Başka Dünyalar(Askıda)

Bölüm 15-Sahiden Uyuyunca Geçer Mi?

Merhaba arkadaşlar.Duyuruda bir kaç gün sonra bölümü yazacağım demiştim ama internet gittiği için yazmadım.Çok çok özür dilerim.Umarım bu bölümle telafi etmiş olurum.Benim içime sinen bir bölüm oldu.Umarım beğenirsiniz.Vote ve yorum yaparsanız çok sevinirim.İyi okumalar :))

Burayı okumanızı rica ediyorum.Elif ve Kaan karakterlerinin ismini bir nedenden dolayı değiştirmek zorunda kaldım.Elif'in ismi Eylül,Kaan'ın ismi ise Aras oldu.Önceki bölümleride düzelteceğim:))

Multimedyadaki Eylül :)

***

9 Yıl Önce

Karanlığın her zerresi beynime işlerken,küçük bedenimin titremesine bir türlü engel olamıyordum.Şu an bulunduğum bu oda benim korkularım,çığlıklarım,acı dolu haykırışlarım ,küçük bir çocuk bedeninin kaldıramayacağı bütün acılarla doluydu.Annem beni 7 yaşımda bu odaya kapatmaya başlamıştı.Her seferinde annemi anlamaya çalışıyorum.Babam olmadığı zamanlar sürekli içki içer ve sarhoş olurdu.Bana bakmak amacıyla yaptığı tek şey önüme yemek koyması.Ama bu sıralar onu da yapmıyordu.Okulda tost ya da simit yiyip karnımı doyurmaya çalışıyordum.Şu son 1 haftadır fazladan bir tane daha simit alıp eve gelince onu yiyordum.Evde yemeye yemek olmadığı için.

Özel bir okulda okumama,maddi durumumuzun çok iyi olmasına rağmen hayatım çok kötü geçiyordu.Annem beni sevmiyordu.Ama ben onu yine de seviyorum.Çünkü o benim annem.Her ne olursa olsun.Sınıfımda bir arkadaşım var ismi Elis.O bizim okula burslu olarak geliyor.Bir yetimhanede kalıyormuş.Bana bunu söylediğinde ne dediğini anlamayıp o ne demek diye sormuştum.O da ''Annesi babası olmayan çocukların kaldığı yere yetimhane deniyor'' demişti.

''Senin annen baban yok mu?'' diye sormuştum üzülerek.

''Hayır yok.Onlar melek olup gittiler.Ama beni sürekli izliyorlar.Biliyor musun annem çok güzel bir kadınmış.Aynı bir melek gibiymiş.Ben onu hiç görmemiş olsam da biliyorum melek gibi biri olduğunu.Babamda annemin koruyucu meleğiymiş.Onlar melek oldukları için bana bakamıyorlar.Ama olsun ben onlarla rüyalarımda konuşuyorum.Bu çok eğlenceli.Beni sürekli lunaparka götürüyorlar.Ama bit türlü yüzlerini göremiyorum.Beni tek üzen şey bu'' deyip masumca tebessüm etmişti.Ben dedikleriyle neredeyse ağlamak üzereydim.Gerçekten çok üzülmüştüm.Benim en azından bir annem babam vardı.Annem her ne kadar bana kötü davransa da yine de benim annemdi.Ama onun bir ailesi yoktu.Ama o yine de mutluydu.O ailesini hiç görmese de onları iyi ve bir melek olarak hatırlıyordu.

Aslında ben de isterdim annemi melek gibi hatırlamayı.Beni koruyan,merhamet gösteren,bana beni sevdiğini söyleyip öpüp sarılan bir annem olmasını çok isterdim

Elis bana bunları söyledikten sonra

''Sen de onşarın meleğisin ve bu dünyanın en şanslı çocuğusun.Vee benim en yakın arkadaşımsın'' deyip ona sıkıca sarılmıştım.O da buna çok sevnimişti ve çok yakın arkadaş olmuştuk.Hep birbirimizi koruyup kollamıştık.

Bir gün sınıfın havalı kızları yine saçlarım dağınık üstüm başım dağınık olduğu için bana küçümser gözlerle bakıp aralarında seslice konuşup benimle dalga geçmişlerdi.Bu sürekli yaptıkları bir şeydi.Ben yine her zamanki gibi sesimi çıkarmayıp ağlamaya başlamıştım.En arka sıradaki yerime geçip iç çeke çeke ağlamaya devam ederken Elis gelip

''Ne oldu Eylül niye ağlıyorsun?'' diye sorduğunda daha fazla ağlamaya başlamıştım.Benimle dalga geçen kızlar bana bakıp güldüklerinde Elis ne olduğunu anlamıştı.Ve sinirle

''Fazla oldu ama bunlar'' deyip kızların yanına gitmişti her ne kadar dur desem de beni dinlememişti.Peşinden bende onu durdurmak için gitmiştim.Elis sinirle bağırmaya başlamıştı