Kayıp olan hayaller

1 bölüm

Her kese merhabalar. Ben Zeren. Ne kadarda kısa bir cümle oldu öyle değil mi?. Neyse işte ben Zeren. Şimdi ise eve gidiyorum. Üniversite 2 ci sınıf öğrencisiyim. Okumayı seviyorum. Tabi ki sevicem doktor olmayı çok istiyorum çünkü. Hayalim bu yani. Tabi olurmu olmazmı onu bilemem ama yine de işte var bir hayalimiz.

Ailemle birlikde yaşıyorum. Onlar bana ayrı kalmak istiyormusun diye sorsalarda ben yinede onlarla kalmayı tercih etmişdim. Çünki onlara çok bağlıyım. Tabi bunu nasıl karşılarsınız onu bilmem ama şunu bilirimki men ailemsiz yaşayamam onlarsız nefes dahi alamam sanki. Tabi bu benim düşüncelerim hayat benim karşıma ne çıkarır onu bilemem.

Evimin kapısını önündeyim . Ailem bu gün evdr olmaları gerekiyor. Çünki bu gün çok özel bir gün. Benim doğum günüm bu gün. 20 yaşıma girecektim. Çok heyecanlıyım.

Abimde var benim. Benden 3 yaş büyük. Ama benimle çok iyi anlaşıyor. Tabi arada atışıyoruz ama olacak o kadar. Tuzu biberi oda. Abimin bide kız arkadaşı var. Çok güzel bir kız. Bir birilerini çok seviyorlar. Çok da yakışıyorlar tabi.

Cebimden evin anahtarını çıkardım. Ve anahtar deliğine geçirdim. Kapıyı açdığım an büyük sürprizle karşılaşacağımı düşündüm ama öyle olmadı. Işıklar kapalıydı. Annem ve babam bu gün için işlerinden izin almışdı. Abimde zaten evde olurdu. İçerde beni beklediklerini düşünüb ayaqqabılarımı çıkardım. Ve yavaş adımlarla içeri girdim. Ama hiç kimse yoktu. Şaşırmıştım. Doğum günümü unutmuş olamazladı. Sonda masanın üzerinde bir kağıt gördüm. Ve masaya yaklaştım. Kağıtı aldım ve okumaya başladım. Ve olduklarım karşısında gözümden yaş akmaya başladı. Kendime hâkim olamadım. Bir an için dünya başıma yıkıldı adeta. Mektupda aynen şöyle yazıyordu:

