၅ႏွစ္ၾကာေသာ္.....
"ဦးေဖ! ဦးေဖဒီကိုခဏလာပါဦးဗ် သားေျပာစရာရွိလို႔"
ဝသုန္ေက်ာင္းမွျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လြယ္အိတ္ကိုအိမ္ေရွ႕ ကြပ္ျပစ္ေပၚပစ္တင္ကာ အေမာတေကာနဲ႔ ေသာ္ကေမာင္ကိုလွမ္းေခၚေတာ့ ေသာ္က,က ထမင္းစားေနရင္းတမ္းလမ္းနဲ႔ ထမင္းဇလုံကိုင္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွထြက္လာရင္း အိမ္ေပါက္ဝမွာငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ ပါးစပ္ထဲမွာလဲ ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔
"ဘာေျပာမလို႔လဲ မင္းအခုမွေက်ာင္းကျပန္ေရာက္တာအေမာေလးဘာေလး ေျဖပါဦး"
"ဟင့္အင္း ေက်ာင္းကဆရာႀကီးကေျပာလိုက္တယ္ မနက္ျဖန္ရြာကို ဆရာမအသစ္လာမွာတဲ့ သားတို႔ကိုသင္မွာလို႔ေျပာတယ္ ဟီး... ေပ်ာ္စရာႀကီး"
ေသာ္ကေမာင္ကသူ့ေရွ႕မွာေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ့တူကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ
"ဆရာမအသစ္လာတာေပ်ာ္စရာလား အထူးအဆန္းလုပ္လို႔ အရင္တုန္းကလဲလာေနတာပဲမဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူးဗ် အခုကၿမိဳ႕ကလာမွာတဲ့"
"ဘာ!!"
ေသာ္ကေအာ္လိုက္တာေၾကာင့္ ဝသုန္လန္႔သြားကာ
"လန္႔လိုက္တာဦးေဖရာ..သားလိပ္ျပာေလးအေဝးကိုလြင့္သြားၿပီလားမသိဘူး လိပ္ျပာေလး ျပန္လာ ျပန္လာ ဝသုန္႔ဆီကိုျပန္လာ"
ေသာ္ကအာ႐ုံေတြကအတိတ္ဆီျပန္လႊင့္ေနတုန္း သူ့ေရွ႕ကခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တူေခ်ာေလးရဲ႕အျပဳအမူေၾကာင့္ မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ရမ္းၿပီး ၿပဳံးမိသည္။ အတိတ္ေတြကနာၾကည္းစရာေကာင္းလို႔ျပန္မေတြးမိေအာင္ႀကိဳးစားရဦးမည္။
"ဒါနဲ႔ဦးေဖဘာဟင္းနဲ႔စားေနတာလဲ"
"ဆိတ္သားဟင္း"
ေသာ္ကေမာင္က ဇလုံထဲကသူစားလက္စ အသားတစ္တုံးကိုင္ေျမႇာက္ကာေျပာလာေတာ့ ဝသုန္႔မွာငိုမဲ့မဲ့ျဖင့္
"ဦး ဦးေဖ ပန္းေလးကိုသက္စားလိုက္တာလားဟင္"
"ဟုတ္တယ္ ငါဟင္းေကာင္းမစားရတာၾကာေနလို႔ ခ်ိဳေနေရာပဲ"
ေသာ္ကေမာင္က အ႐ိုးကိုအသံျမည္ေအာင္ထိစုပ္ျပေတာ့ ဝသုန္ဦးမ်က္ႏွာမဲ့ရြဲ႕ကာေအာ္ငိုေတာ့သည္။
YOU ARE READING
မောင့်နှလုံးသားထဲကလက်ပံနီတစ်ပွင့်
Fanficတောရွာဆန်ဆန်ficလေးကိုဖန်တီးထားပါတယ် ကိုယ်စွမ်းဉာဏ်စွမ်းရှိသလောက် ဖန်တီးသွားမှာမို့ အတူလိုက်ပါပေးကြပါဦးနော်
