Başka Dünyalar(Askıda)

Bölüm 12-Çaresizlik

Bazen, karşılaştığımız zorluklar karşısında hiçbir şey yapamaz hale geliriz. Ne yapacağımızı, nasıl yapamayacağımızı bilemez, elimiz kolumuz bağlı halde bekleriz. İşte, yaşadığımız bu durum, çaresizlik olarak tanımlanabilir. Her şeyin bir çaresi vardır, sözüne rağmen çoğu defa, bazı sorunlarımıza çare bulmaktan aciz kalabiliriz. Bu tür durumlarda, inançlı isek, genellikle Allah'a sığınır, ondan yardım bekleriz.

 İşte benim de şu an Allah'a sığınmaktan,dua etmekten başka çarem yok.O gece aynayı parçaladıktan sonra evdeki herkes endişeyle odama geldi.Hepsi şaşkınlıkla bana bakıyordu ama ben hiç bir şey diyemedim.Serkan abi de anlamış olacak ki Gamze ablayla Aras'ı odadan çıkarıp yanıma geldi.Her ne kadar olanları ona anlatmamı istese de ağzımı bile açmamıştım. 

 Şimdi ise yatakta bomboş bakan gözlerle yatıyorum.2 gün,tam 2 gündür bu yatakta öylece yatıyorum.Yemek bile yemedim.Serkan abi sürekli gelip konuşmamı istese de ağzımı bıçak açmıyor.Bir türlü içimden konuşmak gelmiyor ve konuşmuyorum.Bana sürekli kalkmamı ve hastaneye gitmemiz gerektiğini,her şeyin düzeleceğini ve ona anlatmazsam bana yardım edemeyeceğini söyleyip duruyor.Ama hiç birine cevap vermedim.Sadece boş boş tavana baktım.

 Aslında haklı ben ona bir şeyleri anlatmazsam bana yardım edemez ama bir şey var.Beni engelleyen bir şey.Konuşamıyorum.Sanki konuşma yeteneğim yokmuş gibi.En ufak bir ses çıkarmıyorum.Nedenini hiç bir şekilde bende bilmiyorum ama 2 gündür böyleyim.Bir kaç kez Gamze ablayla Aras da yanıma gelip yemek yememi birazda olsa ayaklanmamı her şeyin düzeleceğini falan söylediler ama suratlarına bile bakmadığım için gitmek zorunda kaldılar.

 Aslında şuan açlıktan ölebilirim ama bir şeyler yiyebileceğimi hiç sanmıyorum.Olayların şokunu üstümden bir türlü atamadım.Hayattan soyutlanmış gibiyim.

 Yavaşça yatakta doğruldum.Her yerim tutulmuş.Acı içinde etrafıma bakındım.Odada bir kaç tane ayna vardı ama hepsini kaldırmışlar.Ayaklarımı yataktan sarkıttıktan sonra bir kaç dakika öyle durdum.Ağzımda iğrenç bir tat var sanırım yemek yemediğim için.Yavaşça ayağa kalktım.Odanın içinde küçük adımlarla ilerledikten sonra kapının kolunu tuttum.Aslında çıkmayı pek istemiyorum bana binlerce soru soracaklar ve ben bunu çekmek istemiyorum.Kapının kolunu sıkıca kavradıktan sonra ses çıkarmamaya özen göstererek açtım.İlk önce kafamı çıkarıp birisi var mı diye baktım hiç kimse yoktu.Ağır hareketlerle merdivenlerden inmeye başladım.Aşağıya indikçe mutfaktan çok güzel kokular geliyordu. 

Merdivenlerden inince Aras'ın televizyon izlediğini gördüm.Beni henüz fark etmemişti.Ne yapmam gerektiğini bilmeyerek varlığımı hissettirmek için yalandan öksürdüm.Öksürmemle Aras'ın korkudan olsa gerek,çığlık atıp yere düşmesi bir oldu.Onun bu haline gülmek istesem de yüzümde kas oynamadı.Sanırım gülmeyi unuttum.

Aras ahlayarak yerden kalktı.Beni gördüğüne şaşırmış gibi bir ifadeyle 

''Sonunda çıkabildin odadan.Bir an orada fosilleşeceğini falan düşündüm'' dedi.

Dediğine cevap vermeden 

''Baban nerede'' diye sordum

 ''Hastanede o.Onu boş ver de sen iyi misin 2 gündür yerinden kıpırdamadın bile.Yemek yemedin,su içmedin.Şu an ayakta durabildiğine inanamıyorum'' dedi.

O konuşurken birden başım dönmeye başladı.Yavaş yavaş her yer karanlık olmaya başladı.Ama ben yere düşmeden önce Aras beni tuttu.Yüzüme bir kaç tokat atıp beni ayıltmaya çalıştı.Bayılmamıştım ama gözlerim kapalıydı.İstemsizce gözlerimi araladım.Aras endişeyle bana bakıyordu.Onun dışında Gamze ablada mutfakta işini bırakıp gelmiş bir halde endişeyle bana bakıyordu.