𝐶𝑎𝑛𝚤𝑚 𝑘𝚤𝑧𝚤𝑚𝚤𝑧 . 𝑆𝑎𝑛𝑎 𝑏𝑢 𝑚𝑒𝑘𝑡𝑢𝑝𝑢 𝑖𝑛𝑎𝑛 𝑦𝑎𝑧𝑚𝑎𝑘 𝑖𝑠𝑡𝑒𝑚𝑒𝑧𝑑𝑖𝑚. 𝐴𝑚𝑎 𝑖𝑛𝑎𝑛 𝑏𝑎𝑛𝑎 𝑏𝑢𝑛𝑎 𝑚𝑒𝑐𝑏𝑢𝑟𝑢𝑚. 𝐵𝑖𝑧 𝑔𝑖𝑑𝑖𝑦𝑜𝑟𝑢𝑧. 𝐴𝑛𝑛𝑒𝑛 , 𝑏𝑒𝑛 𝑣𝑒 𝑎𝑏𝑖𝑛 . 𝐼̇𝑛𝑎𝑎 𝑏𝑢𝑛𝑙𝑎𝑟𝚤 𝑠𝑎𝑛𝑎 𝑖𝑐̧𝑖𝑚 𝑎𝑐𝚤𝑦𝑎 𝑎𝑐𝚤𝑦𝑎 𝑦𝑎𝑧𝚤𝑦𝚤𝑟𝑢𝑚. 𝐺𝑜̈𝑛𝑢̈𝑙 𝑖𝑠𝑡𝑒𝑟𝑑𝑖𝑘𝑖 𝑏𝑢𝑛𝑙𝑎𝑟𝚤 𝑜𝑘𝑢𝑚𝑎𝑠𝑎𝑦𝑑𝚤𝑛 . 𝐴𝑚𝑎 𝑒𝑙𝑖𝑚𝑑𝑒𝑛 𝑖𝑛𝑎𝑛 ℎ𝑖𝑐̧ 𝑏𝑖𝑟 𝑠̧𝑒𝑦 𝑔𝑒𝑙𝑚𝑖𝑦𝑜𝑟. 𝐵𝑎𝑏𝑎𝑐𝚤𝑚 𝑜̈𝑧𝑢̈𝑟 𝑑𝑖𝑙𝑒𝑟𝑖𝑚. 𝐵𝑖𝑛𝑙𝑒𝑟𝑐𝑒 𝑘𝑒𝑧 𝑜̈𝑧𝑢̈𝑟 𝑑𝑖𝑙𝑒𝑟𝑖𝑚. 𝐵𝑖𝑧 𝑢𝑧𝑎𝑘𝑙𝑎𝑟𝑎 𝑔𝑖𝑑𝑖𝑦𝑜𝑟𝑢𝑧. 𝑀𝑒𝑐𝑏𝑢𝑟 𝑜𝑙𝑚𝑎𝑠𝑎𝑘 𝑔𝑖𝑡𝑚𝑒𝑧𝑑𝑖𝑘 𝑘𝚤𝑧𝚤𝑚 𝑎𝑚𝑎 𝑔𝑖𝑡𝑚𝑒𝑚𝑖𝑧 𝑔𝑒𝑟𝑒𝑘. 𝐾𝑒𝑛𝑑𝑖𝑛𝑒 𝑖𝑦𝑖 𝑏𝑎𝑘 𝑔𝑢̈𝑧𝑒𝑙 𝑘𝚤𝑧𝚤𝑚 . 𝐵𝑖𝑧𝑖 𝑢𝑛𝑢𝑡𝑚𝑎 . 𝐵𝑖𝑟 𝑑𝑎ℎ𝑎 𝑠𝑒𝑛𝑖 𝑔𝑜̈𝑟𝑒 𝑏𝑖𝑙𝑖𝑟𝑚𝑖𝑦𝑖𝑧 𝑏𝑖𝑙𝑚𝑖𝑦𝑜𝑟𝑢𝑚 𝑎𝑚𝑎 𝑠𝑒𝑛𝑖 ℎ𝑖𝑐̧ 𝑏𝑖𝑟 𝑧𝑎𝑚𝑎𝑛 𝑢𝑛𝑢𝑡𝑚𝑎𝑦𝑎𝑐𝑎𝑔̆𝚤𝑧 𝑔𝑢̈𝑧𝑒𝑙 𝑘𝚤𝑧𝚤𝑚. 𝑆𝑒𝑛𝑑𝑒 𝑏𝑖𝑧𝑖 𝑢𝑛𝑢𝑡𝑚𝑎 𝑜𝑙𝑢𝑟𝑚𝑢 . 𝐻𝑜𝑠̧𝑐̧𝑎𝑘𝑎𝑙 𝑘𝑒𝑛𝑑𝑖𝑛𝑒 𝑖𝑦𝑖 𝑏𝑎𝑘. 𝐺𝑒𝑟𝑒𝑘𝑑𝑖𝑔̆𝑖𝑛𝑐𝑒 𝑝𝑎𝑟𝑎 𝑦𝑜𝑙𝑢𝑦𝑢𝑐𝑎𝑔̆𝚤𝑚. 𝐺𝑢̈𝑙𝑒 𝑔𝑢̈𝑙𝑒.

𝑆𝑒𝑣𝑔𝑖𝑙𝑖 𝑎𝑖𝑙𝑒𝑛

Ve evet hayatımın en güzel gününde ailem beni terk etmişti. Üstelik nedenin bilmediğim bir sebebden ötrü. Masanın üzerinde sayamadığım kadar nakit para vardı. Ailemin parası vardı tabi ama bu kadar parayı bana verecek kadar da zengin değillerdi. Bu parayı nereden bulmuşlardı. Bütün bunları geçdim ailem beni neden terk etmişti. Bunları düşüne düşüne ağlamaktan gözlerim bir hal olmuşdu. Ve son hatırladığım ağlamaktan yere yığıldığımdı.