မနက်သို့
တူ တူ တူ
" ကိုကောက်ရဖုန်းလဲမကိုင်ပါလား ဘာများဖြစ်နေလဲမသိဘူး "
ရောင်သွေးတစ်ယောက် ကိုကောက်ရကိုညဘက်အိမ်ပြန်ပို့ပေးပြီးထဲ့ကဖုန်းခေါ်လို့နေခဲ့တာမနက်ခုနှစ်နာရီသို့ရောက်နေပြီ အခုချိန်ထိဖုန်းမကိုင်သေးဘူး လူကအတော်လေးစိတ်ပူလို့လာခဲ့ရသည်
" ကိုင်ပါ ကိုကောက်ရရယ် ကျွန်တော်စိတ်အတော်လေးပူနေပါပြီ "
" ဟေ့ရောင်သွေး မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲဆေးခန်းရောက်ထဲ့က သားပျောက်မိခင်ကြနေတာပဲ ဟိုဘက်လျှောက်လိုက် ဒီဘက်လျှောက်လိုက်နဲ့ "
မှိုင်းညိုပြောလဲပြောချင်စရာပါပင်
" မှိုင်းညို "
" အေး "
" မင်းငါနဲ့အဖော်လိုက်ခဲ့မလား "
" မင်းကဘယ်သွားမလို့လဲ "
" လိုက်မှာဖြစ်လိုက်ခဲ့စမ်းပါ "
" လိုက်မှာကဟုတ်ပါပြီ မင်းဆေးခန်းကရော် "
" လူနာတွေကနေ့တိုင်းမဖျားပါဘူးကွာ အခုငါအတွက်အရမ်းအကြီးနေတယ် "
" ဘယ်သူတုန်းကွ "
" စကားအရမ်းများတာပဲ ဟိုရောက်မှပြောမယ် "
" အေးပါကွာ "
ဒီလိုနဲ့ကျွန်တော်ကိုကောက်ရရှိတဲ့ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်လေးထဲ့ကိုယ်မှိုင်းညိုနဲ့အတူထွက်လာခဲ့တယ်
" ရောင်သွေး "
" အေး "
" မင်းလမ်းကကျဥ်းကျဥ်းလေးဟကား၀င်လို့ရပါ့မလား "
" မရဘူးလေ လမ်းဆင်းလျှောက်ရမှာ "
" အော်အေးအေး "
" မင်းဆေးအိတ်ပါတစ်ခါထဲ့ယူလာခဲ့ပေး "
" အေးပါကွာ အေးပါ "
ကျွန်တော်လမ်းထဲ့၀င်၀င်ချင်းဖိုးဖိုးဦးမောင်ကိုယ်၀င်နူတ်ဆက်ကာ ခရီထက်ဆက်လာခဲ့ပြန်တယ်
ကိုကောက်ရအိမ်ရှေရောက်တော့လဲခြံတံခါးကြီးကပိတ်ထားလို့
" ဘယ်များသွားလဲမသိဘူး "
" ဟေ့ရောင်သွေးတွေ့ပြီလားကွ "
YOU ARE READING
လရေး ူ ငင် ( လူ ) ( သို့မဟုတ် ) ကျတော်မိန်းမရှာတစ်ယောက်မဟုတ်ပါ
Fantasyကျွန်တော်နေတာ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက် အန်တီတို့လိုဂုဏ်ဓနတွေပြည့်နေတဲ့လမ်းမှာကျွန်တော်မနေနိုင်သလို ဘုရားခန်းမှာချိင့်ဆွဲထားတဲ့ကျွန်တော်ရဲ့မွေးစားမေမေဒေါ်စောရဲ့ဓာတ်ပုံနေရာမှာအန်တီပုံကိုမချိင့်ပေးနိုင်တဲ့အတွက်စိတ်မကောင်းပါဘူး ဒီficကနေရာအတည်တကျမရှိပါဘူး စိတ်ကူ...
