အမြဲတမ်း တစ်ယောက်ထဲထမင်းစားရတာ
နေသားကျနေခဲ့တာ .....
သူငယ်ချင်းဆိုတာမရှိတဲ့ ဘဝမှာနေတာကြာလာတော့
အထီးကျန်တယ်ဆိုတာ တော်တော်ကျင့်သားရနေတာ
ဒါပေမယ့် အဲ့အချိန်မှာတော့ ဆန်းကြယ်ခဲ့တဲ့အရာဖြစ်
လာခဲ့တယ်
သူက ကျွန်တော့်ရဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ခံုမှာထိုင်
ပြီး ပြံုးပြခဲ့တယ်
ပြီးတော့ ဘာပြောခဲ့လဲသိလား ......
" ငါမင်းနဲ့ ထမင်းအတူစားလို့ရလား .... "
တစ်ခါမှမကြားခဲ့ဖူးတဲ့အသံ .....
ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ကို သူပြံုးတဲ့အပြံုးကလှနေတာ
" မင်းအမြဲတမ်းတစ်ယောက်ထဲ စားတယ်နော်
အော် .... ဒါနဲ့ သခွါးသီးကဘာလို့ဖယ်ထားတာလဲ "
မပြောမဆိုနဲ့ ချက်ချင်း ကျွန်တော့်ပန်းကန်ထဲက
သခွါးသီးတွေကိုယူပြီး အားရပါးရကိုက်စားနေတာ
သိချင်စိတ်ကပြင်းပြလာခဲ့ပေမယ့် .... ချက်ချင်းရင်း
ရင်းနှီးနှီးစကားပြောဖို့ကို ကြောက်ရွံ့နေခဲ့တယ်
" ဟေး ..... ထိုင်မယ်နော် "
နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း .... သူကျွန်တော်ရှေ့လာခဲ့တယ်
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့ရဲ့ဟာသတွေကလဲ ကျွန်တော့်ကို
ပါရီတတ်အောင်သင်ပေးခဲ့တယ် ....
" ဒါနဲ့လေ .... ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီး
ဆက်ဆံတာလဲ "
" ဟင် .... ဘာလို့လဲ ဆက်ဆံလို့မရဘူးလား "
" မဟုတ်ဘူး .... မဟုတ်ပါဘူး
ဒီတိုင်း ... ကျောင်းကလူတွေက ကျွန်တော့်ကိုသဘော
မကျလို့လေ "
" ဟုတ်လား .... ငါတော့မင်းကိုသဘောကျတယ် "
မသိမသာခုန်လိုက်တဲ့ ရင်ခုန်နှုန်းက အဲ့ကစတင်ခဲ့တာ
ကျွန်တော် သူ့ကိုအရင်သဘောကျခဲ့တာဖြစ်မယ် .....
" စောလှချည်လား .... အတူသွားကြမယ် "
ကျောင်းရှေ့မှာတွေ့တိုင်း ကျွန်တော့်ပခံုးပေါ်လက်
တင်ပြီး သက်တောင့်သက်သာ နေတယ် .....
" အိပ်ချင်လာပြီ .... သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရတာ
ပျင်းလာပြီ "
သူအိပ်ချင်တိုင်း အားရပါးရ ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်
အိပ်ချင်လဲ အိပ်ချလိုက်တာပဲ
နွေရာသီဆို အချင်းချင်း ပခံုးဖက်သွားလာပြီး
မိုးရာသီဆို အမြဲထီးမယူလာတဲ့သူက ကျွန်တော့်ထီး
ကိုအတူလာဆောင်းတတ်ပြီး
ဆောင်းရာသီဆို လက်တွေနွေးနေအောင် ကျွန်တော့်
အနွေးထည်အိတ်ကပ်ထဲတောင် သူ့လက်ကိုလာလာ
ထည့်ထားတတ်တယ်
ခင်မင်လာတာကြာတာတောင် ကျွန်တော်တို့စိတ်က
သန့်ရှင်းခဲ့ကြတယ်
တစ်ယောက်အကြောင်းလဲ တစ်ယောက်မမေးဖြစ်
မပြောဖြစ်ကြဘူး
ဒါပေမယ့် နှလံုးသားချင်းတော့နီးစပ်ခဲ့ကြတယ်
