"ဒါခင္ဗ်ားေနရမဲ့အိမ္ပဲ"
ညိဳကသစ္သားေျခတံရွည္အိမ္ေလးကို စူးစိုက္ၿပီးၾကည့္ေနေတာ့
"ခင္ဗ်ား အိမ္ကိုေတာ့ဂ်ီးမ်ားလို႔မရဘူး ဒီအိမ္ကနယ္ေဝးကလာတဲ့ဆရာမေတြအစဥ္အဆက္ေနသြားခဲ့တဲ့အိမ္ ခင္ဗ်ားမေနႏိုင္ရင္ျပန္လို႔ရတယ္"
"ညိဳေနႏိုင္ပါတယ္"
"ေနႏိုင္ရင္ၿပီးတာပဲ ခင္ဗ်ားလာမယ္ဆိုလို႔ ရြာထဲကေကာင္မေလးေတြကို သူႀကီးကသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ထားခိုင္းေပမဲ့ မသန္႔ရွင္းဘူးထင္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္အဆင္ေျပသလိုလုပ္လိုက္ ပစၥည္းေတြကိုဒီအခန္းထဲမွာထားခဲ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေသာ္ကသြားသည့္ေနာက္ကိုညိဳကထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္ကာ ေသာ္ကေျပာတာေတြကိုနားေထာင္ရင္းေခါင္းတစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔မွတ္ေနေလသည္။
"ဒါကမီးဖိုေခ်ာင္ ခင္ဗ်ားလိုတာကိုလမ္းထိပ္မွာထြက္ဝယ္လို႔ရတယ္"
"ဟုတ္...ဟိုေလညိဳေရခ်ိဳးရင္ဘယ္မွာခ်ိဳးရမွာလဲဟင္"
"ဟိုးမွာ...အဲ့မွာခ်ိဳးလို႔ရတယ္"
ေသာ္ကလက္ညႇိဳးထိုးျပရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အစိမ္းေရာင္ဝါတာဘလူးေတြကိုပတ္ခ်ာလည္အျပည့္ပတ္ထားတဲ့ေနရာေလး ဒါကိုျမင္မွညိဳနည္းနည္းစိတ္သက္သာရာရသြားကာ သက္ျပင္းခိုးခ်မိသည္။ ဒါမွသူေရခ်ိဳးရင္လူမျမင္ရမွာ
"ခင္ဗ်ားအကုန္နားလည္ၿပီဆိုက်ဳပ္သြားေတာ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ညိဳ႕ကိုအခုလိုကူညီေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
လူကသာမ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းနဲ႔ဆိုေပမဲ့သူကိုယ့္ကိုတစ္ခုခ်င္းအေသးစိတ္လိုက္ေျပာျပေပးေတာ့ သူ့ရဲ႕ႏူးညံ့မႈကိုနည္းနည္းခံစားမိသလို ေက်းဇူးတင္မိေတာ့ ဘုကလန္႔ျပန္မေျပာသလို ရပါတယ္ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းလဲျပန္မေျပာခဲ့ပါ။
ညိဳသူမရွိေတာ့ဘူးဆိုမွ အခန္းထဲဝင္ကာပစၥည္းေတြကိုသူ့ေနရာနဲ႔သူခ်ၿပီးမွန္ေရွ႕ထိုင္လိုက္သည္။ မွန္ထဲမွာေပၚေနတဲ့သူ့ပုံရိပ္ကိုသူၾကည့္ကာ တစ္ျဖည္းျဖည္းၿပဳံးရင္းေနာက္ဆုံးပခုံးေတြလႈပ္သည္အထိရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့တေနရာကိုဖုန္းနဲ႔vc callေခၚလိုက္သည္။ တစ္ဖက္လူကဖုန္းကိုင္သည္ႏွင့္သူ့ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္သည္။
YOU ARE READING
မောင့်နှလုံးသားထဲကလက်ပံနီတစ်ပွင့်
Fanfictieတောရွာဆန်ဆန်ficလေးကိုဖန်တီးထားပါတယ် ကိုယ်စွမ်းဉာဏ်စွမ်းရှိသလောက် ဖန်တီးသွားမှာမို့ အတူလိုက်ပါပေးကြပါဦးနော်
