Kayıp olan hayaller

2 bölüm

Ve evet hayatımın en güzel günü bir kabusa çevrilmişdi. Bu nasıl oldu inanın ben bile anlayamadım. Ama oldu işte. Yapa bileceğim hiç bir şey yok. Ama aklım almıyor işte. Ailem birden bire helede benim doğum günümde neden beni terk etmek istesinlerki. Benmi bir şey yapmıştım acaba diyerek adeta başımın etini yiyordum. Bunu düşünmekden çıldıracak gibi oluyorum her an.

En son hatırladığım ağlamaktan yere yığılmak olmuşdu. Kendime geldiğimde ilk istediğim şey noldu biliyirmusunuz?. Bütün her şeyi bir kabus olmasını istedim çok bir şey değil sadece kabus olsun istedim. Ama öyle olmadı tabi. Oturduğum yerden kaldığım an baktığım ilk yer masanın üzeri oldu. Çünki mektub hala daha oradaydı. Hiç gitmemişti. Büyük bir hayal kırıklığıyla mektubu aldım ve bir daha okumaya başladım. Adeta kendime işkence veriyordum. Bir insan kendine bunu neden yapmak isterdiki . İşte ben yapıyordum. Deli gibi mektubu bittikçe tekrar okuyordum. Kendime inandırmak istermiş gibi. İnanmıyordum çünki. Aklıma sığmıyordu tüm bunlar. Mutlu bir şekilde eve gelmiştim. Her şey güzel olacakmış gibi. Ama olmamışdı. Her şey mahv olmuşdu. Ama bunu ben değil onlar isteyerek yapmıştı. Mektubu okuduğum andan beri ağlıyordum. Ve bu durmaksızın devam ediyordu. Buna bir son vermek istermiş gibi mektubu katladım. Ve montumun cebine koydum. Ve evet montumu geldiğimden beri çıkarmamışdım. Bütün bunlardan sonra aklımın kıyısından bile geçmemişti çıkarmak.

Kendimi ölmüş bir ruh gibi hiss ediyordum. Ölü bir bedendim adeta. Montumu çıkardım. Ve koltuğun üzerine bıraktım. İlk defa kendimi bu denli yalnız hiss ediyordum. Sanki hiç kimsesi yokmuş gibi. Ama şimdi gerçekten de yoktu. Hatırlıyor musunuz demişdim ya.  Ben ailemsiz yaşıyamam diye. Ama artık hayat buna beni mecbur etdi. Yaşıya bilirim demek değil göstermemi istiyor benden ve bende bunu hem hayata hemde beni terk eden aileme göstericem.