" အဲ့ကောင် ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ ......
လိုက်ရှာကြလေ ငတံုးတွေရ "
ကျောင်းဝတ်စံုဝတ်ထားတဲ့ လူငယ်လေးငါးယောက်
လောက်က အသည်းအသန်လူတစ်ယောက်နောက်ကို
လိုက်နေကြတာ .....
အနောက်ကလူအုပ်စုလိုက် လိုက်လာတာတောင်
ပြေးနေရင်း သူကအပြံုးတစ်ချက်မပျက်ဘူး .....
ပြေးရတာမောလာပြီ ..... နီးစပ်ရာ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ထဲကို
ပြေးဝင်လိုက်််မိတယ်
မနက်အစောကြီးမို့လို့လားပဲ .... ဆိုင်ကမဖွင့်သေးပေ
မယ့် တံခါးက ဖွင့်ထားလို့တော်သေးတာပေါ့
" ဘယ် ..... ဘယ်သူလဲ "
ဟင် ...... ကျောင်းဝတ်စံုအတူတူပဲ
သူက ငါ့ကျောင်းကပဲပေါ့ ......
" အာ ..... ဆောရီး ..... ခဏဒီမှာပုန်းလို့ရတယ်
မလား "
" ဟင် .... "
သူစိမ်းတစ်ယောက်က ဘာလို့ရင်းရင်းနှီးနှီးစကား
ပြောနေရတာလဲ ..... အပူပင်မရှိတဲ့ မျက်နှာနဲ့
" အဲ့ကောင်ဒီနားမှာပဲနေမှာ သေချာရှာကြ !!! "
အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ငါထိုင်ပုန်းနေတဲ့နေရာကိုဆက်
တိုက်ကြည့်နေတာ
ဟိုကောင်တွေ မိသွားရင် ပြသနာပဲ .....
မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေတဲ့ သူ့လက်ကိုဆွဲချတာနဲ့
ဘေးနားကို စွေ့ခနဲရောက်လာတာပဲ
" ရှူး ..... မလှုပ်နဲ့နော် "
ကိုမသိတဲ့သူတစ်ယောက်နဲ့ နီးကပ်နေရတာ ဒါပထမ
ဆံုးပဲ .....
ဘာပါလိမ့် .... ဒီမျက်နှာက
တကယ်ပူပင်မှုမရှိ လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်နေတဲ့မျက်နှာ
" သူတို့သွားလောက်ပြီထင်တယ် .... စိတ်ချရ
အောင် ခဏတော့ထိုင်ဦးမယ်နော် "
အသိတစ်ယောက်လို စကားတွေပြောနေလဲ ....
ကျွန်တော့်လိုလူအတွက်တော့ အနေခက်တယ်
" မင်း ... နဲ့ငါ ကျောင်းအတူတူပဲ ....
ဘယ်အတန်းလဲ မင်း ... "
ဘယ်လောက်ပြောပြော သူ့ဖက်ကစကားပြန်မလာဘူး
လက်ထဲကကိုင်ထားတဲ့စာအုပ် ....တပ်ထားတဲ့မျက်မှန်
ပံုတံုးတဲ့လွယ်အိတ်နဲ့ ပံုစံကအစ
တကယ် စာကြမ်းပိုးမဟုတ်ရင် .... ငတံုးပဲ
