අවාරෙක මෙහි ඇවිත්_🦋🤍

11 🦋🤍

................................

"චූටී පුතා මේ හදුන්කූරූ පත්තු කරලා එන්න මහත්තයෝ...."

"හා මැණිකේ...."

අපි දැන් ඉන්නේ කුරුණෑගල ඇත්කද විහාරේ...අද ජනවාරි දහ වෙනිදා..අනිත් අයට නිකන්ම නිකන් දවසක් උනාට මට , මගේ මැනිකෙට , මගෙ නිලමෙට අද දවස වෙනදා වගේ නිකන්ම දවසක් උනේ නෑ....ඒකට හේතුවක් තිබුනා..ඒ තමා මගේ අක්කී...නෙතුනි අභින්සා සේනාධීර....

අද වගේ දවසක තමා මගේ අක්කි මගෙ සුදු මැනිකේ අපිව දාලා මේ ලෝකෙන්ම යන්න ගියේ...අක්කි නැතිවෙනකොට එයාට වයස අවුරුදු දහාටයී.මං එතකොට නවය වසරේ හිටියේ මට අවුරුදු දාහතරයී...අක්කි මට වඩා අවුරුදු හතරකින් වැඩිමල්....අපි දෙන්නා හුගක් එකතුයි චූටී කාලේ ඉදලම....මං අක්කි නැතුව ඉස්සර බත් කටක්වත් කන්නේ නෑ...අක්කි ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර එනකන් මං බලන් ඉන්නවා බත් කවාගන්න....ඒ තරමටම මං අක්කිට හුගක් බැදිලා හිටියේ...අපෙ අම්මි වෙලාවකට බනිනවත් එක්ක අක්කි කසාද බැදලා ගියාම මූට කවන්න උබට හැමවෙලේම එන්න වෙයි කියලා...අපෙ මැනිකේ හරියට රන්ඩු වෙනවා ඉස්සර පොඩි එකෙක් වගේ මගේ ආදරේ බෙදාගන්න බැරුව අක්කි එක්ක...මොකද ඉතිම් මන් කොයිවෙලේ බැලුවත් අක්කී කියාගත්තු ගමන්නේ ඉන්නේ..අම්මි කියලා කියන්නෙම නැති තරම්...ඒ දවස් හුගක් ලස්සනයී මටනම්...ආය යන්න තියෙනවනම් කියලා හිතෙන තරමටම...පුංචි පුංචි රන්ඩූ..ආදරේ පිරුනු වචන....ආදරේ පුරවලා කවන බත් කටවල් මට තවටත් මතක් වෙනවා අක්කී ඔයාව...මේ ලෝකේ හොදම සහෝදරිය හිටියේ මට..මං දිවුරලා කියනවා ඒක ඕනම තැනක....අනේ එදා මං ඔයා එක්ක යන්න ආවනම් ඔයා තාමත් මාත් එක්ක ඉන්නවනේ අක්කී...