Is dit echt?

Pommelien:

Ik voel zijn hand rusten op mijn been, het geeft mij een ontspannen gevoel. Het voelt zo goed.

Plots valt er een spannende stilte terwijl onze hoofden steeds dichter bij elkaar komen. Is dit echt? Even wist ik niet wat me overkwam. Maar nog net voordat onze lippen elkaar raken, horen we in de verte lawaai onze kant op komen. We schrikken allebei en gaan direct rechtop zitten, we doen alsof er net niks gebeurt is.

Iedereen neemt plaats aan de tafel en samen eten we ons middageten. Maksim zorgt ervoor dat heel mijn bord leeg is, hij wilt niet twee keer een vallende Pommelien in zijn armen hebben, of nou ja.. Niet op die manier. We hebben het voor de rest gezellig en al snel vertrekken we terug naar de plek waar we de laatste scenes gaan draaien van vandaag.

Maksim:

Ik kan het goed vinden met Pommelien, tijdens het middageten viel er geen seconde stilte en stilletjes kwam er ook weer een lach naar boven. Ze is zo mooi, en zeker als ze lacht. Ik baal wel dat we onderbroken werden net, maar aan de ene kant ben ik ook wel opgelucht.. Wat als deze gevoelens niet echt zijn maar wel zo lijken? Misschien voelen we ons zo omdat dit allemaal in het script staat.. Vele vragen trekken mijn aandacht.

Pommelien wandelt even later mijn kant op, neemt mijn hand en trekt me mee naar binnen.

Ik geniet van haar zachte hand in de mijne, het gevoel dat ze me geeft doet zoveel deugd. Momenteel draaien we de scènes in de gangen van het SAS, ik vermaak me wel hier.

~ na de draaidag ~

Pommelien:

Na een lange dag is het tijd om weer onze spullen te pakken. Omdat we nu vaak hier op set moeten staan, spreken we soms met z'n allen af bij iemand thuis. We blijven dan bij elkaar overnachten en rijden de volgende dag samen. De meisjes hebben bij elkaar afgesproken, net zoals de jongens. Normaal gezien is het apart maar omdat Danny één plek tekort kwam, moest Maksim met de meisjes mee. Of hij dat erg vond? Zo leek het toch niet.

Maksim:

Ik ben wel benieuwd wat dat gaat geven, zo tussen al die vrouwen. Erg vind ik het niet, zeker niet omdat ik dan nog meer tijd kan spenderen met Pommelien.

Ik wil natuurlijk niet opdringen maar alsnog biedt ik haar een lift naar huis, aangezien de meisjes al vol zitten. Pommelien glimlacht en gaat direct met me mee.

Wanneer we de auto naderen, open ik de deur en maak ik spottend een kleine buiging. Ze lacht en gaat meteen zitten, ik sluit de deur en wandel naar de bestuurderskant.

Voordat ik de auto start kijk ik nog even opzij, Pommelien kijkt direct mijn kant op en alweer valt er een spannende stilte. Ik slik even want ik weet namelijk precies wat er gaat gebeuren.. Ze richt haar ogen recht op die van mij.

Na een tijdje in elkaar ogen gekeken te hebben, ga ik met mijn hand richting haar gezicht, ik steek voorzichtig haar haar achter haar oor en leg dan vervolgens mijn hand op haar wang. Alweer komen onze hoofden dichterbij elkaar, maar dit keer is er niks dat ons zal onderbreken. Plots ben ik zeker, ik weet zeker dat ik haar zachte lippen op die van mij wil.

Pommelien:

De duizenden vragen verlaten mijn hoofd wanneer onze ogen elkaar aankijken. Hij slikt en gaat zachtjes door mijn haar. Zijn zachte, warme hand legt hij op mijn wang en al snel komen onze hoofden dichtbij elkaar. Gaat dit echt gebeuren? Nu, hier, alleen wij twee?

Nog voordat ik me kon bedenken voel ik zijn lippen op die van mij, nu pas merk ik hoe lang ik op dit moment zat te wachten. Langzaam leg ik mijn hand op zijn borst, de kus leek eindeloos te duren maar mij hoor je niet klagen.

Wanneer onze lippen lossen kijken we elkaar weer diep in de ogen, even lachen we. Hij start vervolgens de auto en zet zijn playlist op. Aangezien we nog een paar nummers moeten inzingen binnenkort, oefenen we samen tijdens de rit.

Na een aantal nummers hoor ik een bekend deuntje, een lied waar Maksim al sinds het begin naar uit kijkt om te zingen.

Er gaat een vreugde van haar uit
ook als ze zwijgt
blijft ze boeien
kben zo graag zo graag bij haar
zij doet mijn hart openbloeien
ze weet het niet maar ze bepaald de dromen van mijn ziel
en haar liefde kleurt de inhoud van het leven dat ik wil
M'n leven lang wil ik bij haar zijn

Maksim zingt luidkeels mee en neemt mijn hand vast tijdens het refrein. Hij kijkt weer diep in mijn ogen en ik voel hoe ik lichtjes begin te blozen.

''Voor haar ga ik door het vuur
Het wordt een avontuur
Een wondermooi verhaal
Aan haar verkoop ik mijn ziel
In ruil voor wat ik wil
Een leven lang met haar
Voor haar''

En op dat moment weet ik het zeker, de gevoelens die ik al wekenlang heb hoef ik niet meer te verbergen. De kus, de blikken, zijn zachte handen in de mijne.. Dit is het moment waar ik op wachtte, en oh wat geniet ik ervan.