile bilmiyorsun ama o seni istmeyenlerden birinin olduğuna ben eminim ve sen yer altında işlerini yapmaya devam mı edeceksin gerçekten?"

demir beni pür dikkat dinliyordu
dinliyordu dinlemesine de tinladığı aşikâr.

"ben kimseden korkmam efra
bunu yapanın da ölümü yakın.
sen merak etme."

bu rahatlık nerden geliyor çok merak ediyorum.

"her ne olursa olsun tekrarlaya bilirler"

"tekrarlama diye bir şansları yok."

gerilmişti sinirlendiği anlayınca konuyu daha fazla uzatmama kararı aldım yoksa demir taşacak.

"tamam peki ama ben yine geleyim olur mu sana yemek falan yaparım eve geç gelsen de olur."

"iyi ben Emir arabayı getirene kadar dedenlere söyle bir şeyler hazırlan"

deyip yanağımdan öptü gülümsedim.

aklıma utkuyla dün beraber eve geldiğimiz bana anlattıkları geldi.
demire söylemelimiydim?

şuan tadımızı bozmak istemiyorum gerçi utkuyla yakın olduklarını düşünüyorum sebepsizce
o gün ki toplantıda beni zora sokul demire yardımcı olmuştu
bana göre aralarında kötü bir şey yok.

demir yataga otururken bende daha fazla durmayıp odadan çıktım

dedemin kapısını tıklatım gir sesi j duyunca içeri girdim

dedem yatağa uzanmış dinleniyordu

"dedem" diyip yatağın kenarına  oturdum

"buyur kızım"ne yalan söyliyeceğimi bile bilmiyorum.

"hani benim liseden bir arkadaşım vardı ceren?? hatırladın mı"

dedem kaslarını çatıp hatirlamaya çalışır gibi hafızanı yordu yüz hatlarına yansımasından zorlandığı belliydi.

"pek hatırlayamadım kızım"

"neyse işte cerenle biz hala arkdaşiz benden bir şey rica etti de
o hastaymış baya e onun ailesi de yurtdışında yaşıyor hatırlarsan
pek arkadaşı da yok.
benden iki üç kalmamı istedi yanlız yaşıyor zaten kimsesi falan yok yani"