Kayıp olan hayaller

4 bölüm

Evet kendime bir söz vermiştim. Yalnız ve özgürce yaşamayı öyrenicektim. Sabahdan beri ağzımdan tek lokma bile geçmemişti. Kendimi oldukça halsiz hiss ediyordum. Ama bu kimin umrunda ki. Ailem olsaydı belki de umurlarında olurdu. Ama belki işte. Beni terk eden bir aileden ne bekliyorum ki. Kendime gelmem lazım. Ayağa kalktım ve aynanın karşısına geçtim. Ağlamaktan mosmor olmuş gözlerime baktım. Kendime gelmem lazımdı onları onlarsız  nasıl yaşıyorum  ispat etmem lazım.

Çabucak kendimi toparladım. Ve açlıktan kuruldayan karnım dikkatimi çekti. Çok fazla açıkmıştım. Hemen mutfağa geçtim. Ve atıştırmalık bir şeyler aramaya başladım. Mutfakta bir şey bulmayıp buzdolabına baktım. Dünden kalmış bir yemek buldum. Onu biraz ısıtıp masanın üzerine koydum. Tam yemeye başlayacağım sırada kapı çaldı. Hemen kapıya doğru koşmaya başladım. Acaba dedim kendi kendime bütün bunlar bir oyun olmuş olabilir miydi ailem beni terk etmemiş olabilir miydi. Ve kendime bir söz verdim eğer bütün bunlar bir oyundan ibaretse onları affedecektim. Aşırı büyük bir heyecanla kapı deliğine bile bakmaya ihtiyaç duymadan kapıyı açtım. Ama büyük bir hayal kırıklığıyla karşılaştım. Çünkü karşımda üst kat komşumuz Nebahat teyze vardı. Yüzümdeki hayal kırıklığına o da anlamış olacak ki " kızım başka birini mi bekliyordun" dedi. "Yok Nebahat teyze bir şey mi olmuştu?."dedim. Annen evde mi yavrum?. Verdiği reçetedeki ilacı nasıl kullanmam lazım diye soracaktım da. Dün onu aradığımda işteydi müsait olmadığı için yarın gelirsin evdeyim demişti. Eğer evdeyse çağırabilir misin?"dedi. Evet annem bir doktordu ve Nebahat teyzenin reçetesini o yazıyordu."Annem evde değil Nebahat teyze."dedim yüzümdeki o kırgınlıkla. Annem ona yarın gel dedi. Bu gün beni terk edecekleri dünden belli olsaydı bunu demezdi evde olmadığını söylerdi. Amma annem bu günü söylemişdi. Yani bu o demek oluyor ki ailem beni terk etme planını bu gün yapmışdı. Dün değil yada bir başka gün değildi. Bu gündü. Ne diyecektim annem hatta bütün ailem beni terk etti mi diyecektim. Hiç kimsenin hiçbir şeyden haberi olmasını istemiyordum. Ama bu sakalınacak bir şey de değildi tabii. "Ne zaman gelir yavrum."dedi hiç bir şeyden habersiz bir şekilde. "Hiçbir zaman gelmeyecek ne şimdi ne yarın ne de başka bir gün hiçbir zaman gelmeyecek nedenini lütfen bana sormayın çünkü ben bile bilmiyorum"dedim. " AİLEM BENİ TERK ETTİ " dedim içim acıyarak. Kadın şaşkın gözlerle bana baktı."ne diyorsun kızım nasıl ailen seni terk etti ailenin seni ne kadar çok sevdiğini ben bile biliyorum nasıl oldu da birden seni terk ettiler ki."dedi. Haliyle o da şaşırmıştı bu duruma ben bile  beklemiyorken o nasıl normal karşılaya bilirdiki.

Tam soru sormaya başlayacakken" Nebahat teyze inan hiç soru cevaplayacak halim yok inan bana lütfen beni yalnız bırakın" dedim. Çünki biliyordum her kesin haberi olacaktı. Apartmanın ayaklı haber kanalıydı kadın resmen. Ama umrumda değildi kime ne diyorsa desin. Biraz atıştırdıktan sonra uyumaya karar verdim. Çok yorulmuştum tabii doğum günün berbat ve hala almıştı. Ama hissediyordum bugünden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Odama geçtim yatağa uzandım. Ve kenimi uykunun qollarına bıraktım.