Ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες {TYS17 Winner} {GRWattys '15 Winner}

Κεφάλαιο 7

Τι θα κάνεις σήμερα; ,τη ρώτησε μετά από λίγο.

Τίποτα σπουδαίο. Θα μοιράσω βιογραφικά, θα φάω κάτι και μετά θα πρέπει να σκεφτώ πού θα μείνω γιατί από χρήματα δεν... ,είχε ξεχάσει πού έπρεπε να πάει.

Μάλιστα...κοίτα για δουλειά δεν μπορώ να σου εγγυηθώ κάτι, σίγουρα όμως δεν θα σε αφήσω έτσι.Κάτι θα βρω για σένα. Για διαμονή, δεν το συζητάω θα μείνεις σπίτι μου.

Η κοπέλα άνοιξε το στόμα της να μιλήσει, όμως εκείνος της έκανε νόημα να σωπάσει.

Και πριν προλάβεις να φέρεις αντίρρηση, σου λέω πως πηγαινοέρχομαι Αθήνα λόγω δουλειάς και δεν μένω συχνά. Άρα θα είσαι μόνη σου χωρίς να ανησυχείς για τα έξοδα.Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για σένα..

Σ'ευχαριστώ πολύ Γρηγόρη ..Η αλήθεια είναι πως μόλις μου έφυγε ένα βάρος!

Χαίρομαι..

Τα μάτια τους συναντήθηκαν κι έμειναν εκεί για λίγο. Η Κάτια χαμογέλασε στον άντρα με το παράξενο πρόσωπο κι εκείνος το ανταπέδωσε με ένα ακόμα πιο πλατύ χαμόγελο. Τελικά η πρώτη εντύπωση δεν είναι και τόσο σημαντική... , σκέφτηκε.Της έδωσε τα κλειδιά του σπιτιού του και την διεύθυνση και την αποχαιρέτησε.Το σπίτι του βρισκόταν στο κέντρο της πόλης. Έτσι πήρε τη βαλίτσα της και ξεκίνησε να πάει. Ο καιρός όλο και καλυτέρευε όσο έφτανε το καλοκαίρι. Οι δρόμοι γεμάτοι από αυτοκίνητα με οδηγούς σκυθρωπούς κι ανυπόμονους να φτάσουν στον προορισμό τους. Στο πεζοδρόμιο πολλοί περνούσαν βιαστικοί από δίπλα της, ενώ εκείνη είχε χαθεί στις σκέψεις της. Δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι η ζωή της είχε αλλάξει,ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει δυσκολίες,να βρει τρόπο να επιβιώσει. Ξέφευγε απολαμβάνοντας τον ήλιο και την ομορφιά μιας ηλιόλουστης ημέρας. Περνούσε από τα μαγαζιά της Τσιμισκής και χάζευε τις βιτρίνες ανέμελη. Άλλωστε είχε άπλετο ελεύθερο χρόνο. Ο Γρηγόρης της εξασφάλισε στέγη και μάντευε πως το σπίτι του θα ήταν πολύ άνετο και στα γούστα της, αφού φαινόταν πως τα χρήματα δεν του έλειπαν. 

Στάθηκε για λίγο σ ένα κατάστημα με παπούτσια, όταν της τράβηξε την προσοχή ένα ζευγάρι γυαλιστερές κόκκινες μπαλαρίνες. Και τότε θυμήθηκε όλα όσα έπρεπε να κάνει. Θυμήθηκε τα πάντα και κατηγόρησε τον εαυτό της για την αφέλειά της. Είχε πολλά να κάνει, είχε πολλά να μάθει. Επιτάχυνε το βήμα της και βρήκε την πολυκατοικία που έμενε ο Γρηγόρης. Μπήκε βιαστικά μέσα στο διαμέρισμα του τρίτου ορόφου και για λίγα λεπτά έμεινε να το κοιτάζει.Ήταν όπως το περίμενε. Πολυτελές, με μοντέρνα διακόσμηση και μεγάλα παράθυρα.Στο σαλόνι, που κινούνταν στα χρώματα του μαύρου και του γκρι, ξεχώριζε ένας μεγάλος κόκκινος καναπές γωνία, και πίσω του υπήρχε μια ασπρόμαυρη ταπετσαρία που απεικόνιζε τη Νέα Υόρκη, ενώ στον απέναντι τοίχο κοσμούσε μια τηλεόραση πλάσμα με home cinema. Με κυνηγάει αυτό το χρώμα...,σκέφτηκε. Στα ίδια χρώματα κινούνταν η κουζίνα, αλλά και το μπάνιο. Αντίθετα η κρεβατοκάμαρα είχε τελείως διαφορετικό στυλ, και εντελώς αταίριαστο με το υπόλοιπο σπίτι.Το δωμάτιο ήταν λιτό και κινούνταν σε pale χρώματα που έδιναν την αίσθηση της ηρεμίας και της γαλήνης. Δεν ενθουσιάστηκε με το δωμάτιο αλλά μόλις κάθισε στο κρεβάτι ξετρελάθηκε με το στρώμα. Ήταν τόσο άνετο και μαλακό...Ξάπλωσε για λίγο και χωρίς να το καταλάβει την πήρε ο ύπνος.....