" ကောက်ရ "
" ဗျာ အကိုအောင် "
" ဆိုင်အရှေမှာမင်းရဲ့အသိလား "
အကိုအောင်စကားကြောင့်ကျွန်တော်ဆိုင်ရှေကိုယ်ကြည့်လိုက်တော့လူရည်သန့်ထဲ့ကတစ်ယောက်ပါပဲ ဒါပေမဲ့ကျွန်တော်ထိုလူကိုယ်တော့မသိပါ
" ကျွန်တော်မသိဘူးအကိုအောင် "
" ကဲပါ ကောက်ရမင်းပြန်ဖို့လုပ်တော့အရမ်းမိုးချုပ်ရင်မင်းတို့လမ်းကမှောင်ကမှောင်နဲ့ "
အကိုအောင်ပြောလဲပြောချင်စရာပါ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ချောင်အကျဆုံးနေရာလို့တောင်ပြောလို့ရတယ် ကျွန်တော်တို့နေတဲ့ဆင်းရဲသားရပ်ကွပ်ကိုတော်ယုံလူမသိကြဘူး မသိဆိုဘယ်သူမှဂရုမစိုက်တာလဲပါတာပေါ့ အလင်းရောင်ဆိုလို့အိမ်တိုင်းမှာဖယောင်းတိုင်မီးအလင်းရောင်ပဲရှိတာ အိမ်ခြေ၁၀၀နဲ့ရွာအသေးလို့ပဲပြောရမလား ဒါပေမဲ့လဲကျွန်တော်ထိုရပ်ကွပ်လေးကိုယ်တန်ဖိုးထားသည်
" ဒါဆိုလဲကျွန်တော်ပြန်တော့မယ် "
" အေးအေးဂရုစိုက်ပြန် "
အကိုအောင်ကိုနူတ်ဆက်ပြီးအထွက်အနားကိုရောက်လာတဲ့ထိုလူသားအနီးနားရောက်မှသေချာလေးကြည့်မိခဲ့တယ် ချောမောလှတယ်ဆိုတာထက်ခန့်ညားလွန်းတယ် နှာခေါင်းလုံးလုံးမျက်ခုံးကမထူမပါးနှခမ်းပါးလေးနဲ့ တစ်မူထူးခြားတာကသူမျက်လုံးလေးတွေကကြည်ပြာရောင်ဘက်ကိုအနဲငယ်သွားတယ် အရပ်ကတော့ကျွန်တော်နဲ့တန်းတူလောက်ပဲ အမျိုးသားတစ်ယောက်ရှိသင့်ရှိထက်တဲ့အရာအားလုံးကိုရော်ထိုလူပိုင်ဆိုင်ထားပုံပါပဲ
" ပြန်တော့မှာလားဗျာ "
" ဟုတ်ကဲ့ "
" ကျွန်တော်နမည်ကရောင်သွေးပါ "
" ဟုတ်ကဲ့ကျွန်တော်မှတ်ထားလိုက်ပါ့မယ် သွားခွင့်ပြုပါအုံး "
" ဟိုလေ "
ရောင်သွေးစကားဘယ်လိုပြန်ဆက်ရမလဲမသိ ဒါပေမဲ့လဲကျွန်တော်ထိုလူသားကိုယ်စကားပြောမှဖြစ်မည် ဒါကြောင့်လှည်ထွက်တော့သူလက်ကိုကျွန်တော်ဆွဲကိုင်လိုက်တော့မမှိတ်မသုန်းနဲ့ပြန်ကြည့်လာပုံကအသည်းယားစရာ
YOU ARE READING
လရေး ူ ငင် ( လူ ) ( သို့မဟုတ် ) ကျတော်မိန်းမရှာတစ်ယောက်မဟုတ်ပါ
Fantasyကျွန်တော်နေတာ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက် အန်တီတို့လိုဂုဏ်ဓနတွေပြည့်နေတဲ့လမ်းမှာကျွန်တော်မနေနိုင်သလို ဘုရားခန်းမှာချိင့်ဆွဲထားတဲ့ကျွန်တော်ရဲ့မွေးစားမေမေဒေါ်စောရဲ့ဓာတ်ပုံနေရာမှာအန်တီပုံကိုမချိင့်ပေးနိုင်တဲ့အတွက်စိတ်မကောင်းပါဘူး ဒီficကနေရာအတည်တကျမရှိပါဘူး စိတ်ကူ...
