UYANMAKTAN KORKTUĞUM RÜYASIN

1.BÖLÜM

Nefes alamadığım ve umutsuzluğun beni yarıp yıktığı bir zamandı. Ağlayamıyordum. Her akmayan göz yaşım içimde şelaleye dönüyordu. Aldığım her nefes vücuduma fazla geliyordu. İçtiğim sakinleştiricilerin bile faydasını göremiyordum. Psikiyatrimin önerisiyle anneme yazmaya başladığım defteri almak için titreyen vücudumla ayağa kalkmaya çalıştım. Ayağa kalktığımda sakinleşmek için derin bir nefes aldım. Aldığım nefes beni rahatlatmak yerine daha da yormuştu. Tekrardan kalktığım yere çökmek üzereyken ışığı yanıp sönen telefonum dikkatimi çekti. Yatağımın üzerinde bulunan telefonu yere çökmeden önce aldım. Defterim uzakta olduğu için telefonun not kısmına yazmak daha mantıklıydı.Sanki elim beynimden komut almıyormuş gibi kendi başına hareket edip rehbere girdi ve annem yazısının üstüne tıkladı. Mesajlar kısmına girdiğimde parmaklarım artık bağımsızlığını ilan etmişti. Parmaklarım harflerin üzerinde hızla hareket ediyordu. Mantık diye bir şey kalmamıştı. Sadece içimden geldiği gibi davranıyordum. Kağıda dökemediğim duygularımı şu an anneme yazıyordum. Her yaşadığım olayı iyi-kötü anneme anlatırdım. Mutluluğumda, üzüntümde,şaşkınlığımda ve korktuğumda hep annem vardı. Yaşadığım her anım hakkında fikrlerini alırdım. Benim en yakın arkadaşımdı, annem. Her zaman benim iyiliğimi isteyeceğini ve beni güvenli kollarıyla sarıp sarmalayacağını bilerek ona koşardım. Şu anda ise yapayalnızdım. Tek çocuk olarak her zaman yalnızlığı çok net hissetmiştim. Ama bu farklıydı. Yeni hayatına adapte olmaya başlayan bir babam vardı. Hayattaki yalnızlığıyla ve olaylarla mücadele etmeye çalışan bir de ben vardım. Mesaj bittiğinde ve gönder tuşuna bastığımda annemi kaybettiğimden beri alamadığım nefesi almıştım. Annem beni duymuştu. Belki ilaçların etkisi yada psikolojik bir rahatlamaydı. Ama ben kendimi uzun zaman sonra ilk kez bu kadar rahatlamış hissediyordum. Hayatıma yeni insanlar ve yeni kapılar açacağını bilmeden her gün anneme mesajlar yollamaya başladım.