Is dit echt?

Waarom?

Pommelien:

'Waarom Pommelien?? Waarom?'

Snel verlos ik me van de kus, Lotte kijkt verbaasd en slikt voordat ze wat zegt. ''Pommelien.. Ik euh..'', Lotte schud haar hoofd lichtjes en steekt haar spullen in haar toilettas. ''Ik wil gewoon sorry zeggen voor daarstraks, het was niet de bedoeling om je te dwingen ofzo..'', ze kijkt triest. Voorzichtig neem ik haar schouders vast en begin ik zachtjes te praten: ''als ik er niet oké mee was had ik dat heus wel aangegeven, Lotte. En daarbij, experimenteren mag toch wel een beetje, vind je niet?'', ik probeer het een beetje af te lachen en zie ook wel een kleine grijns verschijnen bij Lotte. Wanneer ik iemand de trap op hoor komen zet ik een stap opzij en doe ik net alsof ik mijn tanden wou beginnen poetsen.

————————

~ later die avond:

Pommelien:

Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik me moet voelen bij heel de situatie. Heb ik Maksim bedrogen? Ik heb helemaal geen gevoelens voor Lotte.. Zou zij daar hetzelfde over denken?

Slapen lukt niet dus ik besluit even naar beneden te gaan voor een glas water. Ik ga via de achterdeur naar buiten en geniet van de sterrenhemel. Urenlang lig ik te dagdromen over vandaag, maar vooral ook over hoe ik dit ga verzwijgen.. Ergens voel ik angst opkomen, wat als hij er toch achter komt..? Voordat ik het ook maar besef zie ik de zon opkomen en hoor ik boven al wat beweging. Huh? Nu al? Ik doe net alsof ik net wakker was maar in feite heb ik helemaal niks geslapen. ''Goeiemorgen'', hoor ik Camille vanuit de keuken roepen. Ik glimlach lief en ga even later naar boven zodat ik me kan klaarmaken.

——

Na een stevig ontbijt vertrekken we allemaal naar de plek waar we vandaag nog wat scènes draaien, en ja hoor.. Daar stond Maksim, op mij te wachten. Ik wandel direct richting de kleedhokjes en verstop me terwijl ik mijn best doe niet in tranen uit te barsten. Niet veel later worden we al geroepen voor een aantal scènes.

Tijdens één van de scenes voel ik me plots heel misselijk en vermoeid. Ik ren opzij en voel hoe heel mijn ontbijt terug omhoog komt. Lotte sprint direct mijn kant op en steekt mijn haar in een staart. Mijn hoofd voelt licht aan waardoor ik na het rechtstaan omkantel. Lotte schrikt wanneer ik in haar armen val, voorzichtig helpt ze me op de grond en ondersteund ze me. ''Jij moet echt iets eten, dit is niet oké'', Lotte roept iemand van de crew en zorgt dat ze suiker en water meenemen. Ik zie hoe Maksim staat te staren, normaal gezien zou hij direct op mij af komen maar nu blijft hij op een metersgrote afstand staan. Zou hij iets doorhebben?